Վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանը տնտեսական հարցերի խորհրդակցության ընթացքում հայտարարել է, որ բիզնեսի համար շատ կարևոր է տեսնել կառավարող ուժի վճռականությունն ու հետևողականությունը նախընտրական խոստումներն իրագործելու հարցում: Թեև Հայաստանի խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունը անցավ տնտեսության թեմայի ակնառու ստորադասմամբ՝ քաղաքական, անվտանգային թեմաների և մեդիամանիպուլյացիաների նկատմամբ, ինչ-որ տեղ նաև իհարկե օբյեկտիվ պատճառներով, այդուհանդերձ կասկածից վեր է, որ Հայաստանի բոլոր խնդիրների և անելիքների, մարտահրավերների ու պետական քաղաքականության կարողունակության առանցքում տնտեսությունն է: Չկա տնտեսություն՝ չկա ոչինչ: Սա ոչ միայն աքսիոմատիկ է: Ինչպես հայտնի ֆիլմի հերոսը կասեր՝ «այդ հանգամանքը ավելին է, քան փաստը՝ այդպես է իրականում»:
Այն, որ խոսվում, քննարկվում, քայլեր են կատարվում Հայաստանում տնտեսական զարգացման ուղղությամբ, անշուշտ ողջունելի է, սակայն Հայաստանը տնտեսության խորքային նշանակության առումով ունի առանցքային մի խնդիր կամ հանգամանք: Բանն այն է, որ տնտեսությունը պետական քաղաքականության համատեքստում հիմնարար նշանակութուն ունեցող երևույթ է ոչ միայն իբրև ֆինանսառեսուրսային սնուցման աղբյուր: Ի վերջո, թե հզոր բանակը, թե հզոր հետախուզությունը, հակահետախուզությունը, հզոր արտաքին քաղաքականությունը, պահանջում են մեծ փողեր: Թող որևէ մեկը չլինի այլ պատրանքի, տեսաբանական խաբկանքի մեջ: Իհարկե փողերին զուգահեռ պահանջում են նաև միտք, գաղափար, կրեատիվ, ճկունություն և այլն, բայց այդ ամենի ձեռքի գործիքակազմը համարժեք մակարդակի բերելու համար պահանջվում է փող, այլապես համաշխարհային մրցունակության հարցում միայն վերը բերված հատկանիշները կլինեն անբավարար: Դրանով հանդերձ, տնտեսության նշանակությունը ռազմա-քաղաքական դիմադրունակության իմաստով լոկ դա չէ:
Մեկ այլ կարևոր, էական նշանակության հանգամանք է այն, որ տնտեսությունը քաղաքական շահերի միահյուսման, հանգույցներ ձևավորելու առանցքային տիրույթներից մեկն է: Ըստ այդմ, շատ կարևոր է, որպեսզի դրանում ներգրավվեն ազդեցիկ միջազգային տնտեսական խաղացողներ, Հայաստանի տնտեսությունը հնարավորինս արագ, ինտենսիվ և հնարավորինս դինամիկ շաղկապվի համաշխարհային տնտեսության ազդեցիկ շրջանակների հետ, այդպիսով Հայաստանի տնտեսական տարածությունում ձևավորելով առանցքային շահերի միջավայր: Մի բան, որը Հայաստանի տնտեսության Աքիլեսյան գարշապարն է եղել հետխորհրդային ամբողջ ընթացքում:
Հայաստանի տնտեսությունը շաղկապվել կամ միահյուսվել է լոկ ռուսական կապիտալի հետ, առավելապես ռուսական պետական կորպորացիաների, ինչը սակայն հանգեցրել է Հայաստանի հանդեպ ռուսական քաղաքականության գերակայության ուժգնացմանը, այլ ոչ թե Հայաստանի պետական քաղաքականության ճկունությունն ընդլայնելուն: Այդպիսով, երբ խոսվում է նույն արտաքին քաղաքական, անվտանգային հարցերում դիվերսիֆիկացված քաղաքականության մասին, պետք է թերևս ձևավորվի դրա տնտեսական հենքը: Իհարկե, հնարավոր է դիտարկել հակառակ տրամաբանությունը՝ դիվերսիֆիկացնել նախ քաղաքականությունը, հետո տնտեսությունը: Բայց, մի շարք օբյեկտիվ գործոնների բերումով թերևս բավականին պարզ է, որ գործնական իմաստով առավել իրատեսական կարող է լինել հենց դիվերսիֆիկացիայի տնտեսական բազան ձևավորելով, ինչը իհարկե դարձյալ լինելու է շատ բարդ և նաև քաղաքական արգելքների ու խոչընդոտների բախվող գործ, բայց, եթե այդ պարագայում անհաղթահարելի են խոչընդոտները, մյուս դեպքում դրանք լինելու են անհաղթահարելի գրեթե բացարձակ իմաստով:
Ըստ այդմ, Հայաստանը պետք է փորձի ձեռնամուխ լինել արտաքին տնտեսական նոր կապերի ձևավորման, դիվերսիֆիկացման գործին, ինչը թե ներքին, թե արտաքին քաղաքականության արդիականացման անհրաժեշտ, և թերևս առավել գործնական ուղղությունն է: Ընդ որում, դրա ուղղությամբ աշխատանքին կարող են ձեռնամուխ լինել բոլոր հանրային, քաղաքական խմբերը, ընդհուպ Հայաստանից դուրս, որոնք շահագրգռված են հայկական պետականության արդիականացմամբ, ճկունության և ինքնիշխան սուբյեկտության վերականգնմամբ: Այստեղ էական է այն, որ այդ ուղղությամբ աշխատանքը իրացնելու խնդիրը կամ գործառույթը չի կաշկանդվում լոկ պաշտոնական կարգավիճակով:
