Ռեյկյավիկում տեղի է ունեցել Ռուսաստանի և ԱՄՆ արտգործնախարարների հանդիպումը, որի ընթացքում Սերգեյ Լավրովն ու Էնթոնի Բլինկենը քննարկել են միջազգային օրակարգին վերաբերող տարբեր հարցեր: Հանդիպման առումով ուշադրության է արժանի հանգամանքը, որ ամերիկյան կողմն իր հաղորդագրությունում նշում է նաև հայ-ադրբեջանական հակամարտության երկարատև լուծում գտնելու հեռանկարը: Ռուսական կողմի պաշտոնական հաղորդագրության մեջ չկա այդ թեմայի մասին հիշատակում: Սա խոսում է թերևս այն մասին, որ Մոսկվայի համար քննարկումը եղել է անցանկալի, կամ պարունակել է անցանկալի շեշտադրումներ, որ արել է ԱՄՆ պետքարտուղարը, կապված այն իրավիճակի հետ, որ ադրբեջանական սադրանքի հետևանքով ստեղծվել է հայ-ադրբեջանական սահմանին:
Ինչպես հայտնի է, Միացյալ Նահանգներն այդ իմաստով արտահայտվել է հստակ, որ ադրբեջանական զինուժը պետք է հետ գնա: Այդ մասին խոսել էր նաև Հայաստանի վարչապետի, հետո Ադրբեջանի նախագահի հետ հեռախոսազրույց ունեցած ԱՄՆ նախագահի ազգային անվտանգության հարցերի խորհրդական Ջեյք Սալիվանը: Հայտնի է նաև, որ արցախյան հարցի երկարաժամկետ կարգավորման իմաստով ԱՄՆ խոսում է նաև կարգավիճակի մասին, տեղահանվածների վերադարձի մասին: Այդ շեշտադրումները ըստ ամենայնի հաճո չեն Ռուսաստանին, թերևս այն պարզ պատճառով, որ դրանք հակասում են Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ Մոսկվայի պայմանավորվածություններին: Իսկ այդ պայմանավորվածություններն իրենց հերթին Ռուսաստանը դիտարկում է հենց ԱՄՆ հետ դիմակայության համատեքստում, որպես իր այսպես ասած դիվանագիտական-քաղաքական մանևր:
Չի բացառվում անշուշտ, որ լռելով հայ-ադրբեջանական թեմատիկայի մասին, Մոսկվան իր հերթին մանևրի է դիմում թուրք-ադրբեջանական տանդեմի հետ հարաբերությունում: Այսինքն, Մոսկվան ԱՄՆ հետ քննարկում է հարցեր, գուցե որոշակի պայմանավորվածությունների հեռանկարով, միևնույն ժամանակ սակայն փորձում է չանել ձևակերպումներ, որոնք իր հասցեին հարցերի տեղիք կտան Անկարայում և նրա արբանյակ Բաքվում: Անկասկած է, որ իրավիճակը բոլորովին միարժեք չէ և այդ իմաստով անշուշտ զուտ պաշտոնական հաղորդագրությունների բովանդակության համեմատությունը դեռևս ամբողջական հիմք չէ ամփոփ կամ վերջնական եզրահանգումների համար: Այդուհանդերձ, էական են հարցերը, թե արդյո՞ք Ռուսաստանն ու ԱՄՆ ունեն անհամաձայնություն հայ-ադրբեջանական սահմանի դեմարկացիայի հեռանկարի հարցում, և արդյո՞ք նրանց քննարկումը ներառել է այսպես ասած «Զանգեզուրի միջանցքի» հարց: Ինքնին այն, որ հայ-ադրբեջանական երկարատև կարգավորման հարցը քննարկվել է Լավրով-Բլինքեն ձևաչափում, ողջունելի է: Հարցն այն է, թե ինչ բովանդակության ու տրամաբանության շրջանակում, որովհետև քննարկման արդյունքում էական անհամաձայնության պարագայում հետևանքը զգալի է լինելու Հայաստանի սահմանին:
