Խորհրդարանական ընդդիմության ներկայացուցիչները ռուս-ադրբեջանական դաշնակցային հռչակագրի ստորագրումը համարում են Հայաստանի քաղաքական իշխանության ձախողում, ասելով, թե դա ռուս-հայկական հարաբերության խնդիրների հետևանք է: Ինչպես հայտնի է, հռչակագիրը ստորագրվել է փետրվարի 22-ին, Մոսկվայում, ստորագրել են Պուտինն ու Ալիևը: Բովանդակության մասին էլ արդեն հայտնի է բավականաչափ:
Փաստորեն, խորհրդարանական ընդդիմության «Հայաստան» դաշինքի ներկայացուցիչները հռչակագիրը համարելով Հայաստանի քաղաքական իշխանության ձախողում, անուղղակի ընդունում են, որ ռուս-ադրբեջանական մոսկովյան հռչակագիրը Հայաստանի շահերին մեղմ ասած հակասող փաստաթուղթ է:
Հարց է առաջանում, «Հայաստան» խմբակցությունը կնախաձեռնի՞ մոսկովյան հռչակագիրը դատապարտող հայտարարություն, ինչպես նախաձեռնել էր Շուշիի թուրք-ադրբեջանական հռչակագրի վավերացման կապակցությամբ, թե՞ այս դեպքում էլ կսսկվեն, որ Պուտինի և Ալիևի ստորագրած փաստաթուղթը հասնի վավերացման: Թեև, բանը դրան չի էլ հասնի ընդհանրապես: Խոսքը վավերացման չհասնելու մասին չէ, այլ մոսկովյան հռչակագիրը դատապարտելու կամ գոնե մի թեթև քննադատելու նախաձեռնության, որովհետև այնտեղ ստորագրողներից մեկը Պուտինն է: Իսկ բանն այն է, որ Պուտինն Ադրբեջանի հետ այդօրինակ թղթեր ստորագրել է սկսած այն տարիներից, երբ Հայաստանի նախագահ էր «Հայաստան» դաշինքի առաջնորդ Ռոբերտ Քոչարյանը, իսկ դաշինքի մասնակից ուժերի մի մասը նրա իշխանական գործընկերները: Այդ տարիներին Հայաստանի իշխանությունը լռությամբ էր հետևում, թե ինչպես է Պուտինը Ադրբեջանի հետ ստորագրում ռազմավարական գործակցության փաստաթղթեր, այդ թվում ռազմա-տեխնիկական ոլորտի:
Մոսկովյան հռչակագիրը այդ իմաստով խոշոր հաշվով ընդամենը ամփոփում է ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների և դրանց ավելի քան քառորդ դարի ընթացքում կնքված տարբեր մակարդակի փաստաթղթերի ոգին: Այն ոգին, որի արդյունքում է նաև Ադրբեջանը Ռուսաստանից ստացել ավելի քան 5 միլիարդ դոլարի արդիական ռուսական սպառազինություն, այն դեպքում, երբ Հայաստանի համար ուշանում էր անգամ 200 միլիոն դոլարի վարկային համաձայնագրով նախատեսված սպառազինությունը և քառօրյա պատերազմից երկու օր անց Հայաստանի վարչապետը խնդրում էր Մեդվեդևին, որ զենքը չուշացնեն: Այդ ամենը ու՞մ իշխանության, կամ ո՞ր իշխանության ձախողումն էր, երբ ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների այդ ընթացքին զուգահեռ, Հայաստանում վարվում էր ռազմավարական նշանակության գրեթե բոլոր օբյեկտները ռուսական պետական ընկերություններին հանձնելու քաղաքականություն, ինչը սակայն դույզն իսկ չէր փոխում Բաքվի հետ ռազմավարական գործընկերության ռուսական քաղաքական ուղին, որը պետք է հասցներ նախ ապրիլյան քառօրյա, հետո 44-օրյա պատերազմների, կանաչ լույս վառելով Թուրքիայի Կովկաս մուտք գործելու ճանապարհին:
