Կորոնավիրուսով վարակվելու պատճառով ինքնամեկուսացումից դուրս գալուց գրեթե անմիջապես հետո Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ընդունեց Հայաստան ժամանած Վրաստանի ներքին գործերի նախարար Վախթանգ Գոմելաուրիին: Վարչապետը ողջույնի խոսքում նշել է հայ-վրացական հարաբերության դինամիկան, արձանագրելով երկու երկրների բարձրաստիճան պաշտոնյաների փոխայցերն ու ընդհուպ վարչապետ Ղարիբաշվիլու հետ մտերիմ հարաբերության հանգամանքը:
Հայ-վրացական հարաբերությունն առանձնահատուկ իմաստ, նշանակություն և գուցե հեռանկար է ստանում նոր իրավիճակում, որ ձևավորվում է աշխարհում և որի առանցքային զարգացումները ծավալվում են թերևս Հայաստանից ու Վրաստանից հյուսիս՝ ուկրաինական ուղղությամբ, բայց որոնք անբեկանելիորեն կապված են լինելու մեր ռեգիոնի, հետևաբար Հայաստանի և Վրաստանի համար կարևոր հարցերին: Այստեղ իհարկե իրավիճակը բավականին բազմիմաստ կամ առնվազն երկիմաստ է: Բանն այն է, որ Միացյալ Նահանգներն ու Ռուսաստանը քննարկում են անվտանգության բաժանարար գծերի հարցը և այդտեղ ուղիղ իմաստով առկա է նաև Վրաստանը: Ինչպես հայտնի է, Մոսկվան ԱՄՆ-ից ու ՆԱՏՕ-ից պահանջում է գրավոր երաշխիք, որ Ուկրաինան ու Վրաստանը չեն դառնա ՆԱՏՕ անդամ: ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ-ն չեն տալիս այդպիսի երաշխիք և հասկանալի է, որ դա անընդունելի պայման է: Այստեղ սակայն կա նուրբ իրավիճակ: Բանն այն է, որ ԱՄՆ-ը ու ՆԱՏՕ-ն ուղղակիորեն չեն կարող Ռուսաստանին տալ գրավոր այդպիսի երաշխիք, որովհետև դա գործնականում նշանակելու է Ռուսաստանին զիջել սեփական իրավունքը՝ որոշելու, թե ով կարող է լինել դաշինքի անդամ, իսկ ով՝ ոչ: Միաժամանակ, հայտարարելով, որ դա զուտ դաշինքի անդամների որոշելիքն է, ԱՄՆ ու ՆԱՏՕ-ն թերևս պատկերացնում են հարցի զգայունությունը, այլապես թե Վրաստանը, թե Ուկրաինան դաշինքի անդամ դարձած կլինեին վաղուց: Մյուս կողմից հարց է առաջանում, թե այդ դեպքում ինչո՞ւ է Ռուսաստանը դնում գրավոր երաշխիքի հարց, եթե փաստացի կա նշան, որ Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը գիտակցում են Ռուսաստանի «կարմիր գիծը»: Այստեղ իհարկե հնարավոր վարկածները դառնում են բազմազան և այդ թվում այն, որ Ռուսաստանը պարզապես ունի նաև որոշակի ագրեսիվ պլաններ, կամ սկսում է «վերջնախաղ» Արևմուտքի և Չինաստանի միջև: Բոլոր դեպքերում, անկասկած է, որ այդտեղ իրադարձությունների կամ-կամ զարգացման տրամաբանությունը մեղմ ասած շահեկան չէ թե Հայաստանի, թե Վրաստանի համար:
Հետևաբար, Երևանն ու Թբիլիսին առնվազն ունեն ընդհանուր աշխատանքի շահագրգռություն, հասնելու նրան, որ առնվազն Կովկասի հարցում ամերիկա-ռուսական քննարկումների տրամաբանությունը առավելագույն զերծ մնա «սահմանային», «կամ-կամ» տրամաբանությունից և իրենց չդնի ռիսկերի կուտակման փաստի առաջ, անկախ, թե որ կողմից կլինի այդ կուտակումը: Անկասկած է, որ Երևանն ու Թբիլիսին այդ առումով համատեղ ջանքով կարող են ավելին, քան հնարավոր է առանձին-առանձին աշխատանքի դեպքում: Ավելին, այդ կերպ հնարավոր կլինի թերևս հեռանկարում դիտարկել Կովկասի ուժերի հարաբերակցության տրանսֆորմացիայի ներուժ, եթե հաջողվի մշակել ԱՄՆ ու Ռուսաստանի միջև խաղի շատ, թե քիչ բավարար տարածություն և այդ համատեքստում ձգտել ձևավորել Վաշինգտոնի և Մոսկվայի համար որոշակի հետաքրքրություն և ընդունելիություն պարունակող գաղափարներ: Իհարկե միջավայրն ու իրավիճակն այդ առումով բավականին բարդ է, բայց համենայնդեպս պակաս բարդ չէ նաև առանց այդ աշխատանքի: Ավելին, ոչ միայն պակաս բարդ չէ, այլ թերևս չափազանց, ընդհուպ ծայրահեղին հասնելու վտանգով լեցուն: Հետևաբար, Հայաստանն ու Վրաստանն այդ համատեղ ջանքի ուղղությամբ ինտենսիվ աշխատանքի փորձն անելիս թերևս չեն կորցնում ոչինչ: Նրանք կարող են կորցնել այդ աշխատանքը չանելու դեպքում:
