ԱԺ քառօրյայի մեկնարկին օրենսդիրները գոնե մի հարցում նույնական վարք դրսևորեցին։ Դրանից հետո ամեն ինչ ընթացավ դասական հայկական սխեմայով։ Ընդդիմությունը դահլիճ էր բերել սոցիալական, պատմական ու քաղաքական 3 նախագիծ։ Բոլորին չեմ անդրադառնա։ Խոսեմ նախ քաղաքական երանգներ ունեցող նախագծերի մասին։ Արձանագրեմ պարզապես մի ճշմարտություն, որը որևէ քննադատության չի դիմանում։ Մեր խորհրդարանն այս ծանրագույն աշխարհաքաղաքական ժամանակաշրջանում զբաղված է զուտ ներքաղաքական, կուսակցական, անձնային օրակարգերի սպասարկմամբ՝ գրեթե ամբողջությամբ անտեսելով երկրին սպառնացող իրական անվտանգային սպառնալիքները։
Առհասարակ խելամիտ կլիներ, եթե Հայաստանն այսօր անդրադառնար մեր միջազգային ու միջպետական մարտահրավերներին։ Ի վերջո, Ազգային ժողովը, այսպես ասենք, ազգային մտագրոհի՝ բրեյնսթորմի հարթակ է, ուղեղային խոշոր կենտրոն, որտեղ պիտի հավաքված լինեն պետականամետ մտածելակերպ ու մոտեցումներ ունեցող մարդիկ, որոնց մեջ պետությունը զուտ կուսակցական ու կուսակցապետական շահերի պաշտպանությունն ու քաղաքական ամբիցիաները չեն, այլ պետության պահպանության ու պաշտպանության խնդիրը։ Ա՛յս խորհրդարանն այդպիսի՞ն է։ Ինչով է այն տարբերվում նախորդներից՝ բովանդակային առումով։ Գուցե հիմա խորհրդարանում ավելի քիչ մականունավորներ կան, բայց դրանից քաղաքական բովանդակության սնանկությունը գրեթե չի նվազել։ Այո, Ազգային ժողովը գուցե քաղաքական պլատֆորմ է, բայց այն արժեքային առումով նախ ազգայի՛ն հարթակ է։ Ապա բացի քաղաքական նպատակներ հետապնդող օրենսդրական նախագծերից քանի՞ օրենսդրական նախագիծ է մտել խորհրդարան, որն իրապես լուծում է Հայաստանի ռազմավարական խնդիրներն ու պատուհասած մարտահրավերները։ Գրեթե զրո։
Մենք տեսել ենք և ծեծկռտուք, և հայհոյանքներ, մենք տեսել ենք լուռ ու դակող մեծամասնություն ու աղմկոտ փոքրամասնություն, մենք մեր ազգային ժողովում տեսել ենք առնետավազք ու դավաճանություններ, մենք մեր ազգային ժողովում տեսել ենք անգամ սպանություն։ Մենք շատ բան ենք տեսել 30 տարում, բայց դեռևս չենք տեսել գուցե քաղաքականապես տարբեր, բայց պետական գաղափարախոսության տեսանկյունից միատարր Ազգային ժողով։ Եվ հենց այդ կարևոր արժեքից զատված Ազգային ժողովն է շուտով մեր ու ձեր համար նոր նախագահ ընտրելու։
Չնայած, ընտրությունն էլ մի երևելի մեծ չի։ Որևէ թեկնածու ընդդիմության կողմից չի առաջադրվել, միակ թեկնածուն իշխանականն է։
Վաղը՝ մարտի 2-ին, վստահ եմ, Ազգային ժողովում տեսնելու ենք միակ թեկնածուի հասցեին հնչող ինչ ասես ու ինչքան ասես։ Իշխանությունը մեղադրելու է ընդդիմությանը քննադատելու ու ոչինչ չառաջարկելու, իսկ ընդդիմությունն՝ նախագահի ինստիտուտը քանդելու մեջ։
Եվ որևէ մեկը չի ասելու․․․ բա՛վ է։ Արմեն Սարգսյանի իշխանության գալիս նախկին իշխանությունն ու մերօրյա ընդդիմությունը ծափահարություններով դիմավորեց Միացյալ թագավորությունում ՀՀ նախկին դեսպանի նշանակումը երկրի բարձրագույն աթոռին՝ ողջունելով Սերժ Սարգսյանի այդ որոշումը։ Երբ այդ իշխանությունը հեռացավ՝ պարտատիրոջ սկզբունքով Արմեն Սարգսյանից ակնկալեց կոշտ քաղաքականություն մեկնարկել նոր հեղափոխական իշխանավորների նկատմամբ՝ մոռանալով, որ նախագահին բան բանեցնելու գործիքակազմից հենց իրենք են ի սկզբանե զրկել Արմեն Սարգսյանին։ Արմեն Սարգսյանը դարձավ նախկինների ու ներկաների արանքում այսպես ասենք՝ առանց կոշիկի կոշկակար։ Թեպետ ինքն էլ լավ գիտեր, թե ինչ կարողություններով է օժտված խորհրդարանական երկրի նախագահը։
