Եվրոպայի Խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելը Հայաստանի վարչապետի պաշտոնակատարի հետ հանդիպմանը կոչ է արել բանակցությամբ ուծել հայ-ադրբեջանական սահմանային իրադրությունը, ասելով, որ ԵԽ-ն պատրաստ է տրամադրել դեմարկացիայի անհրաժեշտ աջակցություն, այդ թվում մասնագիտական: Նիկոլ Փաշինյանի և Միշելի հանդիպման օրակարգի և բովանդակության լայն տեղեկատվություն առկա չէ, մինչդեռ այստեղ կան կարևոր հարցեր, որոնք կապված են ոչ թե Հայաստանի սահմանային իրադրության, այլ Հայաստանի ներքին կարողությունների և ընդհանրապես հայ-եվրոպական օրակարգի հետ:
Սահմանային դեմարկացիայի, ընդհանրապես լարվածության խնդիրների հարցում Հայաստանը թերևս չունի ԵԽ օժանդակկության կարիք: Այստեղ ակնառու է, որ խնդիրն ունի ռազմա-քաղաքական լայն համատեքստ և դրանում առավել առարկայական է, թե ինչ դիրքորոշումներ և գործուն մասնակցություն ունեն Մինսկի խմբի համանախագահ երկրներն ու Իրանը: Ինչ խոսք, Եվրոպայի օժանդակությունն այդ իմաստով ավելորդ չէ, սակայն Հայաստանը ներկայումս ունի խորքային նշանակության այլ հարցեր, որոնք էական ազդեցություն ունեն ռեգիոնալ ռազմա-քաղաքական իրավիճակի ու հետագա զարգացումների, այդ թվում ընթացիկ ու երկարաժամկետ խնդիրների լուծման հարցում:
Ահա այդ համատեքստում շատ ավելի կարևոր է, թե Եվրոպայի Խորհուրդը ինչ գործուն աջակցություն կարող է ցուցաբերել Հայաստանին ներքին տնտեսական կարողությունները, հանրային, քաղաքական, քաղաքացիական ռեսուրսները զարգացնելու, դիվերսիֆիկացնելու, ռեֆորմացիայի հարցում: Այլ կերպ ասած, Եվրոպան պատրա՞ստ է Հայաստանին գործուն աջակցություն ցուցաբերել ժողովրդավարության զարգացման հարցում, հատկապես այն պայմաններում, երբ կանգնած է Բելառուսում տեղի ունեցողի փաստի առաջ, երբ ակնառու է, որ Ռուսաստանը փորձում է բավականին ձգել հետխորհրդային իր ազդեցության գոտիների օղակն ու ձևավորել փակ համակարգեր, այդտեղ տեսնելով իր անվտանգության և դիմադրունակության հնարավորությունները աշխարհաքաղաքական մեծ շարժերում, Արևմուտքի և Չինաստանի դիմակայության համատեքստում, որի արանքում է ըստ էության հայտնվել Ռուսաստանը՝ Թուրքիայից էլ ավելի մեծ կախվածությամբ:
Եվրոպայի Խորհուրդը այդ համատեքստում Հայաստանի համար կարող է օգտակար լինել ներքին դիմադրունակության ռեսուրսների ձևավորմանը կամ աճին աջակցելու տեսանկյունից: Օրինակ, ԵՄ-ն օրերս հայտարարեց, որ սառեցնում է Բելառուսի համար նախատեսված 3 միլիարդ եվրոյի ծրագիրը, մինչ այդ երկրում ժողովրդավարության հաղթանակը: Այստեղ առաջանում է հարց՝ Եվրամիությունը կարո՞ղ է այդ սառեցված ծրագրի գոնե որոշակի մաս տեղափոխել Հայաստանի ուղղությամբ, հայկական ժողովրդավարությանը շոշափելի աջակցության համար, թույլ չտալու, որպեսզի տեղի ունենա քաղաքական նահանջ, ինչի ռիսկերն առկա է այդ թվում նաև ընթացիկ ընտրական գործընթացում:
Ակնառու է, որ Ռուսաստանն այստեղ դրել է նվազագույն խնդիր՝ հասնել ընդդիմադիր դաշտում անգերազանցելի դիրքերի, այդպիսով գործնականում փակելով նաև իշխանական դաշտում ճկունության հնարավորությունը: Ռուսաստանի խաղընկերն այդ հարցում Ռոբերտ Քոչարյանն է: Իսկ ովքե՞ր են այդ հարցում Եվրամիության գործընկերները Հայաստանում: Հանրապետական կուսակցությու՞նը, որ լինելով Եվրոպայի ամենամեծ քաղաքական միավորի՝ ԵԺԿ անդամ, Հայաստանի խորհրդարանի ընտրությանը մասնակցում է ԱԱԾ նախկին պետի հետ «կարմիրաստղյան» դաշինքով, ինչն ավելի շատ խորհրդանշում է թերևս Հայաստանում Եվրոպայի այրվող աստղը: Թե՞ եվրոպական օրակարգում չկա Հայաստանի առումով այդպիսի հարց: Իսկ այդ դեպքում որո՞նք են եվրոպական օրակարգի հարցերը: Թեև, հանուն արդարության պետք է շոշափել նաև մյուս հարցադրումը՝ իսկ ո՞ր ուժերն են Հայաստանում գործուն և առարկայական հարթությունում դիտարկում եվրոպական ուղղությունը, որպես Հայաստանում քաղաքական բազմազանության և դիվերսիֆիկացիայի ռազմավարական խնդիրը լուծելու գործում դիտարկվող հատված:
