Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը շնորհավորել է Դոնեցկին ու Լուգանսկին՝ այդ ինքնահռչակ հանրապետությունների ճանաչման կապակցությամբ, ինչի մասին հրամանագիրը ստորագրեց ՌԴ նախագահ Պուտինը՝ նախօրեին ուշ գիշերով: Արայիկ Հարությունյանը այդ համատեքստում խոսել է Արցախի ինքնորոշման իրավունքի և անկախության ճանաչման մասին:
Տեսականում, այսպես ասած քաղաքական «մեխանիկայի» տրամաբանությամբ, Արցախն այդօրինակ արձագանք է տվել բոլոր օրինակների, այդ թվում օրինակ Կատալոնիայի անկախության հանրաքվեի առնչությամբ: Դա դիտվում է իբրև «սեփական խնդրի» համատեքստում դրսևորվող դիրքորոշում: Գործնականում սակայն, իրադարձությունների զարգացումն ու քաղաքական իրողությունների ծավալումը թերևս պետք է վաղուց բերեր մի եզրահանգման, որ այդպիսի «մեխանիկան» իսկապես էլ մնում է լոկ մեխանիկա, որովհետև համաշխարհային քաղաքականությունը մոտեցումները ձևավորում է շահերի ու տրամաբանության, այլ ոչ ունիվերսալ բանաձևերի միջոցով: Ըստ այդմ, Արցախի իշխանության համար թերևս անհրաժեշտ էր «մեխանիկայի» փոխարեն գնահատել իրավիճակը, որը թերևս կհուշեր զերծ մնալ որևէ շնորհավորանքից, գոնե առայժմ, և առավել ևս այն դեպքում, երբ նախօրեին այդ որոշումները ստորագրած Պուտինը նույն ձեռքով այսօր Մոսկվայում պատրաստվում է հռչակագիր ստորագրել Ալիևի հետ՝ դաշնակցային հռչակագիր: Ի՞նչ էր լինելու, եթե Արցախի նախագահը ձեռնպահ մնար շնորհավորանքից:
Մոսկվան իր խաղաղապահ կոնտինգենտը դուրս չէր բերելու Արցախից: Թեև, Արցախի նախագահին և նրա խորհրդատուներին հուզել է գուցե ոչ թե խաղաղապահ կոնտինգենտի և դրա հետ կապված Արցախի անվտանգության, այլ սեփական քաղաքական անվտանգության հարցը, մասնավորապես այն ներքաղաքական խմորումների համատեքստում, որ ծավալվում են Արցախում: Իսկ այդտեղ ուշադրության է արժանի այն, որ այդ խմորումները բավականին անթաքույց ձևով հունցվում են նաև Երևանից, մասնավորապես նախկին կառավարող համակարգը ներկայացնող ներկայիս ընդդիմադիր ուժերից, որոնք ակնհայտորեն փորձում են իրենց քաղաքական ազդեցությունը հաստատել Արցախում: Իսկ այդ համատեքստում նրանք աշխուժորեն դիրքավորվում են անգամ «միութենական պետության» գաղափարի դրոշակակրի դիրքում: Ընդ որում, այդ համատեքստում ակնառու է նաև աջակցությունը Ռուսաստանի տնտեսա-քաղաքական որոշակի խմբերից, որոնք ևս բավականին ակտիվ են հենց Արցախի ուղղությամբ: Շնորհավորանքը այդ իմաստով թերևս Արայիկ Հարությունյանի «քաղաքական պաշտպանական ռեակցիան» է:
Սակայն, հարց է, դա կօգնի՞ անհրաժեշտության դեպքում, թե՞ այդուհանդերձ առավել ողջախոհ է պաշտպանությունը կառուցել Արցախի հանրային կարծիքի հիմքով՝ այդ հանրության հետ արդյունավետ աշխատանքի օգնությամբ: Իսկ ընդհանրապես, կամ 2014 թվականի «ղրիմյան համերգի» նախադեպը, ամոթալի և քաղաքական իմաստով անմիտ ու վտանգավոր նախադեպը, երբ ինչ որ մեկի մտքով անցել էր Արցախի մայրաքաղաքում համերգ կազմակերպել Ռուսաստանին միացված Ղրիմի համար: Ռուսաստանը սակայն ոչ միայն «անզգամ» գտնվեց հայկական այդօրինակ «նվիրվածության» հանդեպ, այլ առավել խորացրեց Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ ռազմա-քաղաքական եվրասիա-թյուրքական «սիրավեպը», որի ծանրությունը 2014, 15, 16 թվականների ընթացքում իր վրա ավելի ու ավելի ուժգին զգում էր հայկական զինուժը, իսկ դրա գերագույն գլխավոր հրամանատարն էլ 2016 թվականի հուլիսին այցելում էր Արցախ և տեղի ռազմա-քաղաքական «վերնախավին» զգուշացնում, որ զիջումների չգնալու դեպքում «երգելու» են Ստեփանակերտի կորստի ցավից: Պետք է հուսալ, որ այս անգամ գոնե բանը չի անցնի շնորհավորանքից այն կողմ և Ստեփանակերտում չի անցկացվի Դոնբասին ու Լուգանսկին նվիրված որևէ հանդիսություն:
