Յուրաքանչյուր պաշտոնյա պետք է իմանա, որ իմ հանձնարարականը անհետաձգելի գործ է, կառավարության նիստում ասել է վարչապետի պաշտոնակագար Նիկոլ Փաշինյանը՝ կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարար Վահրամ Դումանյանի հետ երկխոսությանը: Այն վերաբերել է օլիմպիադային մասնակցող մեր մարզիկների ծանրաձողերի խնդրին: Փաշինյանն արձանագրել է, որ ինքը դեռևս ապրիլի 27-ին մարզիկներին խոստացել է միջազգային կարգի ծանրաձողեր՝ օլիմպիադային պատրաստվելու համար, սակայն առ այսօր դրանք չկան: Հուսանք, որ հայ մարզիկների ծանրաձողի խնդիրը կլուծվի առավելագույնս արագ, ինչպես վերստին հանձնարարել է վարչապետի պաշտոնակատարը, և նրանք կհասցնեն պատշաճ պատրաստվել օգոստոսին Տոկիոյում կայանալիք ամառային օլիմպիադային:
Ավելի լայն հարց է իհարկե, թե երբ պետք է լուծվի գործնականում հետհեղափոխական ամբողջ շրջանի համար առանցքային՝ կառավարման արդյունավետության խնդիրը: Ամբողջ պետական համակարգը դիմադրում է փոփոխություններին, պատերազմից առաջ հայտարարում էր վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, իսկ պատերազմից հետո հանրությունից հայցում նոր մանդատ, մանդատի վերհաստատում, այն էլ պողպատե, որպեսզի լուծի ներքին խնդիրները: Պողպատ է պետք, թե այլ նյութ, սակայն Հայաստանում կառավարման արդյունավետության հարցը պահանջում է առավելագույնս արագ լուծում: Արտահերթ ընտրությունից հետո էլ հայտարարել, թե համակարգը դիմադրում է փոփոխություններին, ուղղակի կնշանակի զբաղվել պարզապես ինքնապաշտպանական հռետորաբանությամբ, որովհետև հանրությունն ի վերջո ևս մեկ անգամ արել է իրենից հասանելիքը՝ տվել է լեգիտիմ մանդատ, և դրա դիմաց ակնկալում է արդյունք, իսկ արդյունքը պետք է լինի հենց կառավարման համակարգի աշխատանքի արդյունավետության, կարգապահության բարձրացումը: Այստեղ անշուշտ որոշիչ գործոնները շատ են, սկսած վարձատրության մոտիվացիոն համակարգից, մինչև պարզապես կադրեր:
Ամբողջ խնդիրն այն է սակայն, որ Փաշինյանն ու նրա թիմն այլևս չունեն արդարանալու, ժամանակ խնդրելու, հանրությանը սպասելու կոչ հղելու հնարավորություն և անգամ իրավունք: Ի վերջո, հանրությունը այսօր և այս պահին ամեն ինչի լուծում չէ, որ ակնկալում է, բայց լուծումների առարկայական գործընթացի մեկնարկի ուզում է ականատես լինել հենց այսօր: Ի վերջո, նախարարների, նաև վարչապետի, այլ բարձրաստիճան պաշտոնյաների հետ կոշտ խոսակցությամբ, դժգոհությամբ աչքի են ընկել նաև նախկին նախագահները, ամեն մեկը յուրովի, ու հազիվ թե էական է այստեղ տարբերակել ով է անկեղծ, և ով էր ստեղծում կեղծ բեմականացված պատկեր՝ «բարի թագավորի և վատ բոյարների» տրամաբանության ներքո: Անկասկած բարդ է, ոչ պակաս, քան պատերազմից առաջ էր, և անկասկած շատ ավելի դժվար է պատերազմից հետո: Եվ անկասկած է, որ հանրությունը խոշոր հաշվով չի կարող բավարարվել լոկ քվեարկությամբ, մանդատ տալով, և սպասել արդյունքի: Իհարկե դա մի կողմից աքսիոմատիկ իրավիճակ է, մյուս կողմից Հայաստանում իրավիճակը բոլորովին ստանդարտ չէ այդ աքսիոմաներով գնահատելու համար:
Հետևաբար, հանրությունը պետք է այդ ոչ ստանդարտ վիճակում ունենա պատասխանատվության իրացման և իր շնորհած մանդատից մի կողմից պահանջելու, մյուս կողմից դրան աջակցությունը անընդհատ ռեժիմով ապահովելու կամք: Բայց հանրության մոտ այդ կամքը ձևավորվում կամ պահպանվում է, երբ շոշափելիորեն նկատելի է լինում դրա շարունակությունն արդեն բուն կառավարման արդյունավետության, համարժեքության, անհրաժեշտ հետևությունների, դասերի և կարգապահության տեսքով: Եթե ոչ, հանրային կամքը մնում է, բայց արդեն շվարած:
