Երևանի Ավագանին որոշել է անվստահություն հայտնել քաղաքապետ Հայկ Մարությանին: Քաղաքապետի շուրջ քաղաքական իրավիճակի տաքացման առաջին ազդակը եղավ դեռևս 2021 թվականի հունիսի 20-ի ընտրությունից հետո, երբ վարչապետի այն ժամանակ դեռևս գլխավոր խորհրդական Արայիկ Հարությունյանը խոսեց դժգոհության մասին, որ եղել է նախընտրական շրջանում Հայկ Մարությանի պասիվության հետ կապված:
Ի դեպ, այդ հայտարարությունից հետո կարճ ժամանակ անց Արայիկ Հարությունյանը նշանակվեց վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար, ինչը թերևս նշանակում էր, որ Մարությանի վերաբերյալ նրա դժգոհությունը առնվազն լեգիտիմ է նաև Նիկոլ Փաշինյանի մոտ: Հետո թեման տևական ժամանակ սառեց և բռնկվեց բոլորովին վերջերս, երբ վարչապետի ընտանիքին պատկանող «Հայկական Ժամանակ» օրաթերթում հրապարակվեց Հայկ Մարությանին հեղափոխությունից «շեղած» գեներալները» վերնագրով հրապարակումը: Դրանում խոսվում էր, որ Մարությանը սերտ կապերի մեջ է եղել գեներալ Սեյրան Օհանյանի հետ, որի միջոցով էլ հանդիպել է Ռոբերտ Քոչարյանին: Մարությանը նախ չմեկնաբանեց այդ տեղեկությունը, իսկ օրեր անց հայտարարեց, որ չի եղել այդպիսի հանդիպում՝ խոսնակի միջոցով: Սակայն, ուշադրության է արժանի գուցե այն փաստը, որ նա չի հերքել հրապարակումը Սեյրան Օհանյանի հետ հարաբերության մասով:
Միով բանիվ, ակնառու էր, որ քաղաքական մեծամասնության, և այդ մեծամասնության հետ 2020 թվականի պատերազմից հետո կապը խզած քաղաքապետ Մարությանի միջև հարաբերության լարումը կամ խզումը հասել է գագաթնակետին: Երևանի Ավագանու նախաձեռնությունը դրա պարզ և հրապարակային վկայությունն է: Դրա վերաբերյալ հանրության գնահատականը տարբեր է՝ Հայկ Մարությանին հայտնվող անվերապահ աջակցությունից մինչև նրան պաշտոնանկ անելու որոշման աջակցություն: Սա թերևս հանրային «բնական» ռեակցիա է: Ինչպես որ, ի դեպ, բնական է նաև այն իրավիճակը որ ստեղծվել է և հանգուցալուծումը, որ նախաձեռնել է քաղաքական մեծամասնությունը: Մի կողմ թողնենք Մարության քաղաքապետի աշխատանքի գնահատականը, որը մի մասի համար դրական է, մի մասի համար՝ անբավարար, շատերի համար գուցե գերազանց:
Մի կողմ թողնենք նաև քաղաքական մեծամասնությանը տրվող ամենատարբեր գնահատականները: Պետք է արձանագրել, որ սրանից զատ կա խնդրի քաղաքական կողմը, որը պակաս կարևոր չէ: Իսկ այդ քաղաքական կողմը սահմանված է անգամ օրենսդրորեն: Երևանի քաղաքապետի ընտրությունը քաղաքական ընտրություն է, դրան մասնակցում են քաղաքական միավորները, կուսակցական կամ դաշինքային ցուցակներով: Հետևաբար, բացի կառավարչական հարցերից, այստեղ կան նաև քաղաքական հարցեր, որոնք չեն կարող լինել երկրորդական, հատկապես ներքաղաքական բավականին բարդ ու խրթին իրավիճակում: Այն դեպքում, երբ Երևանը լինելով ՏԻՄ մակարդակ, իր ռեսուրսային հավաքականությամբ առնվազն կիսահամապետական է, եթե չասենք, որ Հայաստանի կեսից ավելին է:
Հետևաբար, կարող է առաջանալ քաղաքական հավելյալ ճգնաժամի վտանգ, եթե խախտված է այդ ահռելի ռեսուրսային սեգմենտի կառավարման քաղաքական տրամաբանությունը՝ քաղաքապետը, այսինքն քաղաքի գործադիր իշխանությունը խզել է կապը կամ բնականոն հարաբերությունը իր քաղաքական հենարանի հետ, որի միջոցով նշանակվել է այդ կարգավիճակում: Այդ իրավիճակը հանգուցալուծված մնալու դեպքում կարող է դառնալ ներքաղաքական պայքարի «թիրախ», առաջ բերելով խորքային ճգնաժամային ռիսկեր: Հետևաբար, քաղաքական ճգնաժամի այդ ռիսկի օջախը հանգուցալուծելը անհրաժեշտություն է ոչ միայն կոնկրետ ուժի դիրքերի տեսանկյունից, այլ ներքաղաքական կայունության: Ընդ որում, քաղաքի կառավարման հարցում հետագա արդյունավետության առումով Մարությանին անվստահություն հայտնող ուժը ստանձնում է փաստորեն առավել մեծ պատասխանատվություն, քան ուներ նրա պարագայում: Որովհետև, առավել արդյունավետ կառավարում չլինելու դեպքում հանրության գնահատականն էլ լինելու է խիստ: Եվ մյուս հետաքրքրաշարժ հանգամանքը այն է, թե արդյո՞ք Հայկ Մարությանը կմնա քաղաքականության մեջ և կփորձի պայքարել Երևանի քաղաքային իշխանության ձևավորման հաջորդ ընտրական փուլում՝ 2023 թվականին:
