Հանրապետական կուսակցության նախընտրական ցուցակի առաջին եռյակում հանգրվանած անկուսակցական գործիչ Դավիթ Շահնազարյանը հայտարարել է, որ Արցախի համար Հայաստանի նոր իշխանությունն ավելի վտանգավոր է, քան Ադրբեջանը: Այդ հայտարարությունը հնչեցնում է մարդ, որը թեկուզ մի քանի ամիս, բայց զբաղեցրել է Հայաստանի Ազգային անվտանգության ծառայության ղեկավարի պաշտոնը:
Հանրապետական կուսակցությունն արդեն տևական ժամանակ փորձում է հավաստիացնել հասարակությանը, թե միակ և անփոխարինելի ընդդիմությունն է, որը արտաքին մարտահրավերների, հատկապես արցախյան մարտահրավերների առումով կապահովի Հայաստանի իշխանության համար կարևոր աջակցություն՝ որպես ընդդիմություն:
Հանրապետականը փաստորեն հաստատում է, որ իսկապես կարող է լինել այդ ընդդիմությունը, որն Արցախի հարցում աջակից է իշխանությանը, պարզապես ոչ թե Հայաստանի, այլ Ադրբեջանի իշխանությանը: Համենայնդեպս, հայտարարությունը, թե Արցախի հարցում Հայաստանի նոր իշխանությունն ավելի մեծ վտանգ է, քան Ադրբեջանը, այլ բան չէ, քան աջակցություն Ադրբեջանին: Ընդ որում, դա ամենևին միակը չէ, որ ՀՀԿ-ն որպես ընդդիմություն ցուցաբերում է Ադրբեջանին: Հանրապետականը իր ցուցակում ներառված կուսակցական և անկուսակցական գործիչների շուրթերով բաց տեքստով հայտարարում է, որ Նիկոլ Փաշինյանն ու Հայաստանի իշխանությունն են անխոհեմ քայլերով ճգնաժամ առաջացրել ՀԱՊԿ-ում: Այսինքն՝ Հանրապետականը «ուժեղ» և «պետականապաշտպան» ընդդիմության դիրքերից հայտարարում է, որ Լուկաշենկոն, Ալիևը, Նազարբաևը ընդամենը, այսպես ասած, հակադարձում են Նիկոլ Փաշինյանի անխոհեմ քայլին:
Այդպիսով՝ ակնառու է, որ Հայաստանում «միակ» և «իրական» ընդդիմության հավակնող Հանրապետական կուսակցությունը կամ այն խմբավորումը, որ այժմ նախընտրական ցուցակով ներկայանում է ՀՀԿ անունից, համակարգված աջակցություն է ցուցաբերում պետությունների, որոնք ազգային անվտանգության սպառնալիք են Հայաստանի Հանրապետության և Արցախի համար, որոնք իրենց գործողություններով ուղղակիորեն ոտնահարում են Հայաստանի պետական շահն ու արժանապատվությունը: ՀՀԿ-ն կամ այդ անվան ներքո արտահերթ ընտրությանը մասնակցող խմբավորումը ստանձնել է այդ երկրների, դրանց նախագահների հակահայկական քաղաքականության «փաստաբանի» դերը:
Ավելին՝ այդ խումբը, որ հավակնում է Հայաստանում լինել իբրև պետությունն ուժեղացնող ընդդիմություն, իր արդեն մեկ-երկու օրերի նախընտրական արշավի ընթացքում հասցրել է անել հայտարարություններ, որոնք ուղղակի քարոզչական դիվերսիա են հայկական պետության, պետականության, ներքին կայունության, հայկական զինված ուժերի դեմ: Այլ բնորոշում դժվար է տալ, օրինակ, նույն Դավիթ Շահնազարյանի այն հայտարարությանը, որ Նիկոլ Փաշինյանի ուղիղ ցուցումով թուլացվում է հայկական բանակը՝ դա ըստ էության տրամաբանական շղթայով կապելով այն պնդման հետ, որ Փաշինյանը հանուն իր իշխանության «հանձնելու» է Արցախը:
Ու չնայած Նիկոլ Փաշինյանը բավականին հստակ հայտարարություններով ու դիրքորոշումներով պարբերաբար ոչ միայն հերքում է այդ մեղադրանքները, այլ նաև շատ հստակ ու առարկայորեն ցույց է տալիս, որ այդ հարցում իշխանությունը շատ ավելի ամուր ու հստակ է Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության ու շահի հարցում, քան նախորդ համակարգը, այդուհանդերձ մեղադրական պնդումներն այդ առումով շարունակվում են: Իսկ դա էլ արդեն քարոզչական դիվերսիա է Արցախի հասարակության դեմ, որը խիստ զգայուն է այդ հարցերում և արձագանքում է ամենաթեթև շարժին ու կասկածին անգամ, ընդ որում՝ միանգամայն բնականորեն:
Այդ բնական զգայունակությունը «իրական ընդդիմություն» ՀՀԿ-ն փաստորեն փորձում է պարբերաբար թիրախավորել՝ Արցախի հանրությանը փորձելով վերածել իր ներքաղաքական խմբային շահերի գործիքի՝ Արցախից հանրային ճնշում առաջացնելով Հայաստանի իշխանության վրա: Իսկ դա իսկապես լուրջ գործոն է՝ հաշվի առնելով Արցախի առանձնահատուկ դերը հայկական պետականության շրջանակում՝ ընդհանրապես և այդ թվում նաև մասնավորապես՝ ներքին հարցերի վրա ազդեցության գործոնների թվում:
Այլ կերպ ասած, դատելով հայտարարություններից ու դրանց բնույթից, ՀՀԿ-ն իրականացնում է ոչ թե նախընտրական քարոզարշավ, այլ, ոչ ավելի և ոչ պակաս, պետականության պայթեցման գործողություն: Այսինքն՝ երկու տասնամյակ քայքայելով պետականությունը «ներսից», այսինքն՝ իշխանության կարգավիճակում, Հանրապետականը կամ այդ անվան ներքո կոնկրետ խմբավորումն այժմ էլ պետականությունը պայթեցնում է դրսից՝ «ընդդիմության» կարգավիճակով:
Ընդ որում, այդ իմաստով վերստին ու ցավալիորեն հատկանշական է դառնում այն, որ նախորդ իշխող համակարգի առանցքային սեգմենտների գործունեությունը և քաղաքական մոտեցումները շարունակում են կայուն պարբերականությամբ համընկնել Ադրբեջանի իշխանության դիրքորոշմանն ու մոտեցումներին, ինչը պայմանավորված է թերևս ի բնե հոգեհարազատությամբ, որ ունեն Հայաստանի բարեբախտաբար արդեն նախկին և Ադրբեջանի բարեբախտաբար ներկա, գործող վարչակարգերը: Բարեբախտաբար ներկա, որովհետև Հայաստանը, չնայած իր բարեբախտաբար նախկին համակարգի այդ գործողություններին, կարողացել է թե՛ հայկական պետականության ռազմավարական հեռանկարի համատեքստում, թե՛ այդ առումով Արցախյան հարցի շրջանակում քաղաքակրթական կտրուկ հրումով առաջ անցնել Ադրբեջանից, ինչը Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության կարևոր գործոններից մեկն է: