Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի նախօրեի ուղիղ եթերը մեծ աղմուկ է առաջացրել հանրային ամենատարբեր շրջանակներում: Պատճառն այն է, որ վարչապետի ելույթը դիտվել է հուսահատական, նա խոսել է «ցավոտ փոխզիջումների» պատրաստ լինելու մասին: Դա գնահատվել է պատերազմական բարդ իրավիճակում ռազմա-քաղաքական առումով ոչ համարժեք և ոչ արդյունավետ խոսակցություն, հատկապես այն դեպքում, երբ հակառակորդը խոսում է կոշտ և անզիջում տրամաբանության դիրքից:
Մյուս կողմից, հանրային մեկ այլ շերտում էլ հենց այդ ֆոնին վարչապետի ելույթի բովանդակությունը դիտարկվում է դիվանագիտական մարտավարության շրջանակում, որով Հայաստանի ղեկավարը իր վրա վերցնելով ներքին հարված, այդուհանդերձ արտաքին շրջանակին՝ միջնորդներին փորձում է ցույց տալ, որ Հայաստանը հակված է քաղաքական կարգավորման, իսկ Անկարան և Բաքուն՝ արհամարում են թե Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների ղեկավարներին, թե միջազգային անվտանգության համակարգը: Հանրային, քաղաքական, նաև զինվորական շրջանակների այդ երկու իրարամերժ գնահատականների տոնայնության մեջ հայտնված վարչապետի ուղիղ եթերն այդուհանդերձ կարծես թե կամա, թե ակամա լուծեց մի կարևոր հարց: Այն խթանեց հայկական դիմադրունակության ու պաշտպանունակության տրամադրվածության նոր ալիք: Վարչապետ Փաշինյանն այդ հարցը փաստացի, կամա, թե ակամա լուծեց իր հանդեպ քննադատության ալիքի գնով, սակայն «լուծված» հարցի նշանակության համեմատությամբ այդ քննադատությունը դառնում է թերևս ավելի փոքր խնդիր: Իսկ երկարաժամկետ, մաշող տրամաբանությամբ պատերազմի, դիմակայության պայմաններում հանրային տրամադրվածության, դիմադրունակության ու պաշտպանունակության պարբերական խթանումը անշուշտ ունի ռազմավարական նշանակություն:
Երկարատև, մաշող պատերազմի պարագայում հոգնելու, նաև էմոցիոնալ առումով հոգնելու ու սպառվելու, առաջնագծի և թիկունքի զգայական, էներգետիկ կապի որոշակի խզման վտանգները լինում են առկա և դրանք ժամանակին չեզոքացնելը, այդ կապը պարբերաբար սնուցելը՝ զանազան ձևերով, էական խնդիր է: Ընտրե՞լ էր վարչապետ Փաշինյանը սնուցման այդ ձևը, այսպես ասած հակառակ էֆեկտի տրամաբանությամբ, թե՞ դա ստացվեց ակամա, դժվար է իհարկե ասել, սակայն, որ նա խթանեց նոր պաշտպանական էներգիա, թերևս ակնառու է: Սակայն, հաջորդիվ անշուշտ այդ էներգիայի արդյունավետ կապիտալիզացիայի, այդ էներգիան շատ կոնկրետ ռազմական, քաղաքական, թիկունքային արդյունքի փոխակերպման խնդիրն ու հրամայականն է:
