Հայաստանի վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանը այցելել է Վրաստան և հանդիպումներ ունեցել այդ երկրի վարչապետի, Վրաստանի իր պաշտոնակցի, ինչպես նաեւ արտաքին գործերի նախարարի հետ: Հայ-վրացական հարաբերության սերտացմանն ու երկխոսության խորացմանն ուղղված բոլոր գործողություններն ու շփումները ողջունելի են միանգամայն եւ այդ իմաստով դրանց ինտենսիվությունը ունի էական նշանակություն մի շարք առումներով: Միաժամանակ, շատ կարևոր է, որ այդ շփումները նաև արտահայտվեն գործնական պայմանավորվածություններով և դրանց իրագործմամբ, դարձյալ՝ կենսագործունեության տարբեր ոլորտներում, հանրայինից մինչեւ միջպետական, մշակութայինից մինչեւ տնտեսա-քաղաքական: Այդ ամենով հանդերձ, Արայիկ Հարությունյանի Վրաստան այցը խիստ հատկանշական և ուշադրության արժանի է մի հանգամանքի ֆոնին:
Վրաստանի արտաքին գործերի նախարար, փոխվարչապետ Իլյա Դարչիաշվիլին օրեր առաջ այցելել էր Թուրքիա, որտեղ քննարկումներ է ունեցել այդ երկրի արտաքին գործերի նախարարի հետ: Ընդ որում, այդ համատեքստում հատկանշական է մի բան, որի վրա ուշադրություն էի դարձրել այդ առիթով հեղինակած հոդվածում՝ Ղարաբաղի քննարկում թուրք-վրացական սեղանին. Իվանիշվիլու խորհրդանշական ազդակը: Վրաստանի արտաքին գործերի նախարարի հետ հանդիպումից հետո Չավուշօղլուն հայտարարել էր, որ քննարկել են նաև Ուկրաինան և Ղարաբաղը:Թուրքիան Վրաստանի հետ քննարկում է մի հարց, որն ըստ Ադրբեջանի՝ «լուծված է և գոյություն չունի»: Այդ հանգամանքը իհարկե խոսում է ռեգիոնալ խաղացողների վարքագծային մոտիվների առերևույթ հանգամանքների պայմաններում նաև չերևացող նրբերանգների ու շերտերի մասին, որոնք արտահայտում են ռեգիոնալ հարաբերությունների և օրակարգերի շատ ավելի բազմազան պատկեր, քան երևում է առաջին հայացքից:
Ահա այդ համատեքստում էլ հատկանշական է, որ Վրաստանի արտգործնախարարի Թուրքիա այցից մեկ-երկու օր անց Վրաստան այց է կատարում Հայաստանի վարչապետի աշխատակազմի ղեկավարը, որի շրջանակում նա հանդիպում է ոչ միայն իր պաշտոնակցի, ոչ միայն Վրաստանի վարչապետի, այլ նաև արտաքին գործերի նախարարի հետ: Հայաստանն ու Վրաստանն ունեն մի շարք ընդհանուր հետաքրքրություններ, այդ թվում կովկասյան եռյակի հարաբերակցության որոշակի բալանսավորվածություն ապահովելու: Բաքուն փորձում է իրացնել իր առավելությունը և ձևավորել սխեմա, որտեղ չլինելով իհարկե ռեգիոնալ տերության կարգավիճակում, դիրքավորվի Հայաստանից ու Վրաստանից նկատելիորեն ավելի բարձր: Դա մի հանգամանք է, որտեղ Երևանն ու Թբիլիսին կարող են աշխատանքի դաշտ ունենալ ընդհուպ Թուրքիայի հետ: Դա, ինչպես ռեգիոնալ իրողություններին առնչվող ցանկացած աշխատանք, չափազանց բարդ խնդիր է, բայց անհրաժեշտություն, որի ուղղությամբ հնարավոր է համադրել ջանքն ու ակնկալել որոշակի արդյունավետություն: