«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Արցախի նախկին արտգործնախարար, դիվանագետ Արման Մելիքյանը:
–Պարոն Մելիքյան, Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը հայտարարել է, որ հունիսի 20-ից հետո անհամբեր սպասում է պայմանավորվածությունների իրագործմանը։Նա դա ասել է ՌԴ ղեկավար Պուտինի հետ հարցազրույցում։ Պաշտոնական Բաքուն պնդում է, թե խոսքը Զանգեզուրի միջանցքի մասին է, սա հերքում է հայկական կողմը։ Ի՞նչ դիտարկումներ ունեք, ի վերջո ի՞նչ ակնկալիքներ կան Բաքվում Երևանից:
-Բաքուն երկու խնդիր է փորձելու հրատապ լուծել՝ պետք է Նախիջևանի հետ ցամաքային անվտանգ ճանապարհ ունենա և Հայաստանի հետ իրականացնի սահմանազատման ու սահմանանշման գործընթացն՝ իր նախընտրած տարբերակով: Ադրբեջանական կողմի առավելապաշտությանն արդյունավետ հակազդելու համար պաշտոնական Երևանը պետք է մշակի սեփական բանակցային իրավա-քաղաքական պլատֆորմը: Այն դեռևս մշակված չէ և ես չգիտեմ, արդյոք իշխող վերնախավը գիտակցում է դրա անհրաժեշտությունն ու այն պատրաստելու համար անհրաժեշտ մասնագիտական ռեսուրսը: Հակառակորդի լավ մշակված ու հետևողական քայլերին հնարավոր չի լինի դիմակայել հախուռն ու զգացմունքային հայտարարությունների ու կոչերի միջոցով:
– Առհասարակ ընտրությունները և դրա արդյունքները ինչպե՞ս կանդրադառնան դեռևս չլուծված հարցերի՝ այն է Ղարաբաղի կարգավիճակի հստակեցման վրա։ Արդյոք տեղաշարժ հնարավոր է։
-Ցավոք սրտի նոր խորհրդարանը, հավանաբար, վերածվելու է “հնի” ու “նորի”՝ հայաստանյան ընտրություններում հաղթանակած “պողպատյա թավիշի” և պարտված “ղարաբաղյան կլանի” անզիջում պայքարի թատերաբեմի և այդ պայքարի ընթացքը կարող է էլ ավելի խորացնել հայաստանցի-ղարաբաղցի արհեստածին վիհը: Դրա արդյունքում Արցախի ճակատագրի հանդեպ մեր համընդհանուր անհանգստությունը կարող է կերպափոխվել պաշտոնական Երևանի նկատմամբ անվստահության խորացմանն Արցախում և Արցախի նկատմամբ քամահրական վերաբերմունքի արմատավորմանը հայաստանյան այն շրջանակների մոտ, որոնք քաղաքական մանրավաճառության, քաղքենության մարմնավորումն են հանդիսանում: Հենց այդ հավանական քամահրանքն էլ կարող է պատճառ դառնալ, որ Հայաստանի Հանրապետությունում հաղթանակի “Հայաստանը հայաստանցիների համար, իսկ Արցախի հերն էլ անիծած” կործանարար կարգախոսը:
-Իլհամ Ալիևը ՄԱԿ-ի Քաղաքակրթությունների դաշինքի գերագույն ներկայացուցիչ Միգել Անխել Մորատինոսի հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարել է, իրենց հաջողվել է ստանալ միայն Աղդամի շրջանի քարտեզը, իսկ մնացածը հայկական կողմը հրաժարվում է տալ։ Կարծում եք՝ գերիների փոխանակման դիմաց հնարավո՞ր է տալ նաև մյուս քարտեզները։ Սյդ փոխանակությանն ինչպե՞ս եք վերաբերում
-Եթե գերիներին վերադարձնելու գին է որոշվել ականապատ տարածքների քարտեզների հանձնումն, ապա հասկանալի չէ, թե ինչու է հայկական կողմը Ակնայի ականապատման քարտեզը միայն տվել գերիների շատ փոքր մասին վերադարձնելու համար, թեև, տեսականորեն, կարող էր հակառակորդին տալ ավելի շատ քարտեզներ ու ազատել բոլոր մեր գերիներին ու պատանդներին: Այս կերպ տպավորություն է ստեղծվում, որ պաշտոնական Երևանն ինքը շահագրգռված չի եղել բոլոր ռազմագերիներին վերադարձնելու խնդրի լուծմամբ, քանի որ ունենալով այդ հնարավորությունը՝ չի օգտվել դրանից մինչև ընտրությունների ավարտը: Սա հատուկ պարզաբանում պահանջող հարց է:
–Ռուս սահմանապահների հնարավոր ներգավվումը հայ-ադրբեջանական սահմանին կլինի՞ կստեղծված իրավիճակի լուծում։ Պետք է նորից վստահել միայն ռուս սահմանապահներին,թե՞ պետք է միջազգային սահմապահաներ լինեն։
-Ռուս սահմանապահների ներգրավումը որոշվել է եռակողմ՝ ՌԴ-Հայաստան-Ադրբեջան ձևաչափում: Միջազգային սահմանապահ եզրույթն ինձ ծանոթ չէ առհասարակ՝ կարելի խոսել ՄԱԿ-ի կողմից համապատասխան մանդատ ստացած միջազգային խաղաղապահ ուժերի հավանական ներգրավման մասին, որոնք, սակայն, կարող են մուտք գործել տարածաշրջան այն դեպքում, եթե ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը հավանության արժանացնի այդ գաղափարը: Ես հավանական չեմ համարում, որ Ադրբեջանը կհամաձայնի այդ տարբերակին, իսկ Ռուսաստանն էլ, հանդիսանալով ՄԱԿ-ի ԱԽ մշտական անդամ՝ վետո չի դնի նման առաջարկի իրականացումն արտոնող բանաձևի վրա:
