Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը դեկտեմբերի 10-ին հայտարարել է, որ Հայաստանն ԱԳՆ փոխնախարարի մակարդակով կմասնակցի «3+3» կամ «3+2» ձևաչափի նախահանդիպման, որը տեղի է ունենալու ԱԳՆ փոխնախարարների մակարդակով: Նիկոլ Փաշինյանը կրկնել է Երևանի ավելի վաղ արտահայտած դիրքորոշումը, որ Հայաստանի համար ձևաչափը կարող է հետաքրքրություն ներկայացնել, եթե այդ հարթակում չեն քննարկվելու այնպիսի հարցեր, որոնց քննարկման համար Հայաստանը ներգրավված է այլ ձևաչափերում: Խոսքն այս դեպքում ամենայն հավանականությամբ Արցախի հարցի կարգավորման ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ձևաչափի, նաև հետպատերազմյան եռակողմ ձևաչափի մասին է, որի շրջանակում թերևս կծավալվի նաև սահմանագծման և սահմանազատման հնարավոր գործընթացը:
«3+3»-ի նախաձեռնությունը, ինչպես հայտնի է, կամ ինչպես ազդարարվել է տարբեր կողմերից, Թուրքիայինն է, որին սակայն իրենց աջակցությունը հայտնում են թե Իրանը, թե Ռուսաստանը: Ռուսաստանն ու Իրանն այստեղ իրենց դիրքորոշումներում ունեն իհարկե տարբեր մոտիվացիաներ և կան բազմաթիվ ոչ միարժեք հանգամանքներ: Դրանց անդրադառնալու առիթներ եղել են ու դեռ կլինեն: Հայաստանի պարագայում ձևաչափը դիտվում է խիստ վտանգավոր և անցանկալի, քանի որ այն սպառնում է դուրս թողնել արևմտյան երկրներին կամ այլ խաղացողների, այն դեպքում, երբ հենց այդ հավելյալ խաղացողների և շահերի բազմազանությունն է, որ Հայաստանին կարող է թույլ տալ խուսանավել ռուս-թուրքական «աքցանի» նորանոր հետևանքներից: Միաժամանակ սակայն, ամբողջ հարցն այն է, թե ինչպիսին է ուժերի իրական հարաբերակցությունը և այդ իմաստով, այդ «աքցանի» ձևավորումն ու աշխատանքը կախված չէ միայն Հայաստանի դիրքորոշումից: Ավելին, առավելապես կախված է հենց արևմտյան խաղացողների դիրքորոշումներից, թե նրանք որքանով են պատրաստակամ պայքարել ռեգիոնում իրենց դերի համար: Ահա այդ իմաստով, էական է դառնում Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափը, որը ռեգիոնում խաղի առնվազն բազմազանության երաշխիքն է: Այդ պարագայում, «3+3»-ը Հայաստանի համար կարող է դառնալ որոշակի մանևրի հարթակ, եթե Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի, ինչպես նաև եռակողմ հայ-ռուս-ադրբեջանական այսպես ասած ենթաձևաչափի ներքո հարցերը չեն տեղափոխվում «3+3»: Այդ դեպքում ի՞նչ հարցեր են քննարկվելու «3+3»-ում կամ «3+2»-ում, եթե Վրաստանը ձեռնպահ է մնում ներկայումս ձևաչափին միանալուց, ելնելով ավելի շատ ներքաղաքական իրողություններից:
Ի վերջո, Թուրքիայի համար այդ ձևաչափի առաջմղման առանցքային մոտիվը ներկայումս արցախյան, հայ-ադրբեջանական հարցի «կլանումն» է: Կհաջողվի՞ Երևանին դիմադրել այդ մղումներին: Սա կախված է լինելու այն իրողությունից, թե դրան որքան կդիմադրեն Մինսկի խմբի համանախագահները՝ թե միասին, թե առանձին-առանձին, այդ թվում Ռուսաստանը, որը հազիվ թե շահագրգռված լինի եռակողմ ձևաչափի իր առանձնահատուկ դերը «հանձնել» Թուրքիային: Սակայն այստեղ էլ հանգամանքները կախված են ԱՄՆ հետ քննարկումներից: Մեծ հաշվով, խոսքը անշուշտ վերաբերում է բավականին բարդ գործընթացի, որտեղ Երևանին չի մնում այլ բան, քան կարողանալ մանևրել առավելագույնս: Ի դեպ, այդ տեսանկյունից հետաքրքրության է արժանի այն, որ «3+3»-ի նախնական, փոխնախարարների մակարդակի հանդիպմանը մասնակցելու մասին Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարում է ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենի նախաձեռնած Ժողովրդավարության պաշտպանության Վեհաժողովին մասնակցության շեմին: Վեհաժողովը առցանց եղանակով տեղի կունենա դեկտեմբերի 9-10-ին: Մոսկվան իր դժգոհությունն է հայտնել Բայդենի նախաձեռնության կապակցությամբ: Երևանն ըստ ամենայնի ձգտում է Վեհաժողովից առաջ բալանսավորել իրավիճակը:
