Ինչու՝ հիմա, և ինչու՝ Տավուշում: Այդ հարցն է հաճախ հնչում այս օրերին, երբ հայկական բանակը Տավուշում դիմագրավեց ադրբեջանական սադրանքն ու այն վերածեց Բաքվի ռազմական և թերևս ռազմաքաղաքական պարտության: Ինչո՞ւ Ադրբեջանը սադրանքի գնաց հիմա և ոչ թե Արցախի, այլ Տավուշի ուղղությամբ, որը ՀԱՊԿ պատասխանատվության գոտի է: Այդ հարցի պատասխանը փնտրելը, սակայն, իզուր է: Դրա համար կա՛մ պետք է ունենալ շատ հստակ և կոնկրետ հետախուզական տվյալ, կա՛մ հարցի պատասխանը կլինի զուտ գուշակության կամ ենթադրության դաշտում: Ի վերջո, Բաքուն ամենևին առաջին անգամը չէ, որ հրադադարի խախտման և սադրանքի է գնում Տավուշի սահմանագոտու ուղղությամբ:
Այդ տեսանկյունից դժվար է առանց շատ հստակ տեղեկատվության հասկանալ, թե կոնկրետ ինչ է անցել Ադրբեջանի քաղաքական իշխանության մտքով, կամ ինչ սաբոտաժային դրսևորումներ կարող են եղած լինել այդ իշխանության ներսում, որոնք հանգեցրած կլինեն որևէ ուղղությամբ ռազմական սադրանքի, ինչն էլ հայկական զինուժի հարվածով կբերի պարտության, և այդ պարտությունը Բաքվում կդառնա Ալիևի պարտության պատճառ:
Սրանք հարցեր են կամ հանգամանքներ, որոնք բոլորովին աներևակայելի չեն՝ հաշվի առնելով այն, որ հայ-ադրբեջանական հակամարտության շրջանում մենք բոլորս մեկ անգամ անցել ենք այդպիսի տրամաբանության միջով՝ արցախյան առաջին պատերազմում, երբ հայկական կողմը կարողանում էր շատ հմտորեն ու արդյունավետ օգտագործել Բաքվում ներքաղաքական պայքարն ու ներկլանային հակասություններն ու բախումները:
Իսկ այդ առումով ադրբեջանական պետության և իշխանության կառուցվածքը խոցելի է եղել և լինելու է միշտ, ըստ այդմ՝ հայկական անվտանգության հայեցակարգում կամ ռազմավարության մեջ այն պետք է ունենա առանձնահատուկ դիտարկում՝ անհրաժեշտ պահերը ճիշտ տեղում և ճիշտ ժամանակին օգտագործելու համար: Այն, ինչ հերթական անգամ ըստ էության տեղի ունեցավ Տավուշում: