Վերջին մի քանի օրերի բավականաչափ հայտնի զարգացումները հայաստանյան հանրային ուշադրության կենտրոն բերեցին Արցախի իշխանության թեման՝ աշխուժացնելով այդ իշխանության մեջ «քողարկված» հակահեղափոխության թեման: Թեև վարչապետ Փաշինյանը թեմային անդրադառնալով փորձեց փակել այն հայտնի ֆեյսբուքյան գրառումով, որ հակահեղափոխության փորձի դեպքում Արցախի հանրությունը դրան կպատասխանի և այն արագ կվերածի հեղափոխության, Հայաստանի հանրությունն այդուհանդերձ շարունակում է Արցախի իշխանության մեջ փնտրել հակահեղափոխությունն ու կոշտ արձագանքել դրան:
Այն, որ Արցախի իշխանությունը արտացոլում է Հայաստանում իշխող նախկին համակարգը, ոչ միայն գաղտնիք չէ, այլև ակնառու ճշմարտություն է: Այստեղ որոշակի տարբերությունն այն է, որ հայաստանյան դիտանկյունից Արցախի իշխանության համակարգը օժտվում է փոքր-ինչ ավելի զգայականությամբ՝ հաշվի առնելով Արցախի հանդեպ զգայական վերաբերմունքը: Ասել կուզի՝ Արցախի իշխանությունը, ի տարբերություն Հայաստանի «վերադասների», որ իշխանություն էին մինչև 2018-ի ապրիլ-մայիս, օգտվում է Արցախի հանդեպ Հայաստանի հանրության ջերմ վերաբերմունքից, որը զգալիորեն տարածվում է նաև նրանց վրա: Սակայն վերջին իշադարձությունները, իրենց հերթին, առաջացնում են տպավորություն, որ ինչ-որ մարդիկ կամ խմբեր փորձում են մսխել կամ յուրացնել այդ ջերմության նույնականացման հանգամանքը:
Հակահեղափոխությո՞ւն է դա, թե՞ ոչ: Ավելի շուտ անհեռատեսություն, իրավիճակի քաղաքական խորության ընկալման խնդիր, որ դրսևորում են Արցախի առանձին պաշտոնյաներ, ինչում, իհարկե, գուցե դեր է խաղում նրանց վրա Հայաստանից առանձին նախկին պաշտոնյաների զգայական ազդման հանգամանքը: Դրանով, սակայն, վտանգվում է անշուշտ կարևորագույն մի բան՝ Հայաստանի և Արցախի հանրությունների օրգանական կապը: Եվ այստեղ, որքան էլ տարօրինակ թվա, իրենց պատասխանատվությունն ունեն նաև հայաստանյան այն սուբյեկտները, որոնք փորձում են իրենց հերթին խաղարկել Արցախի «հակահեղափոխության օջախ» լինելու հանգամանքը՝ շահեկանորեն ուռճացնելով և գեներացնելով խնդիրը, որն իրականում գոյություն չունի: Չունի ոչ թե այն պատճառով, որ Արցախի իշխանությունն այդքան «վատը չէ, որքան կարող է թվալ»,- այստեղ բացարձակապես լավ ու վատի խնդիր չկա,- այլ գոյություն չունի, որովհետև Հայաստանում փոփոխությունից հետո դրա գոյությունը բացառում են մի շարք ներքին ու արտաքին քաղաքական հանգամանքներ, ընդ որում՝ անգամ նախահեղափոխական:
Այդ առումով արժե չմոռանալ բոլորովին այլ առիթով Նիկոլ Փաշինյանի արած մի հայտարարություն, որ հարյուրավոր էջերով գաղտնի նյութի է ծանոթացել ապրիլյան պատերազմի վերաբերյալ:
Հակահեղափոխությունը չի կարող լինել Արցախում կամ, առավել ևս, փնտրել շանս՝ առնվազն այն պարզ պատճառով, որ այն Հայաստանում էլ լինել չի կարող: Այն անցանկալի զարգացումը, որը չի կարող լինել Հայաստանում, չի կարող լինել նաև Արցախում: Արցախում Հայաստանից տարբերվող միայն լավ, դրական բան կարող է լինել: Եվ սա զգայական պնդում չէ, սա իրողությունների և հանգամանքների ամբողջություն է և ընդհուպ՝ նորագույն պատմության մի շարք օրինաչափությունների և նախադեպերի հանրագումար:
Այլ հարց է, որ Հայաստանի նախկին իշխող համակարգի տարբեր խմբեր և սուբյեկտներ կարող են Արցախում հավակնել իշխանության: Բայց դա արդեն այլ գործընթաց է, որը կապ չունի հակահեղափոխության հետ, և ոմանք կարող են «կապեր» ստեղծել հենց այդ գործընթացում ներգրավվելու համար՝ չմտածելով, թե ինչ վնասներ կարող են հասցնել այդ հանգամանքը անընդհատ խաղարկելով:
