Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի արդեն նախկին, բայց, թերևս, կարելի է ասել՝ նաև ապագա նախագահ Գարեգին Ազարյանը երեկ հայտարարել է, թե չպետք է հաղթել ԿԸՀ անդամ դառնալու մրցույթում և հետո վախենալ ԿԸՀ անդամ դառնալուց:
Գարեգին Ազարյանն անկասկած նկատի է ունեցել այն երկու երիտասարդ աղջիկներին, ովքեր հաղթել էին երիտասարդ օմբուդսմենի հայտարարած մրցույթում և նրա կողմից ներկայացվել նախագահին, որպեսզի վերջինս նրանց նշանակի ԿԸՀ անդամ: Սակայն նշանակվելուց մի քանի ժամ առաջ աղջիկները ինքնաբացարկ էին հայտնել: Դե, հասկանալի է, երևի վախեցել էին: Ընտրություն կեղծելը հեշտ բան չէ: Իսկ ԿԸՀ անդամ այլ բանի համար չեն նշանակվում: Այնտեղ այլ անելիք չկա` կամ կեղծում ես, կամ աչք փակում կեղծիքի վրա, ինչը գրեթե նույն բանն է: Եվ զարմանալի չէ, որ երիտասարդ աղջիկները հրաժարվել են:
Ինչո՞ւ հենց սկզբից չեն հրաժարվել: Դե, գուցե մինչև վերջին պահը փորձել են հավատալ, որ, ասենք, հաջորդ ընտրությունը չի կեղծվելու, բայց ինչ-որ պահի նրանց երազանքները փշրվել են: Կամ գուցե աղջիկները չեն իմացել, որ մրցույթը ԿԸՀ անդամության համար է, այլ մտածել են, որ, ասենք, հեռուստահաղորդավարների մրցույթ է, որ իրականացնում է օմբուդսմեն Կարեն Անդրեասյանը: Չէ՞ որ նա մի քանի ամիս առաջ զբաղվում էր հեռուստատեսային պրոդյուսերությամբ: Մի խոսքով, երիտասարդ աղջիկները վախեցան, չգնացին, ինչը, իհարկե, նրանց մասին դրական է խոսում` նրանք, ուրեմն, իսկապես նամուսով աղջիկներ են և պատրաստ չեն, գոնե այս տարիքում, ընտրակեղծարարությամբ զբաղվել:
Իսկ ահա Գարեգին Ազարյանն առնական ընտրակեղծարարի ինքնավստահությամբ հայտարարում է, որ ԿԸՀ անդամ լինելուց չպետք է վախենալ: Դե իհարկե, ինչ կա վախենալու, եթե մեջքիդ իշխանությունն է կանգնած և մահակներով կպաշտպանի այն թվանկարչությունը, որով զբաղվում է ԿԸՀ-ն Հայաստանում արդեն մեկուկես տասնամյակ: Միայն թե Գարեգին Ազարյանին չի սազում «կծել» երիտասարդ աղջիկներին: Դե, հիմա աղջիկ են, բա հո Գարեգին Ազարյանի փորձառությունը չունեն, որը 2007 թվականից Հայաստանում ընտրություն է նկարում իշխանության համար:
Բայց Ազարյանը, թերևս, պետք է մեկ-մեկ վախենա: Ի վերջո, արագ փոփոխվող աշխարհ է, որում Հայաստանն ընդամենը մի փոքր նավակի նման ճոճվում է աջ ու ձախ: Այսօր իշխանությունն, ասենք, Գալուստ Սահակյանին է մի թեթև «քցում» երկխոսության թեմայով, վաղը, մեկ էլ տեսար, Ազարյանին «քցեն», այն էլ՝ խոշորով: Ընդհանրապես, մեր իշխանական համակարգի տարբեր առանցքային ներկայացուցիչների մեջ նկատվում է վախի իսպառ կորուստ: Դժվար է ասել՝ դա ամոթի իսպառ կորստի՞ հետևանք է, թե՞ ամոթի կորուստն է վախի իսպառ կորստի հետևանք, բայց, այսպես թե այնպես, դա ուղիղ ճանապարհ է դեպի ինքնաոչնչացում: Մի քիչ վախեցեք, պարոնայք, դա ձեզ զերծ կպահի բաներից, որոնք հետագայում ձեզ կզրկեն մեղմացուցիչ հանգամանքներից:
