Կիրգիզիայում տեղի է ունեցել Թյուրքալեզու պետությունների հետախուզական ծառայությունների ղեկավարների հավաքը, որից հետո տեղի է ունեցել Թյուրքալեզու պետությունների հատուկ ծառայությունների 24-րդ համաժողովը: Դրան դիտորդի մակարդակով մասնակցել են նաև ՌԴ և Հունգարիայի պատվիրակությունները: Հունգարիան ընդհանրապես դիտորդ է Թյուրքալեզու պետությունների կազմակերպությունում, որը ներառում է Թուրքիան, Ադրբեջանը, Ուզբեկստանը, Կիրգիզիան, Ղազախստանը: Դիտորդի կարգավիճակ ունի նաև Թուրքմենիան: Միավորումը կազմակերպության վերափոխվեց նախորդ տարի նոյեմբերին՝ Թուրքիայում տեղի ունեցած Վեհաժողովի ընթացքում: Կենտրոնակայանը Ստամբուլն է, իսկ խորհրդարանական վեհաժողովի կենտրոնակայանը՝ Բաքուն: Ղազախստանը այսպես ասած մշակութային կենտրոնն է, որի Թուրքմենստան քաղաքը այդպես հռչակվեց տարիներ առաջ:
Ռուսաստանը արտգործնախարար Լավրովի շուրթերով ավելի վաղ հայտարարել է, որ մտածում է այդ միավորումում դիտորդի կարգավիճակ ստանալու մասին: Սա թերևս զարմանալի էլ չէ, եթե հաշվի առնենք հանգամանքը, որ Ռուսաստանում կա ավելի քան երկու տասնյակ միլիոն թյուրքալեզու բնակչություն: Թյուրքալեզուների կազմակերպության երկրների հետախուզական ծառայությունների հավաքը և հատուկ ծառայությունների հերթական համաժողովը ինքնին լինելով ուշադրության արժանի միջոցառում, բազմակի ուշագրավ լույսի ներքո է պատկերանում օրերս կովկասյան ռեգիոնում արձանագրված հետախուզական աշխուժության ֆոնին: Խոսքն այն մասին է, որ տեղի ունեցավ ԱՄՆ կենտրոնական հետախուզական վարչության տնօրեն Ուիլյամ Բըրնսի ռեգիոնալ այցը, որը Բաքվի և Թբիլիսիի մասով չլուսաբանվեց, իսկ Երևանը տարածեց պաշտոնական տեղեկություն: Բըրնսի այցից գրեթե անմիջապես հետո Երևան, իսկ հետո էլ Բաքու ժամանեց ՌԴ արտաքին հետախուզության ղեկավար Նարիշկինը:
Միմյանց հաջորդած այցերը ստեղծեցին բավականին ծանրակշիռ դիտարկումների կամ վարկածների հիմք առ այն, որ Կովկասը հնարավոր է դարձավ երկու հետախուզությունների ոչ ֆորմալ շփման վայր: Այդպես է, թե ոչ, բնականաբար շատ բարդ է ասել: Իհարկե կան այդօրինակ շփումների նախադեպեր, հետևաբար վարկածները չեն կարող լինել անհավանական, բայց մյուս կողմից չկա որևէ վկայություն՝ միմյանց հաջորդած այցերից բացի: Ընդհանուր առմամբ, սակայն, եթե այդ այցերը դիտարկենք թե հաղորդակցության, թե դիմակայության ռեժիմի տրամաբանության մեջ, փաստացի ստացվում է, որ Կովկասի առնչությամբ եղել է որոշակի ռուս-ամերիկյան աշխուժություն, որը իհարկե կարող է թե մարտահրավեր լինել Թուրքիայի համար, թե լինել հնարավորություն: Մասնավորապես, եթե ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը աշխատեն որոշակի գործակցված ռեժիմում և տեղ ունենա հաղորդակցության վարկածը, ապա դա իհարկե Անկարան կդիտարկի մարտահրավեր: Եթե խոսքը դիմակայության մասին է, ապա Անկարան այդ հանգամանքը կդիտարկի հնարավորություն, ինչպես միշտ՝ իր «ծառայությունը» թե Վաշինգտոնի, թե Մոսկվայի ուղղությամբ իրացնելու համար, որպես դիմակայության «պահանջված» գործընկեր կամ խաղացող: Միևնույն ժամանակ, ուշադրության է արժանի այն, որ ռեգիոնալ այցի շրջանակում լինելով Բաքվում, ադրբեջանական վերնախավի որոշ ներկայացուցիչների հետ ընկերական և բիզնես շփումներ ունեցող Սերգեյ Նարիշկինը ստորագրեց ՌԴ և Ադրբեջանի հետախուզական ծառայությունների միջև գործակցության համաձայնագիր: Սա բնականաբար մտահոգությամբ ընկալվեց Երևանում, թեև մեծ հաշվով այն հազիվ թե գործնական տիրույթում ավելի է մեծացնում ռիսկերը՝ ռուս-ադրբեջանական գործակցության մասով, քան դրանք կան առանց այդ փաստթղթի էլ: Փոխարենը, փաստաթուղթը թերևս կապող թել է ենթադրում Բաքվի համար, սահմանելով որոշակի պարտավորություններ: Իսկ դա իհարկե մարտահրավեր է թե Ադրբեջանի, թե Թուրքիայի համար: Այդ ֆոնին էլ հատկանշական է Թյուրքալեզու երկրների կազմակերպության հետախուզական ծառայությունների կիրգիզական հավաքը, որին ի դեպ ՌԴ պատվիրակությունը դիտորդի կարգավիճակով մասնակցել է ամենևին ոչ հետախուզության ղեկավարի մակարդակով: Իսկ Թուրքիայի հետախուզության ղեկավարը եղել է Կիրգիզիայում: