Որքան շարունակվում են Տավուշի սահմանագոտում Ադրբեջանի սադրանքից սկիզբ առած ռազմական գործողությունները, այնքան Հայաստանում առավել արդիական ու հրատապ դրսևորում է ստանում տեղեկատվական անվտանգության խնդիրը, մասնավորապես դրա, այսպես ասած, «խոսքի ազատության» բաղադրիչը, որի ներքո հայաստանյան մեդիադաշտում տարածվում է տեղեկատվություն, որը կարող է էական հակասության մեջ լինել թե՛ Հայաստանի անվտանգության ռազմավարական շրջանակի, թե՛ ռազմական գործողությունների մարտավարական խնդիրների ու տրամաբանության հետ, առաջացնելով խնդիրներ թե՛ ռազմական գործողություններ վարող զինվորականության, թե՛ այդ գործողությունների գոտում գտնվող քաղաքացիական բնակչության համար: Խոշոր հաշվով, իբրև երևույթ, մենք գործ ունենք «թիկունք ներթափանցած հակառակորդի» հետ, որը չի վարում ռազմական գործողություն, բայց որի վարքագիծն, ըստ էության, հավասարազոր է հակառակորդի վարած ռազմական գործողության սպասարկման: Ինչ անել այդ իրավիճակում:
Փաստացի երեք տասնամյակ չավարտված պատերազմում ապրող և, թերևս, հաստատապես առաջիկա տարիներին դեռևս տևական ժամանակ այդպիսի ռեժիմում գտնվելիք պետության համար այդ հարցի պատասխանը գտնելն ազգային անվտանգության հարց է: Ընդ որում՝ հարց, որը վաղուց պետք է կարգավորված լինել օրենսդրական մակարդակում, և այդ մակարդակում էլ այն պետք է կարգավորվի հետագայի համար: Այդ հարցը բարոյական հարթության, այսպես ասած, քաղաքացիական կամ պետական գիտակցման հարց չէ, որովհետև չի կարող պետական անվտանգության կարևորագույն ուղղություններից մեկը մնալ լոկ առանձին անձանց բարոյականության կամ գիտակցության հույսին, որի չլինելու պարագայում կարող է խնդիրների առաջ կանգնել մի ամբողջ պետություն: Հարցը պետք է կարգավորվի օրենսդրորեն, ու այստեղ բացարձակապես չկա խոսքի ազատության խնդիր: Այստեղ պետության անկախության, ինքնիշխանության և քաղաքացիների ու զինվորականների կյանքի խնդիր է, որի լուծումը չի կարող մնալ առանձին մարդկանց կամ խմբերի բարոյական նկարագրի հույսին:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
