Հաճախ է հնչում կարծիք, որ Հայաստանում ատելության խոսքը վտանգավոր չափերի է հասել։ Տարեվերջին ՄԻՊ-ը նույնպես այդ մասին բարձրաձայնեց։ Սակայն կարծիք կա, որ ատելության խոսքի մասին խոսակցությունները չափազանցված են, քանի որ Հայաստանում իրական ատելության մթնոլորտ եղել է երկու անգամ՝ Հոկտեմբերի 27 ու Մարտի 1-ից հետո։ ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Սարգիս Խանդանյանը, որ նաև ատելության խոսքի դեմ պայքարի օրենսդրական կարգավորումները քննարկող աշխատանքային խմբի անդամ է, «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց, որ համաձայն չէ, որ ատելության մթնոլորտի կամ ատելության խոսքի տարածման մտահոգող ծավալների մասին խոսակցությունները մտացածին են կամ չափազանցված։ Հայաստանում, ըստ նրա, իսկապես հանրային խոսակցության մեջ ցավալիորեն հաճախ կարելի է նկատել ատելության խոսքի տարածման դեպքեր, որոնք մեծ մասամբ ուղղորդված են և թիրախավորում են խոցելի խմբերին կամ անձանց։ «Իհարկե, Հոկտեմբերի 27-ից և Մարտի 1-ից հետո մթնոլորտն ավելի թեժ էր և շիկացած, որը հնարավոր չէ համեմատել ներկա իրավիճակի հետ, երբ հանրությունը հստակ պատասխաններ և պատասխանատվություն էր պահանջում գործող իշխանություններից։ Այնուամենայնիվ, հիմա խոսքի և կարծիքի արտահայտման հարթակներն այլ են և առավել հասանելի, ուստի ատելության մթնոլորտը երբեմն ավելի արագ է տարածվում, քան նախկինում էր»,- նշեց պատգամավորը՝ հույս հայտնելով, որ աշխատանքային խմբի քննարկումների արդյունքում կունենանք գործող մեխանիզմ, որով հնարավոր կլինի պայքարել ատելության խոսքի դեմ՝ որևէ կերպ չվնասելով խոսքի ազատության իրացմանը։ «Սա նաև մեր խմբակցության և կառավարող քաղաքական ուժի մոտեցումն է»,- ասաց նա։
Հարցին՝ օրենսդրական կարգավորումը կարո՞ղ է զսպաշապիկ հանդիսանալ ատելության խոսքի տարածման համար, պատգամավորը նշեց, որ օրենսդրական կարգավորման նպատակը, այո, լինելու է հնարավորինս սահմանափակել ատելության խոսքի տարածումը։
Խոսքի ազատության պաշտպանության կոմիտեի նախագահ Աշոտ Մելիքյանը նշեց, որ չկան իրականացված ուսումնասիրություններ, որոնք հնարավորություն կտային համեմատել այսօրվա իրավիճակը Մարտի 1-ի կամ Հոկտեմբերի 27-ի իրադարձությունների հետ։
«Այո, այն ժամանակ էլ ատելության խոսքը տարածված է եղել, բայց շատ մոտավոր դիտարկումներով կարելի է ասել, որ հեղափոխության և հետհեղափոխական շրջանում այնպիսի ծավալների հասավ, որ համադրելի է այն ժամանակների հետ։ Բայց ստույգ ասել՝ որ ժամանակում է ավելի շատ եղել, համենայնդեպս կարելի է ասել, որ հետհեղափոխական շրջանում ատելության խոսքի ծավալները համադրելի են այն ժամանակների հետ»,- ասաց Աշոտ Մելիքյանը։
Ինչ վերաբերում է օրենսդրական նախաձեռնությանը, ապա, ըստ Մելիքյանի, շատ բարդ հարց է, և առայժմ ատելության խոսքի որևէ հասկացություն, որը կբավարարեր պրոֆեսիոնալ առումով փորձագետներին, չի եղել, և շատ բարդ է ձևակերպումը տալ։ «Բարդությունն այն է, որ որևէ սահմանափակում կիրառելիս շատ մեծ է վտանգը, որ կսահմանափակվի խոսքի ազատությունը, և կստացվի, որ մի հարցը լուծելու հաշվին մենք վնաս ենք տալիս ավելի լուրջ նշանակություն ունեցող իրավունքին»,- հավելեց Աշոտ Մելիքյանը։
