Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Զոհրաբ Մնացականյանը պաշտոնական այցով մեկնել է Եգիպտոս: Մինչ Եգիպտոս մեկնելը Զոհրաբ Մնացականյանը հեռախոսազրույց է ունեցել Իրանի արտգործնախարար Մոհամադ Ջաֆար Զարիֆի հետ, քննարկվել են ինչպես երկկողմ, այնպես էլ ռեգիոնալ անվտանգության հարցեր, ընդ որում՝ ոչ միայն կովկասյան, այլև մերձավորարևելյան ռեգիոնին վերաբերող: Գրեթե կասկած չկա, որ օրակարգում գերական Թուրքիայի հարցն է, ինչպես որ այդ հարցն է ներկայումս միջազգային հարաբերությունների մի նշանակալի սեգմենտի օրակարգում: Ֆրանսիայի նախաձեռնությամբ տեղի է ունենում միջերկրածովյան ափամերձ պետությունների վեհաժողով, որը ոչ ֆորմալ միջազգային ձևաչափ է: Հայաստանը Թուրքիայի զսպման համար պետք է ընդլայնի ձևաչափերը, հուլիսյան հաղթական մարտերից հետո հայտարարեց Նիկոլ Փաշինյանը՝ խոսելով Թուրքիայի ագրեսիվ արձագանքի մասին: Հայաստանը նկատելիորեն աշխուժացրել է աշխատանքը այլ ձևաչափերի ուղղությամբ, ինչը, մեծ հավանականությամբ, բավականին անբարյացակամ վերաբերմունքի է արժանանում Ռուսաստանում, ինչի վկայությունը ռուսական մեդիայում Հայաստանի դեմ հրապարակումների հերթական ակտիվ շրջանն է: Ընդ որում, դրանցում հատկանշական են շեշտադրումները, որ Հայաստանը լարում է ռեգիոնալ իրավիճակը, որ փաստի առաջ է դնում ՀԱՊԿ և այլն: Այդ շեշտադրումները մատնում են ռուսական քաղաքականության անհանգստությունը: Անհանգստությունը Թուրքիայի հարցում Հայաստանի քաղաքականության դիվերսիֆիկացիայի իմաստով, այն առումով, որ Երևանը թուրքական ուղղությամբ իր քաղաքականությունը կառուցելիս կչեղարկի ռուսական «համակարգման» մենաշնորհը:
Բանն այն է, որ Մոսկվան ներկայումս բոլորովին դեմ չէ, որ Երևանը համարձակ խոսի թե՛ Ադրբեջանի, թե՛ Անկարայի հետ: Բայց Ռուսաստանը միաժամանակ մտավախություն ունի, որ Հայաստանը համարձակ կխոսի նաև իր հետ, և ապահովելով դիվերսիֆիկացիան Թուրքիայի զսպման քաղաքական-դիվանագիտական մեխանիզմների հարցում, Երևանը կարող է նրբորեն ռուսական ազդեցության տիրույթից դուրս բերել հայ-թուրքական հարաբերություն ասվածը, որքան էլ այն ներկայումս գոյություն չունի: Այստեղ է Մոսկվայի գլխավոր մտահոգությունը: Միևնույն ժամանակ, Երևանն այդ ջանքում գործնականում որևէ կերպ կասկածի տակ չի դնում ՌԴ հետ ռազմա-քաղաքական դաշնակցային հարաբերության հավատարմությունն ու հեռանկարը, և հակառակը՝ պատրաստակամություն է հայտնում էլ ավելի խորացնել այն: Սակայն ամբողջ խնդիրն այն է, որ Ռուսաստանը պատրաստ չէ դրան, պատրաստ չէ այն իրողությանը, որ հայ-ռուսական հարաբերությունը կլինի իսկապես ռազմա-քաղաքական դաշնակցային տառից ու ոգուց բխող, ոչ թե Երևանի, այսպես ասած, արտաքին քաղաքական կամ ռազմա-քաղաքական անզորությունից, որն այդ դաշնակցային հարաբերությունը վերածում է ոչինչ չասող ֆորմալության և իրականում ստեղծում է վասալային հարաբերություն: Այստեղ է, որ Ռուսաստանը պետք է վերագնահատի իրավիճակը, և Հայաստանը պետք է «օգնի» այդ հարցում, չընկրկելով այլընտրանքային ձևաչափերի ուղղությամբ աշխատանքը շարունակելու հարցում:
