«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Երևանի մամուլի ակումբի ղեկավար Բորիս Նավասարդյանը
Տավուշի մարզում իր հանդիպումների ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ հիմա Հայաստանում ազդարարվում է պողպատյա հեղափոխություն, որի արդյունքում հաստատվելու է օրենքի և իրավունքի դիկտատուրա, որ Հայաստանում թա փ ահավաքում ոչ բռնի պողպատյա հեղափոխությունը: Կարելի՞ է ենթադրել, որ իշխանությունը դասեր է քաղել թավշյա հեղափոխությունից, և արդյոք կորսված չեն վերջին երեք տարիները, որի ընթացքում կարող էին շատ կոնկրետ քայլեր կատարել:
Ես ուզում եմ հասկանալ թավշյայի և պողպատյայի միջև տարբերությունը: Արդյոք թավշյա ասելով Նիկոլ Փաշինյանը և իր թիմակիցները նկատի են ունեցել, որ օրենքի գերակայություն չի լինելու: Իրենց բոլոր հայտարարություններում եղել է պնդում, որ գալով իշխանության նրանք հաստատելու են օրենքի գերակայություն: Իսկ եթե պողպատյան նշանակում է նույնը, ապա ինչո՞ւմ է տարբերությունը: Եթե նկատի ունեն, որ օրենքի կիրառման առումով ամեն ինչ ավելի խիստ է լինելու, ուրեմն կարծում եմ՝ իրենց քվեարկողները 2018-ի դեկտեմբերին հենց դա էին ակնկալում և հենց դրա համար էին ձայն տալիս: Ինչու 3 տարի անց նորից նույն խոստումները տալով, փաստորեն, դա ներկայացնում է որպես նորություն: Ես դա չեմ հասկանում:
Քարոզարշավը կարծես տեղի է ունենում գործող իշխանության և Հայաստանի նախկին երեք ղեկավարների միջև: Նրանց միջև բանավեճի այս որակը, միմյանց հայհոյելու, վիրավորելու պրակտիկան ինչի՞ մասին է խոսում, որ հասարակությունն, ըստ էության, չունի ընտրությո՞ւն:
Այո, այդպիսի տպավորություն թողնում է այս քարոզարշավը: Այնպիսի մթնոլորտ Հայաստանում, որը կապահովի երկրի կայուն զարգացումը և կբացառի թշնամությունը և քաղաքացիական հակամարտությունը, այո, այդ առումով բավականին դժվար վիճակում են գտնվում այն քաղաքացիները, որոնք մտածում են մեր երկրի ապագայի մասին: Ես կարծում եմ, որ ամեն դեպքում, որքան էլ նախընտրական միջոցառումներն անցնում են էմոցիոնալ ֆոնի վրա, ամեն դեպքում հասարակության մեծամասնությունն այլ պատկերացում ունի քաղաքական պայքարի և քաղաքական կուսակցությունների մասին, ինչպես նաև երկրի ապագայի համար անհրաժեշտ մթնոլորտի մասին:
Չնայած հիմնականում այդ 4 ուժերի միջև է բանավեճը, բայց դրանցից դուրս էլ կան քաղաքական ուժեր, որոնք մասնակցում են ընտրություններին: Արդյոք նրանց համար լրացուցիչ խոչընդոտ չէ այսպիսի բանավեճերով դաշտը ծածկելը:
Այդ 4-ի պայքարից դուրս գտնվող քաղաքական ուժերը պետք է մտածեին այս իրողության մասին և ամեն ինչ անեին, որ հնարավորինս համախմբվեին և հանդես գային որպես այլընտրանք այս դաժան ընտրապայքարում: Բայց փաստորեն անհրաժեշտ խոհեմություն ու պատասխանատվություն իրենք չունեցան և հիմա ինչ-որ տեղ հենց իրենք են մեղավոր, որ հայտնվել են այն վիճակում, երբ հասարակության մեծամասնությունը իրենց չի ընկալում որպես ընտրական գործընթացի կարևոր մասնակիցներ:
Որքան էլ քննադատում են Փաշինյանին նրա ընդդիմախոսները՝ անվանելով հողատու, կապիտուլյանտ, բայց այս 4 օրերի քարոզարշավը ցույց է տալիս, որ իշխանությունն ունի բավականին մեծ հանրային աջակցություն:
Այո, դա այդպես է, և մասամբ դա կապված է նրա հետ, որ ամեն դեպքում, հասարակության բավականին մեծ մասը չի ցանկանում, որ իշխանության վերադառնա նախորդ ղեկավարներից որևէ մեկը, մասնավորապես, Ռոբերտ Քոչարյանը, քանի որ հենց ինքն է վերադառնալու հիմնական հայտ ներկայացնողը: Մյուս հանգամանքը այն է, որ դեռ հասարակության մեջ կան մարդիկ, որոնք կարծում են, որ Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմը ամեն դեպքում 2018-ին ցանկանում էին իրականացնել այն ծրագիրը, որով իրականացվել էր հեղափոխությունը, սակայն կային խոչընդոտներ, որի պատճառով դա չհաջողվեց: Այդպես մտածողները, ըստ երևույթին, պատրաստ են լրացուցիչ ժամկետի համար մանդատ տալ «Քաղաքացիական պայմանագրին»: Դրանք են կարծում եմ այն հիմնական երկու հանգամանքները, որոնք բացատրում են, թե ինչու Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է ունենալ բավականին մեծ ընտրազանգված:
