Հունիսի 30-ին Հայաստանի վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանն ընդունել է Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Լին Թրեյսիին: Փաշինյանն ԱՄՆ դեսպանի հետ հանդիպմանը կարևոր է համարել Հայաստանում անցկացված խորհրդարանի արտահերթ ընտրության վերաբերյալ ԱՄՆ գնահատականը, այդ թվում նաև ԱՄՆ նախագահ Բայդենի շնորհավորանքը, նշելով, որ ընտրության օրինականության և ժողովրդավարականության վերաբերյալ գնահատականը Հայաստանի համար շատ կարևոր է: Իր հերթին ԱՄՆ դեսպանը նշել է, որ ԱՄՆ շարունակելու է Հայաստանի ժողովրդավարացման հարցում գործակցությունը և համատեղ աշխատանքը: Սա անշուշտ կարևոր հանգամանք է, նկատի ունենալով այն, որ Հայաստանի ժողովրդավարացում գործնականում նշանակում է Հայաստանի արդիականացում, կամ նվազագույնը՝ պետք է նշանակի հենց դա: Այլ կերպ ասած, ժողովրդավարացումը Հայաստանի համար ռազմավարական նշանակություն պետք է ունենա որպես արդիականացման ճանապարհ, ինչն էլ իր հերթին ժողովրդավարությունը կվերածի արդեն ռազմավարական ռեսուրսի ընդհանրապես պետական քաղաքականության ռազմա-քաղաքական մրցունակության ու դիմադրունակության տեսանկյունից: Եվ այդ իմաստով ԱՄՆ անշուշտ կարևոր գործընկեր է Հայաստանի համար: Կարևոր գործընկեր ոչ միայն ժողովրդավարական արժեքների և մշակույթի համաշխարհային առաջատարության, կամ ժողովրդավարական-քաղաքական արդիական մշակույթի ավանդույթների կրող լինելու իմաստով:
Բանն այն է, որ ԱՄՆ-ը այդ ամենին զուգահեռ, նաև համաշխարհային գերտերություն է, որն իր քաղաքական կշռով ի վիճակի է Հայաստանի համար լինել գործընկեր, որը կարող է օգնել մեր երկրին առավելագույնս նվազեցված կամ չեզոքացված ռիսկերով իրականացնել արդիականացման գործընթացը մի համակարգում կամ միջավայրում, որպիսին եվրասիական միջավայրը կամ համակարգն է, դրանում առկա պետական և քաղաքական հայտնի «ավանդույթներով», ժողովրդավարության հանդեպ «առանձնահատուկ» և «զգայուն» մոոտեցումներով: Ավելին, հարկ է արձանագրել, որ ժողովրդավարական, արդիական, բաց համակարգերը եվրասիական համակարգում դիտվում են ընդհուպ մարտահրավեր, անգամ սպառնալիք: Այդ ընկալումներն են նաև ընկած Հայաստանի դեմ այն հիբրիդային պատերազմում, որ վարում է եվրասիա-թյուրքական համակարգը արդեն տարիներ շարունակ: Ահա այդ իմաստով, անկասկած է, որ ԱՄՆ-ը Հայաստանի ժողովրդավարացման գործում կարևորագույն աջակից և գործընկեր է նաև այն իմաստով, որ այդ խնդրի լուծումները անխուսափելիորեն ընկած են լինելու նաև ամերիկա-ռուսական հարաբերության կամ օրակարգում անմիջականորեն, կամ դրա համատեքստում: Որովհետև, ի վերջո, Հայաստանի արդիականացման հեռանկարը շատ կարևոր է առավելագույնս զերծ պահել Ռուսաստանի հանդեպ աշխարհաքաղաքական գործընթացների օրակարգից, որքան էլ հասկանալի է, որ ընդհանրապես այդ հարցերի շոշափումը բացառելը լինելու է անհնար: Այդուհանդերձ, վերածել այդ արդիականացումը ՌԴ հետ ուղիղի դիմակայության գործընթացը, բացարձակ անօգտակար և, առանց այդ էլ եղած ռեգիոնալ ռիսկերի պայմաններում լրացուցիչ վտանգներ է բերելու հենց Հայաստանի համար:
