Ապօրինի գույքի բռնագանձման մասին օրինագիծը հասավ խորհրդարան, որտեղ մեկնարկել է դրա քննարկումը: Այդ օրինագիծը արդեն իսկ կնքվել է «կուլակաթափության» կամ սեփականության վերաբաշխման մասին բնորոշումներով: Բարդ չէ կռահել, թե hատկապես ինչ շրջանակներ են դրանով առավել շահագրգռված՝ այդ բնորոշումներով: Դրանք շրջանակներ են, որոնք տարիների ընթացքում կուտակել են հարստություն իշխանական դիրքը չարաշահելու արդյունքում, և այժմ զրկված լինելով այդ դիրքից, կարող են կանգնել նաև դրա արդյունքում ձեռք բերած գույքից զրկվելու իրողության առաջ: Ընդ որում, կա խիստ հատկանշական մի հանգամանք: Այդ օրինագիծը Հայաստանի միջազգային պարտավորությունն է, որի վերաբերյալ քննարկումները սկսել է դեռևս Հանրապետական իշխանությունը:
Պարզապես, այդ իշխանությունը չէր շտապում ընթացք տալ մեխանիզմի գործնականացմանը, քանի որ խոսքը վերաբերում էր այն ճյուղին, որի վրա նստած էր այդ իշխանությունը: Մյուս կողմից, դրա հերթն անշուշտ հասնելու էր նաև նախկին իշխանության շրջանում, և ոչ այն պատճառով, որ միջազգային գործընկերները պնդելու էին օրենքի ընդունումը: Դա «պնդելու» էր քաղաքական իրավիճակը, որ կար նախկին իշխանության ներսում: Այդ իրավիճակը ուներ մի շարք շերտեր, ներքին տարաձայնություններից ու հաշիվներից սկսած, մինչև արտաքին անբարենպաստ տնտեսա-քաքաղաքական կոնյուկտուրա: Դա Հայաստանի իշխանությունից պահանջում էր անխուսափելի ռեֆորմացիա, ինչը պետք է ունենար գին: Ո՞վ էր վճարելու այդ գինը նախկին համակարգում, դա էր հարցերի հարցը, որը նաև քայքայում էր հարաբերությունները ավելի արագ, քանի որ բոլորն էին հասկանում՝ նվազագույն ռեֆորմացիան կենսական ու անխուսափելի անհրաժեշտություն էր:
Եվ ամբողջ հարցն այն էր, թե ապօրինի գույքի բռնագանձման մասին օրենքի նախագիծը իշխանական որ թևի գործիքն էր լինելու մյուս թևերի դեմ: Դա պարզ կլիներ, եթե լուծվեր իշխանության 2017-18 փուլի հարցը: Բայց, իրադարձություններն ունեցան այլ ընթացք և պարզվեց, որ մեխանիզմը դառնում է արդեն հանրային իշխանության ձեռքի գործիք՝ հանրությունից ու պետությունից խլվածը վերադարձնելու խնդիրը լուծելու համար:
Ամբողջ հարցն այն է սակայն, որ այդ գործիքի մշակումը լինի այնպես, որ առավելագույնս համապատասանի ժամանակակից ստանդարտներին և չստացվի ինչպես հայտնի ռուսական ասույթում՝ «անտառը հատում են, տաշեղները՝ թռչում են»: Այսինքն, հույժ կարևոր է, որ սկսած քննարկումների գործընթացից, հանրության մոտ չձևավորվի «կուլակաթափության» բացասական սպասում, որովհետև ի վերջո դա բավականին ռիսկ և վտանգ է Հայաստանի տնտեսության համար, միաժամանակ չձևավորվի սեփականության անձեռնմխելիության ինստիտուտի ռիսկ, որովհետև ինչպես անկախ դատական համակարգն ու լեգիտիմ իշխանությունը, այդպես էլ սեփականության երաշխիքը որևէ արդիական պետության ամուր հիմքն են: Եվ շատ կարևոր է, որ գործիքը չկիրառվի այնպես, որ որևէ մի դեպքի հարցում կիրառվելիս, թողնի «շինարարական աղբ» միջավայրի իմաստով:
