Մենք բացում ենք հայ-հնդկական տնտեսական հարաբերության իրապես նոր էջ, իսկ ավելի ճիշտ վերականգնում ենք առևտրային պատմմական կապերը, Հնդկաստան աշխատանքային այցի ընթացքում հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանը: Նա մասնակցել է հայ-հնդկական բիզնես համաժողովին, միաժամանակ հայ գործարարների պատվիրակության հետ այցելել Հնդկաստանի ֆինանսատնտեսական, լոգիստիկ կենտրոն Մումբայի քաղաք:
Հնդկական կողմն իր հերթին հայտարարել է Հայաստանի տարանցիկ հնարավորությամբ հետաքրքրված լինելու մասին: Այդ մասին Հնդկաստանի արտաքին գործերի նախարարը հայտարարել էր դեռևս նախորդ տարի հոկտեմբերին, Երևան կատարած իր այցի ընթացքում, խոսելով նաև այդ նպատակով իրանական նավահանգիստներն օգտագործելու հնարավորության մասին: Խոսել հայ-հնդկական տնտեսական կապի անհրաժեշտության և կարևորության մասին, թերևս ավելորդ է, ինչպես նաև ավելորդ է խոսել այդ կապի ընդհուպ ռազմա-քաղաքական նշանակության մասին, հաշվի առնելով և Հնդկաստանի աճող դերակատարումը միջազգային հարաբերություններում և անվտանգության համակարգերում: Սակայն, ներկայումս ոչ թե խոսելու, այլ գործի և արդյունքի ժամանակն է, ըստ այդմ կարևոր է, թե հայ-հնդկական տնտեսական հարաբերության նոր էջը երբ և ինչպե՞ս է սկսելու «լրացվել», այսինքն ինչ առարկայական գործեր են հաջորդելու հայտարարություններին, որ հնչել են արտգործնախարար Միրզոյանի աշխատանքային այցի ընթացքում: Այդ այցի ընթացքում նա հանդիպել է իր հնդիկ գործընկերոջը, և ինչը թերևս կարևոր է՝ նաև Հնդկաստանի վարչապետ Մոդիին:
Այդուհանդերձ, տնտեսական հարաբերության էջը եթե «դատարկ» է կամ «կիսադատարկ», որևէ նշանակություն չունի՝ այն հին է, թե նոր: Էջը պետք է լրացնել, ու թեև Հայաստանի տնտեսական իրողություններն ու մարտահրավերներն այսօր այնպիսին են, որ կաթիլն էլ կարող է ունենալ էական նշանակություն և կարևորություն, այդուհանդերձ նաև համաշխարհային դինամիկան է այնպիսին, որ անհրաժեշտ են տնտեսական վերափոխման առավել հորդ աղբյուրներ և այդ համատեքստում հայ-հնդկական տնտեսական հարաբերության նոր էջը ունի թերևս նշանակալի նախագծերի անհրաժեշտություն և դրանց վերաբերյալ առարկայական պայմանավորվածություններ: Ընդ որում, այդ իմաստով թերևս առանձին «գիծ» է այն, թե ինչ հեռանկարներ կարող են լինել ռազմարդյունաբերության ոլորտում, որտեղ Հնդկաստանն ունի բավականին հավակնոտ վարքագիծ, իսկ Հայաստանը՝ բավականին հավակնոտ գիտական, տեխնոլոգիական ներուժ: Իհարկե հարցն այդտեղ ունի նաև բավականին «հավակնոտ քաղաքական արգելապատնեշներ», որոնք հարկ է հաղթահարել, սակայն հենց այդ նպատակները սպասարկելուն է միտված դիվանագիտությունը, որի արդյունավետությունն իհարկե այս դեպքում էապես կախված է լինելու նաև տնտեսական մասնավոր շրջանակների հմտությունից և հաղորդունակությունից:
