Բելառուսի նախագահի ընտրությունը, ինչպես և սպասվում էր, ունենում է թեժ շարունակություն: Մինսկում գիշերը տեղի են ունեցել բախումներ ընտրության ապօրինությունների դեմ պայքարող բելառուսների և ուժայինների միջև: Ստացվող տեղեկությունները հակասական են: Հատկանշական է այն, որ բողոքի ակցիաներ տեղի են ունենում նաև այլ քաղաքներում: Բախումը, իհարկե, Լուկաշենկոյի նախագահության ընթացքի համար նորություն չէ, սակայն բազմաթիվ հատկանիշներ և իրողություններ խոսում են այն մասին, որ ներկայիս գործընթացը աննախադեպ է: Ընդ որում, դրա մասին վկայում են հատկանիշներ անցնող ամիսների ընթացքում:
Շատերը փորձում են գնահատել, թե արդյոք Բելառուսում պարտվում է Ռուսաստա՞նը: Առերևույթ թվում է, թե Լուկաշենկոն Ռուսաստանի հենման կետն էր, իրականում, սակայն, բավականին պարզունակ կհնչի Բելառուսում տեղի ունեցողը դիտարկել Ռուսաստանի կամ որևէ մեկի հաղթանակի կամ պարտության համատեքստում: Եթե կա պարտվող, ապա դա միարժեքորեն Լուկաշենկոն է, իսկ ավելի լայն համատեքստում՝ աշխարհաքաղաքական իմաստով Բելառուսում ծավալվողի հարցում որևէ ուժային կենտրոնի հաղթանակի կամ պարտության հարցը կլինի թերևս իրողությունների շատ պարզունակ դիտարկում:
Բանն այն է, որ Բելառուսում տեղի ունեցողն իրականում աշխարհաքաղաքական դիմակայություն չէ, այլ հետխորհրդային տարածքի տրանսֆորմացիոն նոր փուլի հերթական դրսևորում, ինչը պայմանավորված է Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական՝ ավելի վաղ տեղի ունեցած պարտությամբ կամ ձախողմամբ, որը խոշոր հաշվով արձանագրվում է այն հանգամանքով, որ երկբևեռ աշխարհի ձգտող Ռուսաստանը ստացել է այն, սակայն ԱՄՆ ու Չինաստան բևեռների տեսքով: Այդ իմաստով մենք առիթ ունեցել ենք արձանագրելու, որ Ռուսաստանի շուրջը ձևավորվում է յուրօրինակ աքցան, որի մի, այսպես ասած, սեղմակը հեռավոր արևելքից է՝ Չինաստանին սահմանակից Խաբարովսկից, մյուսը արևմուտքից՝ Բելառուսից:
Ահա այդ համատեքստում շատ ավելի կարևոր և խորքային է դառնում հարցը, թե ինչ է կատարվում երկու այդ սեղմակների, այսպես ասած, արանքում, այսինքն՝ բուն Ռուսաստանում: Իսկ գլխավորը կատարվում է կամ կատարվելու է հենց այդտեղ՝ ՌԴ իշխանության հարցի լուծման շուրջ առանցքային որոշումներով, որոնք լինելու են ներռուսական խմբերի դիմակայության ելքով պայմանավորված արդյունք: