Իշխանության մեջ գրեթե մարդ չմնաց, որ չարտահայտվեր երկխոսության վերաբերյալ ընդդիմության ներկայացրած օրակարգը մերժելու մասին, բայց կարծես թե պարզ է մի բան, որ իշխանությունն ինքնին դեռևս չի արտահայտվել այդ մասին: Տվյալ պարագայում խոսքը Սերժ Սարգսյանի մասին է, քանի որ այլ կերպ դժվար է համարել, որ ասենք` Գալուստ Սահակյանը կամ Կարեն Կարապետյանը Հայաստանի իշխանությունն են:
Գուցե դե ֆակտո դժվար է այդպիսին համարել նաև Սերժ Սարգսյանին, սակայն խնդիրն այն է, որ գոնե դե յուրե իշխանությունը հենց նա է և հենց նա է, որ այս ընթացքում առաջ է տարել իշխանական քաղաքականությունը ներքին գործընթացներում, որ կարծես թե հետաքրքրական թափով սկսեցին ընթացիկ գարնանը: Այսինքն` թեև իշխանության մեջ բոլորն արտահայտվել են, այսուհանդերձ իշխանությունն ինքը չի արտահայտվել, քանի դեռ չի արտահայտվել Սերժ Սարգսյանը: Իսկ մտածել, թե հնարավոր է Կարեն Կարապետյանով, Գալուստ Սահակյանով կամ ասենք` Գագիկ Մելիքյանով փակել թեման, Սերժ Սարգսյանի համար թերևս չարժե, քանի որ այդպիսով թեման չի փակվի, այլ ընդամենը կարող է փակվել երկխոսության ճանապարհը, ժամանակից շուտ, իսկ այդ դեպքում այն հաստատ կլինի ի վնաս Սերժ Սարգսյանի:
Սերժ Սարգսյանը երկխոսությունից կարող է շահելու հնարավորություն ունենալ միայն այն ժամանակի մեջ առաջ տանելով: Եվ ըստ երևույթին Սերժ Սարգսյանն ինքն էլ դա գիտակցում է, ու փորձում է առանձին իշխանավորներին մերժելու մղելով պարզապես թանկ գնով վաճառել այդ երկխոսությունն ընդդիմությանը և գործընթացը քաջալերող ու ողջունող արևմտյան քաղաքական գործընկերներին: Այլ կերպ ասած` գուցե Սերժ Սարգսյանը փորձում է երաշխիքներ ստանալ, որ ցանկացած դեպքում, այդ երկխոսությունը լինելու է իր իշխանության պահպանմանը միտված, ոչ թե հակառակը:
Ահա այդ իսկ պատճառով երևի թե փորձում է ձգձգել իր պատասխանն ընդդիմությանը` ստեղծելով նաև ներիշխանական դիմադրության տպավորություն, իր հանդուրժողության գինն է՛լ ավելի բարձրացնելու համար: Սակայն նման դեպքում Սերժ Սարգսյանին կարող է պարզապես քաղաքական դեֆոլտ սպառնալ, եթե նա շարունակաբար բարձրացնի գինը, դրա տակ չունենալով անհրաժեշտ արժեք: Հետևաբար Սերժ Սարգսյանը ճիշտ կանի քաղաքականության մեջ չշարժվի այն ոճով, ինչով որ շարժում են օլիգարխներին տնտեսության մեջ: Ի վերջո, Սերժ Սարգսյանն ինքն է խոստովանում, թե ինչպիսի տնտեսական կռախի է հանգեցրել այդ ոճը: Այն քաղաքականության մեջ այժմ կիրառելու պարագայում Սերժ Սարգսյանն ինքը կարող է կանգնել քաղաքական նույն կռախի առաջ:
Այդ իսկ պատճառով նրան, թերևս, հարկ է պարզապես գնագոյացման իրատեսական զգացում ունենալ, չգերագնահատել սեփական արժեքն ու ժամանակին պատասխանել ընդդիմությանը, և պատասխանել ժամանակի տրամաբանությամբ: Համենայնդեպս, դա առնվազն այսօր դեռ պետք է Սերժ Սարգսյանին, իսկ վաղվան հասնելու համար պետք է անել գոնե այն, ինչ այսօր է անհրաժեշտ:
