Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ֆրանսիական France 24 ալիքին տված հարցազրույցում ասել է, որ հրաժարական կտա մինչև հոկտեմբերի 16-ը, և դեկտեմբերի 9-ին կամ 10-ին Հայաստանում տեղի կունենան խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններ: Այդպիսով, այս հարցը թերևս հնարավոր է համարել վերջնականապես լուծված, այլապես հազիվ թե վարչապետը ֆրանսիական ալիքին, այն էլ Ֆրանկոֆոնիայի Վեհաժողովի շրջանակում հայտարարեր այդ մասին:
Թեև, խոշոր հաշվով, ինչպես առիթ ենք ունեցել խոսելու այս մասին, հարցի, այսպես ասած, ապագան պարզ էր դեռևս Նյու Յորքից, որտեղ Փաշինյանը ՄԱԿ ԳԱ ամբիոնից հայտարարեց արտահերթ ընտրություն անցկացնելու հաստատակամության մասին: Այդպիսի հայտարարությունները այդպիսի ամբիոններից արվում են գրեթե հարյուր տոկոս երաշխիքներ ունենալու պարագայում, և Նիկոլ Փաշինյանը չէր կարող այդ բարձր ամբիոնից իր առաջին իսկ ելույթում թույլ տալ որևէ ռիսկային հավաստիացում:
Այս պարագայում, իհարկե, հարց է առաջանում, իսկ կարո՞ղ է լինել արդյոք ֆորս-մաժոր, կամ ի՞նչը կարող է խանգարել արդեն իսկ գրեթե որոշված հարցի լուծմանը: Այստեղ, իհարկե, կարող ենք դիտարկել տեսական ամենատարբեր վարկածներ, հավանականություններ և այլն, սակայն գործնականում չենք կարող մատնանշել քիչ թե շատ իրական մեկ նախադրյալ իսկ, որը կարող է հիմք տալ հնարավոր որևէ ֆորս-մաժորի մասին լրջորեն խոսելու համար: Իհարկե, կասկածից վեր է, որ Փաշինյանի հրաժարականից հետո հանրությունը մոտ երկու շաբաթ լինելու է լարված սպասման մեջ: Սակայն դա ոչ թե ֆորս-մաժորի հավանականության հարց է, այլ հակառակը՝ գուցե հենց հասարակության կանխարգելիչ ռեակցիայի գրավական:
Այսպիսով, երկու ամիս անց Հայաստանը կմտնի գործնականում լիովին նոր մի շրջափուլ, որը թերևս հնարավոր է չափել առնվազն հնգամյակով, թեև մեծ հավանականությամբ խոսքը միջնաժամկետ շրջափուլի մասին է: Պետք է արձանագրել, որ դա կլինի առաջընթացի վկայություն՝ իր բոլոր խնդիրներով ու թերություններով հանդերձ: Հայկական նորանկախ պետականությունը իր գոյության երրորդ տասնամյակում թերևս քաղաքական առումով կհայտնվի, այսպես ասած, պրոֆիցիտի ռեժիմում: Մինչ այժմ մենք մշտապես եղել ենք դեֆիցիտի ռեժիմում, որն ուղեկցվել է ընտրական ինստիտուտի ոչնչացումով, ընտրակեղծիքներով, պետության և կոռուպցիայի սերտաճումով, իշխանություն, բիզնես, քրեական աշխարհ սերտաճումով և այլն:
Մոտ երեք տասնամյակ քաղաքական ստագնացիայի, դեֆիցիտի աճի փուլում գտնվող Հայաստանը դեկտեմբերից, ըստ էության, առաջին անգամ կմտնի քաղաքական պրոֆիցիտի փուլ: Դա ամենևին չի նշանակում, որ ամեն ինչ ինքն իրեն կգնա առաջ: Ի վերջո, հնարավոր է մսխել նաև այդ պրոֆիցիտը, և այստեղ հարցն այն է, թե ինչքանով ենք մենք լինելու այս անգամ այդպիսի բան թույլ չտալու ունակ:
Իհարկե, իրավիճակը, մարդիկ, նաև քաղաքական թիմը, որ եկել է իշխանության, զգալիորեն տարբեր են, սակայն մյուս կողմից, իհարկե, այդ տարբերություններով հանդեձ՝ կան պատմական օրինաչափություններ, որոնցից նույն օրինաչափությամբ բխող ռիսկերը պահանջում են զգոնություն, իրավիճակը սթափ և ամբողջական գնահատելու կարողություն ու համարժեքություն, որպեսզի հասարակությունը չկրկնի իր սխալները և թույլ չտա, որ էլիտաներն էլ կրկնեն նախկին «էլիտաների» սխալները:
