Խորհրդարանում վարչապետի պայմանական ընտրության գործընթացում թեկնածու, վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը ակնհայտորեն նախընտրական-ծրագրային էր: Դա միաժամանակ նաև բնական և հասկանալի է, հաշվի առնելով այն, որ ներկայումս հենց դա է արդեն քաղաքական միակ կամ տանող օրակարգը և հասկանալի է, որ ԱԺ ամբիոնում վարչապետ Փաշինյանն այլևս չունի լուծելու որևէ այլ խնդիր:
Գործնականում, այլ խնդիր չի ակնկալում կամ թերևս չպետք ա ակնկալի նաև հանրությունը, արդեն կոնկրետ իշխանական, պետական պատասխանատվության տիրույթում գոյություն ունեցող հարցերից բացի: Այդ տեսանկյունից, վարչապետի ելույթը գործնականում արտացոլում էր հեղափոխությունից կամ հեղափոխականությունից պետականություն անցումը, կոնկրետ Նիկոլ Փաշինյանի վարքագծի մասով, բայց դրանով նաև արտացոլելով ընդհանրապես ամբողջական օրակարգն ու առաջնահերթությունները, որ պետք է հետապնդի հասարակությունը:
Գործնականում Փաշինյանն իր ելույթով արտացոլեց նաև Հայաստանում առկա քաղաքական վակուումը, քանի որ ելույթը ըստ էության մենախոսություն էր քաղաքական իրավիճակի մասին, որտեղ չկար որևէ լուրջ քաղաքական ընդդիմախոսության արտացոլում: Եվ դրա պատճառն այն չէ, որ Փաշինյանը չէր ուզել անել դա, չնկատելու էր տվել ադ խնդիրը և ընդդիմախոսությունը: Եթե այն գոյություն ունենար իրականում, ապա կասկած չկա, որ վարչապետի պաշտոնակատարն ու թեկնածուն չէր կարող շրջանցել այդ ընդդիմախոսությունը: Սա նաև նորություն չէ և արդեն իսկ արձանագրվող խնդիր է Հայաստանում քաղաքական վակուումը:
Միևնույն ժամանակ նիկոլ Փաշինյանն իր ելույթում շոշափելով պետական և քաղաքական կենսագործունեության գործնականում բոլոր ասպեկտները, ըստ էության բավական համոզիչ կերպով բացեց խնդիրը, որ քաղաքական վակուումը լցնելու ճանապարհը ոչ թե խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունն ուշ անցկացնելն է, այլ հակառակը՝ հնարավորինս արագ ամբողջական իշխանափոխություն իրականացնելը, որովհետև հակառակ պարագայում ժամանակը ծառայում է ոչ թե քաղաքական համակարգը կայացնելուն կամ վակուումը լցնելուն, այլ կառավարման վակուում առաջացնելուն: Առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե վարչապետը դրան է վերագրում առկա տնտեսական և կառավարման այլ բնույթի խնդիրները, և դա իհարկե ունի ճշմարտության մաս:
Մյուս կողմից սակայն ակնառու է, որ չկա հակափաստարկ, քանի որ ոչ ոք չի կարող հերքել, որ Հայաստանում կա ժողովրդի կիսաիշխանություն, սակայն չկա ժողովրդի տնտեսություն, և անգամ ժողովրդի կիսատնտեսություն չկա: Այսինքն, ակնառու է, որ չկա նվազագույն բալանս, որը թույլ կտա անցում կատարել կայուն կառավարման: Խորհրդարանի արտահերթ ընտրությամբ Հայաստանում չի հաստատվի ժողովրդի տնտեսություն, բայց կհաստատվի արդեն հանրության ամբողջական իշխանություն: Դա էլ իր հերթին կբերի նվազագույն բալանսի՝ ժողովրդի իշխանության և ոչ ժողովրդական տնտեսության միջև: Դա կարող է լինել այդ երկու սուբյեկտների երկխոսության հենքը, նվազագույն և անշեղելի հենքը, առանց որի չեն կարող լուծվել տնտեսական մի շարք խնդիրներ, որոնք ունեն քաղաքական մի շարք հետևանքների կամ մետաստազների ռիսկեր, շատ դեպքերում գործող՝ թեկուզ դանդաղ, բայց գործող ռիսկեր:
