«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Արցախի ԱԺ պաշտպանության, անվտանգության, և օրինապահպանության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Սեյրան Հայրապետյանը:
-Պարոն Հայրապետյան, ՀՀ վարչապետը դիմել է ՌԴ նախագահին սկսելու անհապաղ խորհրդակցություններ՝ սահմանելու աջակցության տեսակները և չափը, որը Ռուսաստանի Դաշնությունը կարող է հատկացնել Հայաստանի Հանրապետությանը՝ իր անվտանգության ապահովման համար, որի պատասխանն արդեն ստացվել է: Օրեր առաջ էլ Արցախի նախագահն էր դիմել Պուտինին: Ի՞նչ ակնկալիքներ կան, ի վերջո, ավելի հավանական է, որ հենց ՌԴ-ն կարողանա՞ զսպել Էրդողանին ու Ալիևին:
-Ոչ թե հավանական է, այլ հենց Ռուսաստանն էլ պետք է իր ստորագրած պայմանագրի շրջանակներում քայլ անի: Հայտնի է, որ մեր տարածաշրջանը թե՛ պատմական, թե՛ քաղաքական և այլ առումներով գտնվում է Ռուսաստանի ազդեցության գոտում: Ռուսաստանը պետք է պայմանագրով իր պարտավորությունները կատարի: Շատ ճիշտ է արել Նիկոլ Փաշինյանը, որ նամակով դիմել է, դեռ կարելի էր ավելի շուտ դիմել:
-Այս պահին իրավիճակն ինչպե՞ս եք գնահատում, երբ հակառակորդը, ըստ էության, Հայաստանի սահմաններին է հասել:
-Իրավիճակը բոլորն էլ գիտեն, տեսնում են, մեր զինված ուժերը կենաց-մահու պատերազմ են տանում թուրքա-ադրբեջանական և ահաբեկչական խմբավորումների դեմ: Մեր հերոս տղաների անձնազոհությամբ պայքարում ենք 21-րդ դարի նորագույն տեխնոլոգիաների դեմ: Ինչպես տեսնում եք, արդեն ֆոսֆորային ռումբեր են կիրառում, որոնք քիմիական տարրեր են պարունակում, նաև արգելված բոլոր ռումբերի տեսակները: Այդ ամենը կատարվում է Արցախի ու Հայաստանի և խաղաղ ժողովրդի, և զինված ուժերի դեմ: Այդուհանդերձ, մենք հիմա այնքան մեծ գին ենք վճարել, որ դատապարտված ենք հաղթելու: Ինչ վերաբերում է ՌԴ նախագահին ուղղված նամակին, ապա իհարկե, ակնկալիքները շատ են, որ կունենանք Ռուսաստանի աջակցությունն ու միջամտությունը: Քաղաքակիրթ աշխարհից տարբեր կոչեր հնչում են, մարդասիրական աջակցություն է ստացվում, բայց էական, առարկայական ոչինչ չկա: Մենք այստեղ հանդիպում ենք ունեցել Ռուսաստանի պետդումայի պատգամավորների հետ, ներկայացրել ենք ռեալ իրավիճակը:
-ԱՄՆ-ի ազգային անվտանգության հարցերով խորհրդական Ռոբերտ Օ՛Բրայանը նախօրեին առաջարկել է ԼՂ հակամարտության գոտում սկանդինավյան խաղաղապահներ տեղակայել: Մինչ այդ խոսվում էր ռուս խաղաղապահներ տեղակայելու մասին: Դուք ի՞նչ դիրքորոշում ունեք այս հարցում:
-Սկանդինավյան խաղաղապահների մասին հայտարարություններն, իմ կարծիքով, այս պահին սոսկ խոսակցություններ են: Ինչ վերաբերում է ռուս խաղաղապահներին կամ հակաահաբեկչական գործունեությանը, ես դրան դրական եմ վերաբերվում: Դա իմ կարծիքը չի, ժողովրդի մեծ մասը նույնպես ունի այդ ակնկալիքը, դա կլինի խաղաղապահի տեսքով, թե կլինի հակաահաբեկչական գործողության տեսքով: Իրականում Արցախի թե՛ քաղաքական, թե՛ ռազմական ղեկավարությունը անում է հնարավոր ամեն ինչ, բայց ինչպես ժամանակին ասել էր Սամվել Բաբայանը, դուխով ու ոգով հրթիռ չես կարող իջեցնել: Իրականում ռուսական աջակցության հրատապությունը կա և դա կա սեպտեմբերի 27-ից:
Արցախի բանակը, Հայաստանի աշխարհազորը պայքարում են, պատերազմ են վարում միջազգային ահաբեկչության դեմ, որի նպատակն է էթնիկ զտումներ անել, կազմակերպել ցեղասպանություն Արցախի, ողջ հայ ժողովրդի և ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհի դեմ: Եթե Եվրոպան ասում է՝ մենք թույլ ենք, ԱՄՆ-ն նախընտրական ինչ-որ խաղեր է տալիս, գեղեցիկ բառեր են ասում, այդ պայմաններում միակ ակնկալիքը, որ կարող է հակաահաբեկչական գործողություններ կատարել, այս պահին Ռուսաստանից է: Եթե ողջ աշխարհը գտնում է, որ մենակ հայ ժողովուրդը պետք է կանգնեցնի այդ ահաբեկչական գործողությունը՝ հանձինս Թուրքիայի ու Ադրբեջանի, ապա մենք առանց այդ էլ դա ենք անում: Մենք հիմա փաստեր էլ ունենք, որ վարձկան ահաբեկիչներ են կռվում մեր դեմ, թե գերի վիճակում, թե սպանված: Եթե դա էլ աշխարհի համար բավարար չէ, էլ ինչի՞ մասին է խոսքը: Ինչ վերաբերում է նրան, թե ռեալ ով կարող է թուրք-ադրբեջանական ու ահաբեկչական ուժերին կանգնեցնել, ապա ով ուզում է, կամ ով համաձայն է, թող անի: Բայց արդյոք ուզո՞ւմ են, թե միայն խոսում են: Դրա համար մենք կարծում ենք, որ Ռուսաստանն է, որ ինչպես Սիրիայում, այստեղ էլ պետք է իրականացնի հակաահաբեկչական գործողություն: Թե դրա անունը կդնենք խաղաղապահ ուժեր, թե մեկ այլ բան, դա երկրորդ հարցն է: Հարցն այն չէ, որ մենք ասում ենք՝ արդեն մենք ի վիճակի չենք: Մենք միևնույն է, մինչև վերջ այստեղ կռվելու ենք, պաշտպանելու ենք: Մենք չենք թողնելու գնանք, դա շատ պարզ է: Ուղղակի պետք է հասկանանք, թե ինչ տեխնոլոգիաների, ինչ զինատեսակների հետ գործ ունենք: Եթ երկար տարիներ ինչ-որ բաներ բաց են մնացել, թերացել ենք, այս պահին դրա մասին չեմ ուզում խոսել: Աստված տա, ամեն բան լավ լինի, հետագայում դրա մասին էլ կխոսենք: Դեռևս 2000-ական թվականներից բաց նամակներով դրա մասին ահազանգել ենք, որ Ադրբեջանը գնում է պատերազմի: Դա, ինչ-որ տեղ լսելի չի եղել ու հիմա մենք այդ պատերազմը ստացել ենք անհավասար պայմաններում: Փառք ու պատիվ այն տղաներին, որոնք իրենց կյանքի գնով ամսից ավելի պահում են երկիրը: Նրանք չեն թողել, որ թշնամու բլիցկրիգը կատարվի, բայց վերջապես պետք է հասկանալ, որ ամեն ինչը չափ ու սահման ունի:
