Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատունը արտակարգ հաղորդագրությամբ զգուշացրել է Հայաստանում գտնվող իր քաղաքացիներին չայցելել Երևանի որոշ վայրեր, որոնց առնչությամբ ստացվել էր ռումբի ահազանգ: Դեսպանատան միանգամայն օրինաչափ և հասկանալի արձագանք, հաշվի առնելով այն, որ օգոստոսի 2-ի երեկոյան տարածված ահազանգը հերթականն էր, ընդ որում որոշակիորեն աննախադեպ այն իմաստով, որ վերաբերում էր միանգամից տասնյակ հաստատությունների: Ռումբերի մասին կեղծ ահազանգերը վերջին շրջանում դարձել են բավականին հաճախակի, ընդհուպ այնքան, որ արձագանքի անհրաժեշտություն են առաջացրել նաև օտարերկրյա դիվանագիտական- ներկայացուցչություններում: Բարեբախտաբար բոլոր ահազանգերը եղել են կեղծ, սակայն չափազանց դժվար է երաշխավորել, որ միշտ էլ լինելու են կեղծ: Միաժամանակ շատ բարդ է ասել, գործ ունենք քաղաքական կամ այդօրինակ այլ մոտիվներով արվող ակնարկների կամ զգուշացումների,
նույն մոտիվներով արվող պարզապես խուլիգանությա՞ն, թե՞ ուղղակի խուլիգանության, առանց որեւէ քաղաքական մոտիվի: Բոլոր դեպքերում, ահաբեկչության այդ ձեւը առնվազն կաթվածահար է անում պետական կառավարման աշխատանքն ու հանրային կյանքը որոշակի հատվածում ՝ որոշակի ժամանակով: Իսկ, երբ ահազանգը վերաբերում է օրինակ մետրոյի բոլոր կայարաններին, կամ դրան զուգահեռ նաեւ այլ քաղաքացիական եւ ուժային ենթակառուցվածքների, ապա կաթվածահարության մասշտաբը դառնում է արդեն ոչ միայն անհարմար, այլ նաեւ խիստ վտանգավոր, և քաղաքական հետեւանքով հղի, անկախ հանգամանքից՝ արդյո՞ք եղել է քաղաքական մոտիվ, թե՞ ոչ: Այդ ամենում առ այսօր կա մտահոգիչ մեկ այլ բան: Չկա հեռախոսային ահաբեկչության բացահայտում: կա արդեն ամիսներ առկա երեւույթ, որը ստանում է ավելի ու ավելի լկտի եւ ցինիկ դրսեւորում՝ ինչի մասին վկայեց օգոստոսի 2-ի երեկոյան ահազանգը, բայց չկա բացահայտում:
Դա նշանակում է, որ գոնե մինչ այժմ կա երեւույթի փաստացի անպատժելիություն՝ կամա, թե ակամա: Դա էլ իր հերթին նշանակում է, որ կա երեւույթի տարածման, այսինքն հանրային եւ պետական կյանքը կաթվածահար անելու, առանց այդ էլ սթրեսային իրավիճակը էլ ավելի սրելու, խուճապը և հոգեբանական գերլարումը ավելի մեծ մասշտաբի հասցնելու ռիսկ: Ըստ այդմ, Ազգային անվտանգության ծառայության և իրավապահ համակարգի համար թերևս կարեւորագույն խնդիր է ահազանգի դեպքի շուտափույթ բացահայտումը և դատական կարգով խստագույն պատժի իրականացումը: Գուցե անելիք ունի նաև խորհրդարանը՝ օրենսդրորեն խստացնելով հեռախոսային այդօրինակ ահաբեկության համար սահմանվող պատժաչափը, անկախ մոտիվներից, որովհետև այդպիսի ահաբեկության հետևանքը դառնում է ավելի ու ավելի անկանխատեսելի:
