Պաշտպանության նախարարի մամուլի քարտուղարը տեղեկություն է տարածել Տավուշի ուղղությամբ հայ-ադրբեջանական սահմանային դիրքերում հայկական կողմի վիրավորի մասին, որի կյանքին բարեբախտաբար չի սպառնում վտանգ:
Վերջին օրերին տավուշյան ուղղությամբ հակառակորդի կրակոցից երրորդ դեպքն է, որոնցից մեկը ցավալիորեն ավարտվել է մահվամբ: Ի՞նչ է կատարվում այս օրերին, և ինչո՞ւ է Բաքուն լարվածությունն ավելացնում հենց Տավուշի ուղղությամբ: Հայաստանի պաշտպանության նախարարի տեղակալ Գաբրիել Բալայանն ասում է, որ Հայաստանի ստորաբաժանումները պատասխանել են հակառակորդի գործողություններին: Կասկած չկա, որ պատասխան եղել է, լինում է, և խոսքը խիստ պատասխանի մասին է:
Մյուս կողմից՝ պատասխանները անշուշտ մխիթարում են, սակայն չեն վերադարձնում մեր կորուստները: Իսկ բանն այն է, որ ադրբեջանական կողմի համար մարդկային կյանքը արժեք չունի, և դա հավասարապես վերաբերում է թե՛ հայկական զինուժին, թե՛ սեփական զինվորներին ու սպաներին: Եվ այդ կյանքերը Բաքվի համար առավել անարժեք են դառնում կամ, ավելի շուտ, Ալիևի համար, երբ նա հայտնվում է բավականին խնդրահարույց ներքին և արտաքին իրավիճակներում, որոնցից փորձում է դուրս գալ շանտաժով, մարդասպանությամբ: Իսկ հաշվի առնելով այն, որ Բաքվի համար այդպիսի դաշտ է արցախյան հակամարտությունը, Ալիևն ամեն անգամ շանտաժի ու մարդասպանության մեթոդի համար դիմում է հենց այդ դաշտն օգտագործելուն միտված քայլերի: Ընդ որում, այստեղ մոտիվները կարող են լինել անգամ արցախյան հարցին անմիջապես չառնչվող:
Մյուս կողմից՝ այս հարցը անկասկած վաղուց արդեն չափազանց լայն և ընդգրկուն ռեգիոնալ տրանսֆորմացիաների մեկնարկ է դարձել, և դրանով նաև չափվում են այդ տրանսֆորմացիաների ընթացքն ու տրամաբանական ավարտը, որը նշանակելու է այլևս այլ ռեգիոն, որտեղ անվտանգության առանցքում թուրքական տարրը չէ՝ ռուսական պայմանագրերով ամրացված, այլ հայ-վրացական գոտին: Ըստ այդմ՝ Ալիևի շանտաժի մոտիվները պետք է փնտրել այս լայն համատեքստում:
Եվ այս իմաստով ամենևին պատահական չէ, որ Բաքուն իրավիճակը լարում է հենց Տավուշի, այսինքն՝ այսպես ասած, նաև հայ-վրացական սահմանին մերձ ուղղությամբ, ու այդ լարումը տեղի է ունենում Հայաստանի արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանի՝ Վրաստան կատարած այցից հետո: Այց, որն իր հերթին ուշագրավ էր վրաց-ադրբեջանական սահմանի ուղղությամբ Բաքվի ցուցաբերած ագրեսիվությանը Գարեջիի վանական համալիրի հայտնի առիթով: Այդ ագրեսիվությունն իհարկե ռազմական չէր, այլ, այսպես ասած, պատմամշակութային, սակայն ամեն ինչի մասին խոսում է այն, որ Բաքուն նաև մեծ սահմանապահ ուժեր է կենտրոնացրել այդ հատվածում՝ ըստ էության ռազմակայան կամ զորամաս հիմնելով: Ադրբեջանական սահմանապահները իրենց հագեցածությամբ գրեթե հավասարազոր են ռազմական միավորումների:
Այդպիսով, Բաքուն, ըստ երևույթին փորձելով ճնշում բանեցնել Վրաստանի վրա, Հայաստանի արտգործնախարարի վրացական այցից հետո շանտաժի է դիմում Տավուշի ուղղությամբ, ինչը անկասկած վկայում է այն մասին, որ հայ-վրացական շփումներն այդ այցի ընթացքում եղել են իրապես արդյունավետ ու առարկայական: Միևնույն ժամանակ, այդ իմաստով իհարկե պետք է արվեն նաև հետևություններ՝ Բաքվին անկյուն քշելու այդ քաղաքական գործընթացներին զուգահեռ ռազմական զգոնությունը բարձրացնելու և այդպիսով շանտաժի ճանապարհները հնարավորինս փակելու ուղղությամբ:
