Գարեգին Բ Ամենայն հայոց կաթողիկոսը դուրս է եկել շրջափակումից և ուղևորվում է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածին. Facebook-ի իր էջում երեկ ուշ երեկոյան գրել էր Մայր Աթոռի մամլո դիվանի պատասխանատու Տեր Վահրամ քահանա Մելիքյանը: «Վեհափառ Հայրապետն արդեն դուրս բերվեց և կուղևորվի Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածին։
Հակառակ տխրահռչակ նախաձեռնության հայտարարությունների, մեկնաբանությունների և հերքումների նրանց պահվածքը հատել է ողջամտության բոլոր սահմանները»,-գրել է նա:
Ավելի վաղ նույն Տեր Վահրամ քահանա Մելիքյանը գրել էր, որ այսօր Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը ուխտի էր մեկնել Գնդեվանք (Վայոց Ձորի թեմ), որտեղ հայտնի նախաձեռնության անդամներն արգելափակել են Վեհափառ Հայրապետի տեղաշարժը:
Ճանապարհը բացել են ոստիկանները և այս անգամ, բարեբախտաբար, հնարավոր է եղել խուսափել անկախատեսելի հետևանքներից:
Սակայն տեղի ունեցածը լուրջ ահազանգ է, եթե կուզեք` պետական ինստիտուտների հավաքական ամենաթողության, անպատասխանստվության հետևանք:
Ստեղծված իրավիճակի համար առաջին հերթին պատասխանատվություն է կրում քաղաքական իշխանությունը, որը կամա թե ակամա խրախուսել է հակակաթողիկոսական շարժման ներկայացուցիչներին: Երբ մի քանի անգամ այս թեմայով հարց է ուղղվում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, իսկ նա ընդամենը սահմանափակվում է լակոնիկ պատասխանով, թե եկեղեցին տարանջատ է պետությունից, ապա ակամայից հավասարության նշան է դնում եկեղեցու և «Նոր Հայաստան, նոր Հայրապետ» մարգինալ շարժման միջև: Վարչապետի ընդգծված չեզոքությունը համարժեք չէր հատկապես «Նոր Հայաստան, նոր Հայրապետ» շարժման մարտավարության համատեքստում, երբ կաթողիկոսի հրաժարականը պահանջող մարդիկ բոլոր հնարավոր միջոցներով փորձում էին նույնանալ թավշյա հեղափոխության հետ` անգամ ընդօրինակելով նրա կարգախոսները, պայքարի ձևերը:
Դժբախտաբար, կառավարության այլ` հարակից քայլեր ևս հուշում են եկեղեցու նկատմամբ ոչ պատշաճ վերաբերմունքի մասին: Օրինակ` կառավարության պատասխանատու օղակի ղեկավար է դարձել «Կյանքի խոսք» աղանդի ներկայացուցիչը կամ հակակաթողիկոսական շարժման ակտիվ դերակատարներից մեկը Գյումրիում նշանակվել է ռեկտոր:
Սակայն գանք գլխավորին.
ինչպե՞ս կարող է հայ եկեղեցու գլուխը Հայաստանում նման վիճակի հասցվել: Պատկերացնո՞ւմ եք` ինչ համազգային աղմուկ կբարձրացնեինք, եթե մեր կաթողիկոսը կամ պատրիարքը նման վերաբերմունքի արժանանային Թուրքիայում:
Եթե կա գիտակցում, ուրեմն իշխանությունը պետք է գործի ու ցույց տա, որ գոյություն ունի, պատրաստ է կատարել համարժեք քայլեր:
Խնդիրն ավելի խորքային է ու վերաբերում է մեր ինքնությանն, արժանապատվությանը:
Գրիգոր Լուսավորչի գահակալը անկախ Հայաստանում չի կարող այս նվաստացուցիչ վիճակին հասցվել` անկախ նույնիսկ այն հանգամանքից, որ եկեղեցում ամեն ինչ չէ, որ իդեալական է, առավել ևս` անկախ քաղաքական կոնյուկտուրայից, որովհետև որևէ հեղափոխություն չի կարող սասանել պատմության բովով անցած համազգային կառույցի հիմքերը:
Դեռ ամեն ինչ կորսված չէ և այս դեպքում պետությունը պետք է դիմի կտրուկ և համարժեք գործողությունների: Քաղաքական հարթության վրա պետք է դատապարտվի եկեղեցու, Վեհափառի դեմ կատարված ցանկացած ոտնձգություն: Այսօրվա անօրինական, արկածախնդիր գործողությունների մասնակիցների արարքներին պետք է տրվի քրեա-իրավական գնահատական. ցանկացած բռնության հեղինակ պետք է գիտակցի, որ բռնությունը նոր Հայաստանում անպատիժ մնալ չի կարող:
Պետությունը պարտավոր է կոշտ քայլերով, դատապարտող հայտարարություններով իրեն սահմանազատել «Նոր Հայաստան, նոր Հայրապետ» շարժումից` ընդգծելով իր պատշաճ վերաբերմունքը Հայ առաքելական եկեղեցու, նրա բացառիկ ազգային և հոգևոր ծառայության հանդեպ: «Նոր Հայաստան, նոր Հայրապետ» շարժումը վաղուց անցել է ռուբիկոնը և եթե այսօրվանից հետո կառավարությունն ու իրավապահ մարմինները չդրսևորեն համարժեք պահվածք, ապա դառնում են հակակաթողիկոսական այս հիստերիկ շարժման, նրա արկածախնդիր քայլերի քաղաքական պատասխանատուն:
