«Հայրենիք» կուսակցության նախագահ Արթուր Վանեցյանի՝ պատգամավորական մանդատը վայր դնելու, ինչպես նաև ՀՀԿ հետ «Պատիվ ունեմ» դաշինքին վերջ դնելու մասին հայտարարությունից հետո, Սերժ Սարգսյանի քաղաքական դաշտում փաստացի մնաց մենակ՝ ինչպես 2018 թվականի մայիսից հետո: 2018-ի մայիսից կարճ ժամանակ անց Սարգսյանն իր քաղաքական «մենությունը» փորձեց փարատել գերմանական Կոնրադ Ադենաուեր հիմնադրամի հետ, որի հետ իհարկե ՀՀԿ-ն գործակցում էր դեռևս իշխանություն եղած տարիներից: Սերժ Սարգսյանը թողնելով իշխանությունը, դրանից կարճ ժամանակ անց հիմնադրամի ղեկավարի հետ Հայաստանում քննարկում էր ՀՀԿ ռեֆորմացիայի ծրագրի հետ կապված հարցեր: Բայց, ռեֆորմացիան մնաց օդում, իսկ ՀՀԿ-ն՝ Հայաստանի ներքաղաքական իրողությունների բերումով աստիճանաբար վերադարձավ «ելման» դիրք՝ բացառությամբ իհարկե իշխանության դիրք վերադարձի: Այստեղ էական դեր խաղաց քաղաքականություն Ռոբերտ Քոչարյանի վերադարձը, ինչը Սերժ Սարգսյանին թելադրեց կարճաժամկետ խաղի որոշակի կանոններ:
Քոչարյանի «վերադարձի» գեներատոր դարձավ մարտիմեկյան գործը, որի շրջանակում 2018-ի ամռանը նրան հրավիրեցին Հայաստան ցուցմունք տալու և անմիջապես ձերբակալեցին, շատերի, այդ թվում և իր համար անսպասելի: Ունե՞ր երկրորդ նախագահ Քոչարյանը քաղաքականություն վերադարձի մտադրություն՝ եթե չլինեին իր հանդեպ քրեական գործերը, ասել շատ դժվար է: Ինքը Ռոբերտ Քոչարյանը մեկնաբանեց, որ իշխանությունը իրեն հետապնդում է, որովհետև վախենում էր իր քաղաքական վերադարձից: Ասել կուզի, Քոչարյանն ինքը թափանցիկ ակնարկել է, որ սկսելու էր մասնակցել ակտիվ քաղաքականությանը՝ անկախ քրգործերից: Թեև, հնարավոր է, որ այդ հայտարարությունն ուներ զուտ քարոզչական բնույթ: Բոլոր դեպքերում, Ռոբերտ Քոչարյանի հետ առնչվող քաղաքական ծրագրերը խառնեցին Սերժ Սարգսյանի «պլանավորումը», նրան չթողնելով ՀՀԿ «ռեֆորմացիայով» զբաղվելու ժամանակ: Դրանով հանդերձ, Սերժ Սարգսյանն էլ իհարկե հմտորեն կարողացավ թույլ չտալ, որպեսզի անգամ կառավարող նախկին համակարգի շրջանակում լիարժեք լինի Ռոբերտ Քոչարյանի «քաղաքական ռեստավրացիան», գործնականում իր հերթին նրան զրկելով մանևրի ժամանակից ու տարածությունից, ու այդ կերպ փաստացի տարածություն բացելով իր համար: Սերժ Սարգսյանը այդ իմաստով վերստին մնաց մենակ, սակայն առջևում ունենալով որոշակի տարածություն: Կօգտագործի՞ այն ՀՀԿ «ռեֆորմի» համար Գերմանիա «վերադառնալու» նպատակով, ուր բառի բուն և պատկերավոր իմաստով մեկնել է իր համար բարդ ժամանակաշրջաններում, սկսած 2016-ի ապրիլյան քառօրյայից: Այժմ իհարկե բարդ շրջան է նաև Գերմանիայի համար՝ ուկրաինական պատերազմի աշխարհաքաղաքական համատեքստում, թեև ճիշտ չէ իհարկե Բեռլինի մոտիվացիաների հարցում դրա ազդեցության որևէ վեկտոր և բնույթ միարժեք գնահատելը:
