ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերի խորհրդական Ջեյք Սալիվանն ու Թուրքիայի նախագահի խորհրդականը հեռախոսազրույցի ընթացքում քննարկել են միջազգային տարբեր հարցեր, այդ թվում և հայ-թուրքական հարաբերության հարցը: Հունվարի 14-ին Մոսկվայում սպասվում է Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ բանագնացների հանդիպումը, որը լինելու է առաջինը: Այդ հանդիպումից առաջ անսպասելի տեղի ունեցան Ղազախստանի զարգացումները, որոնք իրենց խորքում համենայն դեպս առաջացրին հարցեր նաև հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացի հեռանկարի վերաբերյալ:
Մասնավորապես, Ղազախստանում բախվեցին ռուսական և թուրքական շահերը, ու թեև այդ բախումը սովորաբար բերում է ռուսական և թուրքական պայմանավորվածության, այդուհանդերձ այս պարագայում դրա հետ կապված հնարավոր զարգացումները համենայնդեպս դեռ առջևում են: Ըստ այդմ հարց է առաջ գալիս, թե շահերի ներկայիս բախումն ու այդ համատեքստում Հայաստանի աջակցությունը ՀԱՊԿ-ին, փաստորեն ընդդեմ թուրքական հավակնությունների, ինչ հետևանք կթողնի հայ-թուրքական գործընթացի վրա, որտեղ նշմարվում էին շատ, թե քիչ դրական միտումներ: Եվ այդ առումով, արդյո՞ք այդ մտահոգությունները չէ, որ քննարկվել են նաև ԱՄՆ և Թուրքիայի նախագահների խորհրդականների հեռախոսազրույցում, հաշվի առնելով Նահանգների նկատելի հետաքրքրվածությունը հայ-թուրքական կարգավորման գործընթացով: Իհարկե նկատենք, որ դա ամենևին նոր հետաքրքրություն չէ և Վաշինգտոնի համար ըստ էության ավանդական մոտեցում է: Կա՞ ղազախստանյան իրադարձությունների ֆոնին հայ-թուրքական գործընթացի վրա բացասական ազդեցություն: Այստեղ զուտ իրերի դասավորության առումով հարցի հիմքեր առաջանում են, սակայն գործնական իմաստով հազիվ թե, որովհետև բոլորովին այնպես չէ, որ հայ-թուրքական գործընթացը մի փուլում էր, որտեղ կար ձևավորված կայուն իրավիճակ և այն կարող է հայտնվել ռիսկի տակ: Հայ-թուրքական գործընթացը ընդամենը առաջին քայլերի փուլում է, որոնք այո՝ տեղի ունեցան շատ արագ, բայց որոնց հետագա արագությունը առանձնապես մեծ հավանականություն չուներ մինչև ղազախական իրադարձություններն էլ: Ավելին, եթե դիտարկենք հնարավոր ազդեցությունը, ապա գուցե կա նաև հակառակ հանգամանքը: Եթե բախվել են ռուս-թուրքական շահեր, ապա Թուրքիան Ռոււսաստանին «մտահոգելու» համար պետք է ոչ թե կոշտացնի վերաբերմունքը Հայաստանի հետ գործընթացի հանդեպ, այլ հակառակը, որովհետև Ռուսաստանի համար թերևս խորքային իմաստով ավելի մտահոգիչ է հենց հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման գործընթացի դրական վեկտորը: Իհարկե, իրավիճակը թե այդ, և հակառակ առումով ամենևին միարժեք կամ միաշերտ չէ, այդպիսին չէր մինչև Ղազախստանը, և առավել ևս այդպիսին չէ Ղազախստանից հետո: Խոշոր հաշվով, հայ-թուրքական գործընթացի վրա առավել մեծ ազդեցության և ներգործության ներուժ ունեցող հանգամանքը ամերիկա-ռուսական բանակցությունն է, որ մեկնարկել է Ժնևում հունվարի 10-ին:
