Հայաստանում արտակարգ դրությունը երկարաձգվել է ևս մեկ ամսով՝ պայմանավորված կորոնավիրուսի համաճարակի իրադրության հետ: Այդ որոշումը, թերևս, սպասելի էր: Չնայած տնտեսական սահմանափակումների վերացմանը, ինչի անհրաժեշտությունը նույնքան մեծ է, որքան վարակի դեմ պայքարի կարիքը, այդուհանդերձ, արտակարգ դրությունը գործիք է, որը կառավարությանը տալիս է առավել օպերատիվ և արդյունավետ իրականացնել վարակի դեմ պայքարի ընթացիկ աշխատանքը: Ներկայումս Հայաստանը պայքարի, այսպես ասած, հիբրիդային փուլում է: Այսինքն՝ մի կողմից կառավարությունը շարունակում է կրել պատասխանատվությունն ընթացիկ աշխատանքի համար, մյուս կողմից ահռելի մեծացել է քաղաքացու, անհատի պատասխանատվության դերն ու նշանակությունը՝ տնտեսական սահմանափակումների վերացմանը զուգահեռ: Թերևս, արդեն ավելորդ է խոսել, որ փակել տնտեսությունը, նշանակում է ոչ թե բուժել վարակը, այլ հիվանդացնել պետությունն ամբողջությամբ: Սահմանափակումները բացելու տրենդը համաշխարհային է, և ամբողջ հարցն այն է ընդամենը, թե կարանտինային պայմանները երկրներն ինչպես են օգտագործել առանց սահմանափակումների ռեժիմին պատրաստվելու համար:
Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանն այսօր հայտարարել է, որ Հայաստանն այդ ընթացքում ընդլայնել է հիվանդանոցային հնարավորությունները: Նա հայտարարել է, որ հիվանդանոցային 300 տեղն այս ընթացքում հնգապատկել և հասցրել են 1500-ի, ու գործընթացը շարունակվում է: «Այսօր 2217 ակտիվ դեպքից ընդամենը 600-ն են, ովքեր որևէ բուժօգնության կարիք ունեն: Եթե պարզվի, որ մենք ունենք ավելի քան 1500 հիվանդ, ովքեր ունեն բուժման անհրաժեշտություն, մենք ստիպված կլինենք ուղղակի վերադառնալ սահմանափակումների ռեժիմին»,- հայտարարել է վարչապետը:
Դա վատ է: Խոսքն այն մասին է, որ վատ է, եթե Հայաստանը 1500 հիվանդանոցային ռեժիմի հիվանդ ունենալու պարագայում պետք է վերադառնա սահմանափակումների ռեժիմի: Եթե հայտարարությունն արվում է հանրությանը զգոնության ռեժիմում պահելու համար, խնդիրը հասկանալի է:
Առավել ևս, որ հայաստանյան հանրությունն աչքի է ընկնում այսպես ասած՝ «արխայինության սինդրոմով»: Բայց եթե իսկապես 1500 հիվանդանոցային հիվանդի պարագայում Հայաստանը ստիպված է լինելու վերադառնալ սահմանափակումների, ապա դա վատ է: Դա նշանակում է, որ առանց սահմանափակումների ռեժիմի, պատրաստվածությունն արդյունավետ չէ:
Իհարկե պետք է հուսալ, որ այդ ցուցանիշը, այսպես ասած, չի «լրացվի», սակայն, մյուս կողմից, դատելով ոչ միայն հայաստանյան, այլևս խոշոր հաշվով համաշխարհային վիճակագրությունից, դա այնքան էլ «անհասանելի» նշաձող չէ: Հետևաբար պետք է այն բարձրացնել և որքան հնարավոր է արագ: Եթե 300-ն այս երկու ամիսներին հնգապատկվել է, ապա, թերևս, 1500-ն առաջիկա ամսվա ընթացքում պետք է կրկնապատկել: Հակառակ պարագայում, տնտեսությունը նորից անջատման ռեժիմի տակ դնելով, թեկուզ ոլորտային, թեկուզ ոչ ամբողջ ծավալով, մենք վարակի առումով իրավիճակը չենք շտկելու էապես, բայց էապես բարդացնելու ենք տնտեսական իրավիճակը, ինչն անուղղակի հարվածելու է նաև վարակին: Միաժամանակ, թերևս արժե կիրառել թիրախային խստացումներ, այսինքն՝ անվտանգության կանոնների պահպանություն հաստատություններում և, իհարկե, տեղեկատվական աշխատանք հանրության հետ, բայց ոչ թե հոգեբանական տեռորի, այլ քաղաքացիական գիտակցության խորացման ուղղությամբ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
