Ստամբուլում Ռուսաստանի և Ուկրաինայի պատվիրակությունների միջև մարտի 29-ին տեղի ունեցած հանդիպմանն արձանագրվել է որոշակի առարկայական առաջընթաց, համենայն դեպս դատելով հանդիպումից հետո հնչած պաշտոնական հայտարարություններից: Թեև, առայժմ իհարկե այդ առաջընթացը հենց հայտարարություններն են, սակայն դրանք ստացել են կոնկրետ բնույթ: Մասնավորապես, Ռուսաստանի պատվիրակության ղեկավար Մեդինսկին հայտարարել է, որ Կիևը գրավոր երաշխիքներ է տրամադրել Ուկրաինայի չեզոք կարգավիճակի, ոչ միջուկային կարգավիճակի, ինչպես նաև օտարերկրյա ռազմակայաններ չտեղակայելու վերաբերյալ: Ընդ որում, Մեդինսկին հայտարարել է, թե Կիևի ներկայացրած երաշխիքները չեն տարածվում Դոնբասի և Ղրիմի վրա: Այլ կերպ ասած, հնարավոր է ենթադրել, որ խոսքն այն մասին է, որ Դոնբասն ու Ղրիմը չեն դիտարկվում Ուկրաինայի մաս: Համենայնդեպս, դատելով Մեդինսկու հայտարարությունների տրամաբանությունից, ինչը իհարկե դեռևս հիմք չէ ամբողջական եզրակացության համար: Ռուսական կողմը հայտարարել է, որ Կիևի քայլին ընդառաջ, ինքն էլ անում է երկու փոխզիջում: Մեկն այն է, որ նվազեցնում են Կիևի և Չեռնիգովի ուղղությամբ ռազմական գործողությունների ինտենսիվությունը, և միևնույն ժամանակ համաձայնոււմ են Զելենսկու և Պուտինի հանդիպման, սակայն պայմանով, որ դա կարող է տեղի ունենալ միայն արտգործնախարարների մակարդակով երկկողմ համաձայնությունների ստորագրմանը զուգահեռ:
Այդպիսով, Ստամբուլում տեղի ունեցած բանակցությունը դրան հաջորդած հայտարարոթյունների մակարդակում ակնհայտորեն տեղաշարժ է դեպի քաղաքական-դիվանագիտական լուծում, սակայն անկասկած է, որ այդ տեղաշաի կայուն և հաստատուն բնույթը ամենևին երաշխավորված չէ, որովհետև այստեղ էական նշանակություն է ունենալու, թե դրա հանդեպ ինչպիսի վերաբերմունք կցուցաբերեն մյուս խոշոր խաղացողները: Կիևը հայտարարում է, որ չեզոք կարգավիճակի դիմաց իր անվտանգոության երաշխավոր է տեսնում ՄԱԿ Անվտանգության խորհրդի մշտական անդամ երկրներին, նաև Կանադային, Գերմանիային, Իսրայելին և Թուրքիային: Դա գործնականում ստացվում է հենց այն շրջանակը, որում երևի թե պետք է հունցվի, եփվի այն, ինչ քննարկել և պայմանավորվել են Ստամբուլում: Այլ կերպ ասած, հանգուցալուծումը կարող է չլինել այնքան մոտ, որքան թվում է առաջին հայացքից:
Ի վերջո, չի բացառվում և այն, որ պատերազմող կողմերին պարզապես անհրաժեշտ է շունչ քաշելու և վերախմբավորվելու ժամանակ և նրանք շատ լավ հասկանալով, որ դիմացինը կարող է դիմել այդպիսի տակտիկական հնարքի, նաև գնում են դրան, քանի որ երկու կողմն էլ ունեն այդ դադարի կարիքը: Դա իբրև վարկած, իբրև հնարավոր դիտանկյուն, որովհետև իրադրությունը կարող է լինել և հակառակը, այսինքն գլխավորապես կողմերից մեկն է հայտնվել դադարի կենսական անհրաժեշտության առաջ և ունի փոխզիջումային համաձայնության կարիք:
Իրավիճակը անկասկած բավականին բարդ է, բայց բոլոր դեպքերում, դրական տեղաշարժը պետք է ողջունել, առավել ևս Հայաստանի տեսանկյունից, որովհետև Ուկրաինայի հարցում քաղաքական հանգուցալուծման գործընթացի ամրակայումը թերևս էական լումա է Կովկասում կայունության համար: Թեև, միևնույն ժամանակ հենց այն, որ չկա քաղաքական գործընթացի արդյունավետ և արագ շարունակության որևէ երաշխիք, անկասկած է և այն, որ Կովկասի կայունության հարցում իրապես շահագրգիռ սուբյեկտները պետք է չապավինեն լոկ ռուս-ուկրաինական բանակցությանը և առաջնորդվեն դրա անարդյունավետության կանխավարկածով, փորձելով գտնել կովկասյան ռեգիոնն ուկրաինական ցնցումներից ապահովագրելու հավելյալ մեխանիզմներ: Այդ առումով հատկանշական է այն, որ մարտի 29-ին, երբ Ստամբուլում ավարտվում էր ռուս-ուկրաինական բանակցությունը, Թբիլիսիում մեկնարկում էր արտգործնախարարների մակարդակով հայ-վրացական շփումը:
