Հայաստանում Չինաստանի դեսպանը Հայաստանի նոր արտգործնախարար Արարատ Միրզոյանի հետ հանդիպմանը քննարկելով ռեգիոնալ իրադրությունն ու երկկողմ հարաբերության հեռանկարը, նշել է, որ Պեկինը աջակցում է Հայաստանի ինքնիշխանությանն ու տարածքային ամբողջությանը: Այդ հայտարարությունն անշուշտ դիվանագիտական ստանդարտ է, իսկ իրական քաղաքականությունը՝ բազմաթիվ շերտերում, որոնց թերևս շատ քիչ մասն է տեսանելի: Բանն այն է, որ Պեկինը Կովկասի առումով առայժմ գործում է «անտեսանելի» տրամաբանությամբ: Հասկանալի է՝ բառի ոչ ուղիղ իմաստով: Պարզապես, Չինաստանը Կովկասի հանդեպ ունենալով անկասկած լուրջ մտադրություններ, այդուհանդերձ դրանք սպասարկում է բավականին պասիվ, հանդարտ ռեժիմում:
Պեկինի մտադրությունների մի ակնառու դրսևորում է օրինակ այն, որ Երևանում կառուցվել է Եվրասիական ռեգիոնի համար մեծությամբ երկրորդ դեսպանատունը՝ ամենամեծը Մոսկվայում է: Անկասկած է, որ մասշտաբը ենթադրում է ֆունկցիոնալություն: Եվ թերևս կասկածից վեր է, որ այդ ֆունկցիոնալությունը միայն Հայաստանի հետ չէ, որ կապված է, և միայն Հայաստանով չէ, որ չափվում է: Հայաստանը սակայն դիտվել է այսպես ասած ռազմավարության հենակետ: Պարզ չէ միայն, թե հատկապես ի՞նչ ռազմավարության, ո՞րն է այդ ռազմավարությունը: Իհարկե այն հասկանալու համար կպահանջվեն ինստիտուտներ, որոնք, ցավոք սրտի, Հայաստանում չկան: Ավելին, Հայաստանում չկան խորքային հաշվարկներ ու գնահատականներ, թե, օրինակ Չինաստանն իր ահռելի աշխարհաքաղաքական ներուժով և ձևավորված հավակնությամբ ինչ հնարավորություն, միաժամանակ ինչ մարտահրավեր կարող է բերել Հայաստանի համար: Օրինակ, Հայաստանում գնահատվա՞ծ է, թե Չինաստանի հետ հարաբերության խորացման աշխույժ ընթացքը Հայաստանի դեմոգրաֆիական պատկերում չինական ինչ ներկայացվածություն է ենթադրելու, և ինչպես է Հայաստանը, այդ թվում հայկական հանրությունը դիրքավորվելու դրա համեմատ: Այն հանրությունը, որը սոցցանցային տիեզերական աղմուկ էր բարձրացրել, երբ իմացել էր, որ Հայաստան է եկել մոտ երեք տասնյակ հազար հնդկաստանցի:
Հայաստանի հանրությունն ընդհանրապես ռազմավարական հարաբերությունները պատկերացնում է միայն «մանանայի» տրամաբանությամբ, այսինքն, մեզ տալիս են ինչ-որ բան, որովհետև մենք հինավուրց քաղաքակրթությամբ բացառիկ ժողովուրդ ենք, որին բոլորը պարտք են պատմական արդարություն: Մոտեցում է իհարկե, որը սակայն ունի նաև պարբերաբար իրականության բավականին կոշտ պատին բախվելու «հատկանիշ», այդ թվում գուցե նաև «չինական պատին»: Այդ ամենով հանդերձ, Չինաստանն անկասկած պետք է դառնա հայկական քաղաքականության առանցքային ուշադրության առարկա, նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ համաշխարհային քաղաքականությունը լայն իմաստով սկսել է պտտվել ամերիկա-չինական ռազմավարական դիմակայոււթյուն-մրցակցության առանցքում, ու թեև Չինաստանը դեռևս հեռու է Կովկասում անմիջական ակտիվությունից, սակայն այդ թվում և կովկասյան իրողությունների վրա ավելի ու ավելի զգացվելու է Չինաստանի աշխարհաքաղաքական գործոնի բերած շունչը, ընդ որում բոլոր ուղղություններից:
