Ստացվել է մի իրավիճակ, երբ Ղարաբաղը պետք է նոր արտգործնախարար ունենա: Նախկին արտգործնախարար Գեորգի Պետրոսյանը ընտրվել է ՀՅԴ Բյուրոյի կազմ, ինչը նշանակում է, որ նա պետք է հրաժարվի իր պաշտոնից:
Օրինակ, երբ ՀՅԴ-ն կոալիցիայի մաս էր Հայաստանում, այդ կերպ իրենց պաշտոնները թողեցին ՀՅԴ-ական նախարարներ Աղվան Վարդանյանը, Դավիթ Լոքյանը և Լևոն Մկրտչյանը: Ներկայումս Բյուրոյի կազմում ընդգրկվելը Գեորգի Պետրոսյանին է այսպես ասած ստիպում հրաժարվել ԼՂՀ արտգործնախարարի պաշտոնից, ինչը բնականաբար առաջացնում է նոր նախարարի անվան վերաբերյալ որոշակի հետաքրքրություն: Ո՞վ կլինի ԼՂՀ նոր արտգործնախարարը: Ասել, թե դա մի շատ կարևոր պաշտոն է, երևի թե չափազանցություն կլինի:
Բայց դա, իհարկե, կարող է դառնալ շատ կարևոր պաշտոն, եթե փոխվի ԼՂՀ քաղաքականությունը գլոբալ իմաստով և դրվեն առավել լուրջ խնդիրներ, թեկուզ հենց Ղարաբաղի հակամատության կարգավորման գործընթացում Ղարաբաղի քաղաքականության հետ կապված: Բայց, ընդհանրապես պետք է թեկուզ չճանաչված երկրի արտաքին քաղաքական գերատեսչության առաջ դրվեն առավել գլոբալ խնդիրներ ընդհանրապես: Այդ առումով, թերևս, առաջացել է մի պահ, որը կարող է որոշակիորեն շրջադարձային լինել Ղարաբաղի և Հայաստանի համար: Օրինակ, այդպիսին կլինի, ասենք, այն դեպքը, երբ Ղարաբաղի արտգործնախարար նշանակվի Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը:
Իսկ ինչո՞ւ ոչ: Ներկայումս սրությամբ, կամ հրատապությամբ դրվում է Ղարաբաղի այսպես ասած ինքնուրույն բանակցային քաղաքականության, բանակցային կողմ լինելու հարցը: Ռոբերտ Քոչարյանի նշանակումն այս տեսանկյունից կլինի նաև խոհրդանշական: Չէ որ Ղարաբաղից նրա Հայաստան գալով ի վերջո Ղարաբաղը աստիճանաբար կորցրեց բանակցային իր սուբյեկտությունը, իսկ Ղարաբաղը ներկայացնելու ֆունկցիան իր վրա վերցրեց Քոչարյանը: Ինչպես հայտնի ֆիլմում է ասվում` «ես նրան փախցրել եմ, ես էլ նրան կվերադարձնեմ»:
Երկրորդ նախագահի նշանակումը ԼՂՀ արտգործնախարարի պաշտոնին կարող է լավ նախադրյալ լինել Ղարաբաղի սուբյեկտությունը վերադարձնելու առումով, առավել ևս, որ Քոչարյանը, համենայն դեպս դատելով ընդհանուր տրամադրություններից, որ նա արտահայտել է պաշտոնը թողնելուց հետո, դեմ է Ղարաբաղի հարցում Սերժ Սարգսյանի վարած քաղաքականությանը (թեև նրա և Քոչարյանի քաղաքականությունների էական տարբերություն գտնելը երևի թե շատ բարդ գործ է):
Իսկ թե Քոչարյանի վերադարձը Ղարաբաղ ինչ նշանակություն կարող է ունենալ Հայաստանի իրադարձությունների զարգացման և տրամաբանության առումով, երևի թե ավելորդ է մեկնաբանել: Օրինակ, լինելով ԼՂՀ արտգործնախարար, նա զբաղված կլինի և ժամանակ չի ունենա դատի տալ ընդդիմադիր թերթերին: Սակայն ընդդիմադիր մամուլից բացի, նաև բավականաչափ կշահի ընդհանուր քաղաքական տրամաբանությունը, որի տակ ներկայումս Քոչարյանը կամա, թե նույնիսկ ակամա, հայտնվել է այսպես ասած ականի դերում: Կասկած չկա, որ այդ դերից դուրս գալը կօգնի թե ներքաղաքական տրամաբանության որոշակի լիցքաթափմանը և նաև առավել առողջացմանն ու մանիպուլյացիաների առիթների առնվազն զգալի մասի չեզոքացմանը, թե նաև կօգնի հենց Ռոբերտ Քոչարյանին, ով երևի թե անցած երեք տարիների ընթացքում հասկացել է իր կարգավիճակի ամբողջ խոցելիությունը: