Պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանը հայտարարել է, որ իր նախարարության ընթացքում հազարավոր հեկտար տարածք է վերահսկողության տակ վերցվել Նախիջևանի ուղղությամբ:
Տավուշյան իրադարձություններից հետո հայաստանյան մեդիա-փորձագիտական տիրույթում, քաղաքական շրջանակներում սկսվեց մի խոսակցություն, համեմատություններ ապրիլյան քառօրյայի հետ, այլ տարիների հետ, սկսեցին քաղաքական անդրադարձեր և այլն: Որքանո՞վ է այդ ամենը բխում Հայաստանի ազգային անվտանգության շահից, երբ սկսվում է մի մրցակցություն, թե որ տարիներին, ում ղեկավարությամբ կամ ում նախագահությամբ ինչ է արել բանակը, ավելի՞ն է արել, թե՞ պակաս:
Դրա ընթացքում շոշափվում են հանգամանքներ, որոնք, իհարկե, պետական գաղտնիք չեն, բայց որոնց մասին թերևս ավելի նախընտրելի է լռել, քան խոսել: Բայց բաց է թողնված մի մաքոք, որը ծավալում է խոսակցություններ թեմաներով, որոնք թերևս պետք է լինեին գոնե լռության շուրջ մի նվազագույն կոնսենսուսի առարկա: Եվ արդեն գուցե կարևոր էլ չէ, թե ով է բաց թողել այդ մաքոքը կամ ում միջոցով, կամ բաց է թողնվել գիտակցաբա՞ր, թե՞ օգտագործելով ինչ-ինչ անձանց: Ներկայումս կարևոր է, որ այն կանգնի, քանի դեռ չի հասել առավել վտանգավոր ու անցանկալի սահմանների, երբ ներքին կյանքում միմյանց դեմ օգտագործվող հանգամանքները կսկսեն արդեն ավելի լայնորեն և ուժգին գործել Հայաստանի ու Արցախի դեմ:
Ներքին կյանքի վերաբերյալ այլ հարցերում, կենսագործունեության այլ ոլորտներում ամենասուր տարաձայնությունները և գնահատականները մի հարց են, բայց դրանք պետք է թերևս չմտնեն ռազմական այն տիրույթ, որտեղ բանակի շատ կոնկրետ գործողություններն են շատ կոնկրետ խնդիրներ լուծելու ուղղությամբ: Եվ ինչպես անընդունելի, իսկ շատ հաճախ պարզապես զազրելի են փորձերը, օրինակ, տավուշյան զարգացումներում խոսել Նիկոլ Փաշինյանի անտեղյակության և բանակի ու գերագույն գլխավոր հրամանատարի միջև կապի բացակայության մասին, նույնքան անընդունելի է խոսել նախկին իրադարձությունների մասին և դրանք դարձնել հարաբերություններ պարզելու միջոց:
Անկասկած է, որ հայկական բանակը մշտապես եղել է իր բարձրության վրա, մշտապես: Այլ հարց է, որ այդ բարձրության վրա բանակի համար կարևոր է դառնում, թե ինչպիսին է, այսպես ասած, քաղաքական թիկունքը: Եվ անկասկած է, որ այժմ՝ լեգիտիմ իշխանության պայմաններում, այդ քաղաքական թիկունքը շատ ավելի ամուր է և հուսադրող: Դրանք գրեթե աքսիոմատիկ ճշմարտություններ են: Եվ նույնքան աքսիոմատիկ է թերևս ճշմարտությունը, որ ոչ մի քաղաքականություն չպետք է փորձի թաքնվել բանակի «թիկունքում»:
