
Հայկական հանրության շրջանում մեծ ոգևորություն է առաջացրել նախօրեին Մարսելում տեղի օլիմպիկ թիմի և ադրբեջանական ֆուտբոլային ակումբի միջև հանդիպմանը մարզադաշտում պարզված հայկական դրոշների ու պաստառների հանգամանքը: Ինչպես հայտնի է, Մարսելն ունի մեծաթիվ հայ համայնք և դրոշներն ու պաստառները տեղի հայության ջանքն է: Այդ ջանքն էլ առաջացրել է ոգևորություն:
Դժվար է ասել, թե այդ պատկերը ինչ զգացումներ կամ տրամադրություն է առաջացրել ադրբեջանական ակումբի մոտ, որի անունն է Ղարաբաղ: Խաղն ավարտվել է 3:1 հաշվով, հօգուտ Մարսելի: Հազիվ թե ադրբեջանցիները պարտվել են հայկական ակցիայի պատճառով: Մարսելը ուժեղ է և նրա հաղթանակը բոլորովին անակնկալ չէ: Սակայն, երևի թե էական չէ, թե ինչ զգացումներ կամ տրամադրություն են ունեցել ադրբեջանցիները: Էականը մեր տրամադրությունները, զգացումները և ամենակարևորը՝ մտածողությունն է: Ոգևորիչ է հայրենասիրական ակցիան ֆրանսիական ստադիոնում: Եվ կասկած չկա, որ ակցիան նախաձեռնվել է նվիրումով ու անկեղծ հայրենասիրությամբ: Ամբողջ հարցն այն է, թե որքանով է արդյունավետ այդօրինակ մտածողությունը: Ինչի՞ ենք հասնում դրանով, ի՞նչ խնդիր ենք լուծում, կամ ի՞նչ խնդրի առաջ ենք թնում հակառակորդին: Գործնականում՝ ոչ մի: Վաղը գուցե նրանք էլ սկսեն համանման ակցիաներ կազմակերպել հայկական ակումբների կամ այլ ելույթների դեմ: Առավել ևս, որ չունեն այդ ամենի համար անգամ օտարներին վճարելու փողի պակաս: Եվ ինչ: Փոխարենը, մենք թերևս պետք է խորհենք պաստառային, ըստ էության միտինգային մտածողությունից դուրս գալու, հայրենասիրական զգացումները այդ փոսից դուրս բերելու և առարկայական աշխատանքի հարթություն տեղափոխելու մասին: Օրինակ, 44-օրյա պատերազմի օրերին Եվրոպայի, ԱՄՆ հայ համայնքները իրականացնում էին բազմահազար ակցիաներ, փակում ճանապարհներ: Եվ ո՞րն էր դրա արդյունքը, էֆեկտը: Ի՛նչ խնդիր լուծեցին այդ քայլերը, բացի այն, որ ամերիկյան CNN-ը սկսեց քիչ թե շատ լուսաբանել պատերազմը այսպես ասած հայկական պատկերացումներին համահունչ կամ դրանք բավարարող տրամաբանությամբ: Բայց, ի՞նչ փոխվեց դրանից, կարո՞ղ է ասել որևէ մեկը, բացի այն, որ մենք ունեցանք հոգեկան որոշակի բավարարություն: Ինչ որ իմաստով անշուշտ այդ ակցիաները կրում էին որոշակիորեն հուսահատ բնույթ, սակայն այստեղ էլ հենց խնդիրն է՝ մենք պետք է դուրս գանք այդ վիճակից համակարգորեն և գերադասենք համակարգային, ցանցային անաղմուկ, սակայն կոնկրետ ու առարկայական աշխատանքը այդ երկրներում տարբեր խմբերի ու կառույցների հետ:
Անաղմուկ, փոքր, բայց կոնկրետ արդյունքը առավել նախընտրելի և մեծ իմաստով առավել էֆեկտիվ է, քան մեծ աղմուկով, մեծ պատկերը, որը սակայն գործնականում չի բերում առարկայական այնպիսի արդյունքի, որը փոխում է իրավիճակը սկզբունքորեն: Անշուշտ, առարկայականությունը կարող է պահանջել նաև հանրահավաք, ակցիա, բայց այդ դեպքում էլ՝ եթե շատ հստակ է արդյունքի պատկերացումն ու չափումը: Այդպիսով, ժամանակն է վերափոխելու հայկական սփյուռքի գործողությունների մոդեկային և մեթոդական բազան, այն համահունչ դարձնել առկա իրողություններին և դնել թեկուզ փոքր, սակայն առարկայորեն չափելի արդյունքի խնդիր: