Կրեմլի խոսնակ Պեսկովը հաստատել է, որ Իլհամ Ալիևը աշխատանքային այցով լինելու է Մոսկվայում: Թե երբ, դեռ հստակ չէ, բայց խոսքը թերևս մոտակա օրերի մասին է: Հատկանշական է, որ Ալիևը Մոսկվա է մեկնում Եվրոպայի Խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելի ռեգիոնալ այցից հետո: Այց, որի ընթացքում Միշելը մի կողմից հայտարարեց Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև փոխհարաբերության կառուցողական դերի պատրաստ լինելու մասին, մյուս կողմից նաև բավականին նուրբ կերպով ակնարկեց, որ դրան պատրաստ չէ Ադրբեջանը և Ադրբեջանն է խուսանավում կառուցողական օրակարգից: Միաժամանակ, Միշելի ռեգիոնալ այցի ընթացքում պարզորոշ նկատվեց, որ Եվրամիությունը իր ռեգիոնալ քաղաքականության առանցքային հենակետ դիտում է Հայաստանը, ինչի վկայությունն է նաև բավականին մեծ ծավալի ֆինանսական օժանդակության փաթեթի տրամադրումը: Ահա այս ֆոնին Ալիևը աշխատանքային այցով մեկնում է Մոսկվա, որտեղ կամ Ռուսաստանի հետ փորձելու են մտածել Եվրամիության ռեգիոնալ հավակնություններն ու մասնավորապես դրանից Հայաստանի համար բխող հնարավորություններին հակազդելու և ռուս-թուրք-ադրբեջանական եռանկյունու գերակայությունը ապահովելու համատեղ քայլեր, կամ ուղղակի Ալիևը կփորձի ճնշում բանեցնել Մոսկվայի վրա՝ իհարկե Էրդողանի բարձր հովանու ներքո, որպեսզի Կրեմլն էլ իր հերթին Հայաստանին ճնշի թուրք-ադրբեջանական օրակարգով:
Եվրամիությանը հակազդելու հարցում նրանց շահերն անշուշտ համընկնում են: Մյուս կողմից սակայն, Մոսկվայի համար բավականին բարդ է ճնշել Հայաստանին և այսպես ասած ուղիղ պատասխանատվություն ստանձնել «սուր ու զգայուն» օրակարգերը պարտադրելու հարցում անմիջական պատասխանատվություն ստանձնելը: Մյուս կողմից, ռուսների համար շատ կարևոր է Կովկասում կայունության հնարավորինս հաստատուն միջավայրի ապահովումը, որովհետև ակնհայտորեն ավելի անմիջական և ուղիղ ռազմական ներգրավվածության ռիսկեր են միջինասիական ուղղությամբ: Իհարկե այդ ուղղությամբ ռիսկեր ունեն նաև Անկարան ու Բաքուն, իսկ Անկարան ընդհանրապես անմիջականորեն մտնում է այդ հորձանուտ, սակայն բանն այն է, որ Էրդողանն ու Ալիևը Կովկասում ունեն Ռուսաստանին ճնշելու հնարավորություն՝ ապակայունացման ռիսկով կամ շանտաժով, իսկ Մոսկվան՝ չունի: Չունի, որովհետև չի համարձակվում կոշտ խոսել Անկարայի ու Բաքվի հետ: Ահա այդ իմաստով, Հայաստանում Եվրամիության դիրքերի ավելացումը թվում է թե կարող էր Մոսկվայի համար լինել Անկարայի ու Բաքվի հանդեպ շատ, թե քիչ առավելություն ձևավորելու հնարավորություն: Խնդիրը այն է, որ այդ հնարավորությունը օգտագործելու համար Կրեմլում պետք է ձերբազատվեն իրենց կայսերական բարդույթներից և թույլ տան Հայաստանում ԵՄ, Արևմուտքի դիրքերի ուժեղացում, թեկուզ որոշակիորեն զիջելով Արևմուտքին, բայց հենց դրա շնորհիվ փորձելով «փոխհատուցել» այդ զիջումը Անկարայի ու Բաքվի հետ հարաբերությունում առավելություն ձևավորելով: Մոսկվայում սակայն ի վիճակի չեն այդպիսի դիտարկումների: Այնտեղ կա դիտարկումների երկու հիմք. մեծապետական բարդույթ և մեծ փողերի հանդեպ թուլություն, որոնք ապահովվում են Անկարայի և Բաքվի հետ տարբեր մեխանիզմներով:
