Նոր նախագծում «Կոմերսանտը» ընթերցողներին առաջարկում է ավելի լավ ծանոթանալ նախկին ԽՍՀՄ երկրների ղեկավարներին` ինչ են նրանք ասել իրենց երիտասարդության, անձնական կյանքի և քաղաքականության մասին: Երկրորդ թողարկման հերոսը ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն է:
ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի մտքերը, տեսակետներն ու հիշողությունները՝ տասը մեջբերումներով:
Հայաստանում հեղափոխության մասին․ «Գիտե՞ք, թե որն է մեր հեղափոխության ևս մեկ առանձնահատկությունը: Մեր հեղափոխությունը ռոմանտիզմի հաղթանակ էր պրագմատիզմի նկատմամբ … Շատ կարևոր է փաստել, որ այս գործընթացում ոչ միայն մեկ օտարերկրյա ուժ, այլև մեկ անձ ներգրավված չի եղել, բայց նաև կարևոր է հասկանալ, որ նույնիսկ Հայաստանում չկան մարդիկ կամ մարդկանց շրջանակներ, որոնց ես պարտական եմ … Մենք մեր հեղափոխության վրա ծախսել ենք մոտավորապես 200 հազար դոլար: Որտեղի՞ց են եկել այդ գումարները: Մենք խնդրել ենք մարդկանցից: Մենք էլեկտրոնային դրամապանակ ունեինք, և բոլոր երկրներից հայերը, ի դեպ, մեծ մասամբ Ռուսաստանից, մեզ փող էին տալիս»:
Ադրբեջանին հասցվող վնասի մասին․ «Ղարաբաղում այն քաղաքացիները, որոնց հետ ես խոսեցի, ունեին այսպիսի մոտեցում. Այս փուլում ամեն ինչ պետք է արվի, որպեսզի Ադրբեջանին մեծ վնաս հասցվի, որպեսզի մենք ունենանք երաշխիքներ, որ Ադրբեջանի իշխանությունները, Իլհամ Ալիևը, գոնե մեկ տարի չեն կարողանա դուրս գալ շոկային վիճակից»:
Խաղամոլ-Ռուսաստանի մասին․ «Կան պրոֆեսիոնալ խաղամոլներ, որոնք ասում են. եթե ցորենի տոպրակ ունենայիր, ձեռքիցդ հացահատիկը հատ առ հատ կվերցնեի: Հիմա, այս տրամաբանությամբ, և ընդհանրապես վերջին 20-25 տարիների ընթացքում Ռուսաստանը հացահատիկի նման վերցնում է մեր ինքնիշխանությունը մեզանից: Իսկ մենք նայում ենք. այո´, դա միջազգային պրակտիկա է, նորմալ է, այդպես ընդունված է:
Բուհից հեռացվելու մասին․ «1991-ին ընդունվեցի Երևանի պետական համալսարան, իսկ 1995-ին ՝ հինգերորդ տարում ՝ ավարտական քննություններից մի քանի օր առաջ, ռեկտորատի որոշմամբ ինձ հեռացրին համալսարանից: Այս որոշումը քաղաքական դրդապատճառներ ուներ՝ կապված իմ լրագրողական գործունեության և մամուլում հրապարակված իմ մի շարք հոդվածների հետ: Ինձ խնդրեցին գրել մեղքերի քավության նամակ, բայց ես անմիջապես հրաժարվեցի»:
Ընտանիքի վրա պետական ծախսերի մասին․ «Իմ ընտանիքն այժմ ապրում է կառավարական առանձնատանը, և այս առանձնատունը ֆինանսավորվում է պետական բյուջեի միջոցներով: Դա այդպես է: Մենք կարծում ենք, որ մեր քաղաքացիները պետք է իմանան այն ամենի մասին, ինչ մենք անում և մտածում ենք: Ոչ ոք չպետք է հարց ունենա. սա ճշմարի՞տ է, այդպե՞ս է, թե՞ ոչ: Սխալ լինելու դեպքում ոչինչ մեզ չի խանգարում կանգ առնել և ներողություն խնդրել … Երբ այն դեռ դատարկ էր, ես և ընտանիքս լրջորեն քննարկել ենք հարցը՝ արժե՞ արդյոք տեղափոխվել այնտեղ»:
Որդու՝ Արցախում ծառայելու մասին․ «Սա խաղաղության ժեստ է, քանի որ եթե իմ որդին կամավոր մեկնում է Ղարաբաղ, նշանակում է, որ չի ուզում պատերազմ Ղարաբաղում: Աստված մի արասցե, որ մեր երեխաներն ու Ադրբեջանի հասարակ քաղաքացիների որդիները զոհվեն պատերազմում: Ես շատ ուրախ կլինեի, եթե նախագահ Իլհամ Ալիևը նույնպես ուղարկեր իր որդուն ռազմաճակատ ծառայելու, քանի որ եթե նրա որդին նույնպես այնտեղ ծառայեր, ես դա կդիտարկեի որպես խաղաղության ժեստ: Մենք բոլորս վստահ կլինեինք, որ նաև Ալիևը չի ցանկանում, որ իր որդին սպանվի»:
Սեռական գրագիտության մասին․ «Բոլորը խոսում են այլասերվածության մասին, բայց ոչ ոք չի հարցնում, թե ինչպես են մեր երեխաները սովորում սեռական կյանքի մասին` միմյանցից, արգելված և պոռնո կայքերից, իրենց ծնողներին գաղտնալսելով: … Առհասարակ, երկրի բնակչության, մեծահասակների քանի՞ տոկոսն է բավականաչափ կրթված սեռական գրագիտության առումով: Եվ ո՞վ գիտի, որ սեռական անզորությունը հարսանեկան գիշերը անգրագիտության արդյունք է: Սա լուրջ խնդիր է ՝ ժողովրդագրական, ընտանեկան և այլն»:
Մեքենան և պետությունը վարելու մասին․ «Սա ոչ թե կառավարման ձևի, այլ կառավարման բնույթի և բովանդակության հարց է: Միշտ կարող եք վիճել, թե որն է ավելի լավ մեքենա` BMW-ն, թե՞ Mercedes- ը, բայց հարցն այլ է, թե ինչպես ենք մենք պատրաստվում վարել այն, ինչ կանոններով ենք վարելու այդ մեքենան, քանի որ երկու մեքենաներն էլ լավն են»:
Արտաքին տեսքի մասին․ «Ինչո՞ւ է մեզ մոտ այնպես ստացվել, որ աշխատողները հագնում են մաշված և հին հագուստ: Եթե նախարարը կարող է իրեն թույլ տալ նոր կոստյումներ հագնել, ապա աշխատողները նույնպես պետք է ունենան նման հնարավորություն… Ես չեմ ասում, որ մենք փայտը ձեռքներիս պետք է վազենք ընկերությունների հետևից, բայց այս խնդիրը պետք է լուծվի: Աղբատարը պետք է լինի մաքուր ինչպես ներսից, այնպես էլ դրսից»:
Փոխզիջումների մասին․ «Երբ իրավիճակն այնպիսին է, որ բոլորը դժգոհ են, մենք պետք է այնպես անենք, որ բոլորը երջանիկ լինեն: Դրա համար կա միայն մեկ ճանապարհ ՝ այն կոչվում է փոխզիջում: Պետք է աշխատել փոխզիջման վրա: Փոխզիջման հասնելու համար անհրաժեշտ է փոխադարձ հարգանք: Ինչպես ասել է Վլադիմիր Վլադիմիրովիչը, «Հասկանալ միմյանց շահերը և հարգել այդ շահերը» … Սա միակ ճանապարհն է, քանի որ այլ ուղիները մեզ կհանգեցնեն շատ մեծ խնդիրների»:
