Երևանն ակնկալում է տեսնել ուժեղ համանախագահություն, որը առաջին հերթին կկարողանա ապահովել իր մանդատի բովանդակությունը, մասնավորապես խաղաղ գործընթացի առաջմղումը՝ փետրվարի 23-ին հայտարարել է Հայաստանի արտգործնախարար Արա Այվազյանը «Տարածաշրջանային և եվրասիական ինտեգրման ներկա մարտահրավերները հետպատերազմյան Հայաստանում» օրակարգով փակ ձևաչափով նիստին, որ տեղի է ունեցել խորհրդարանական հանձնաժողովում: Արա Այվազյանը հայտարարել է, որ Արցախի հարցի միակ բանակցային միջազգայնորեն ճանաչված ձևաչափը Մինսկի խմբի համանախագահությունն է, և Հայաստանը շարունակելու է սատարել այդ ձևաչափը: Այվազյանը նաև կրկնել է, որ պատերազմով պարտադրված իրավիճակը չի կարող լինել լուծում, և լուծումը պետք է լինի քաղաքական բանակցության միջոցով, որտեղ կարտացոլվեն բոլոր կողմերի շահերն ու իրավունքները, այդ թվում՝ Արցախի կարգավիճակի սահմանումը:
Երևանի այդ շեշտադրումները անշուշտ կարևոր են այն նոր իրավիճակում, որ ստեղծվել է ռեգիոնում: Ակնառու է, որ Հայաստանի «դաշնակիցը» այդ իմաստով Մինսկի խմբի համանախագահությունն է, ինչը, սակայն, գտնվում է մի շարք հարցերի տիրույթում, մասնավորապես այն, թե որքանով է ԱՄՆ նոր վարչակազմը ձևաչափի աշխուժացման հարցում լինելու նախաձեռնող: Առայժմ այդ տեսանկյունից հարաբերական իրավիճակ է: Մինսկի խմբի համանախագահությունը ցույց է տալիս լինելիության նշաններ, ինչը, սակայն, բավարար չէ գործընթացի հանդեպ ամբողջական վերահսկողություն սահմանելու և հատկապես ռուս-թուրքական մոնիտորինգային ձևաչափի հանդեպ վերահսկողություն հաստատելու համար:
Մյուս կողմից՝ Մինսկի խմբի համանախագահության աշխուժացումը անշուշտ պետք է տեղի ունենա, այսպես ասած, հիպոկրատյան սկզբունքով՝ «մի վնասիր» տրամաբանությամբ: Չվնասել հաստատված կայունությանը, որն անշուշտ դեռևս բավականին փխրուն է, և Մինսկի խմբի համանախագահության աշխուժացումը պահանջում է բավականին բարդ և մանրակրկիտ աշխատանք, «ոսկերչական» աշխատանք այն խնդիրների համատեքստում, որ ունեն համանախագահ երեք երկրները թե՛ միմյանց հետ՝ այլ հարցերում, թե՛ նաև ռեգիոնալ մյուս դերակատարների՝ Թուրքիայի և Իրանի հետ:
Ընդ որում, լայնամասշտաբ ռազմական գործողությունների վտանգը ներկայումս գրեթե մոտ է զրոյին՝ մի շարք իրողություններ հաշվի առնելով, սակայն շատ կարևոր է նաև, որպեսզի ռեգիոնում բացառվի, այսպես ասած, լիակատար «սիրիականացումը», երբ տարբեր մասշտաբի և բնույթի լոկալ ռազմական գործողությունները կարող են վերածվել, այսպես ասած, քաղաքական հարաբերություններ պարզելու պրակտիկայի: Այդ իրավիճակը իր մեջ պարունակում է բազմաթիվ կարճաժամկետ ու երկարաժամկետ ռիսկեր Հայաստանի ու Արցախի համար, ըստ այդմ՝ Մինսկի խմբի համանախագահության աշխուժացումը պետք է միտված լինի այդպիսի ռիսկերի ինստիտուցիոնալ մակարդակով բացառմանը՝ միևնույն ժամանակ աշխուժացման գործընթացում կամա թե ակամա չխթանելով այդ ռիսկերը:
