Ստացվել է այնպես, որ մեր բոլոր բարեկամ երկրները, այդ թվում` Ռուսաստանը և Ֆրանսիան ճանաչել են Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը: Հայաստանի իշխանությունն ի պատասխան այդ մոտեցման բացատրում է, որ չենք կարող և չպետք է պահանջենք, որ մեր բարեկամները` ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը և դարավոր պրոտեկտորատ Ֆրանսիան, օրինակ, լավ հարաբերություն չունենան մեր հակառակորդ Ադրբեջանի հետ: Իհարկե` չենք կարող:
Չենք կարող թե՛ բարոյական, թե՛ ֆիզիկական տեսանկյունից: Ֆիզիկական տեսանկյունից մենք չկարողացանք անգամ Ռուսաստանից որևէ բան պահանջել, երբ այդ երկրում մեկը մյուսի հետևից սկսեցին ազգայնականների զոհ դառնալ մեր հայրենակիցները, իսկ մարդասպանները մեկը մյուսի հետևից սկսեցին դատարաններում արդարացվել: Բարոյական առումով մենք, իհարկե, չենք կարող Ռուսաստանին և Ֆրանսիային ասել, որ Ադրբեջանի հետ բարեկամություն չանեն: Սակայն այլ է բարեկամությունը, այլ է, երբ այդ բարեկամության շրջանակում տեղավորվում են ձևակերպումներ, որոնք նախանշում են, որ բարեկամությունը տեղի է ունենում Հայաստանի շահի հաշվին:
Եթե այսօր Ռուսաստանը և Ֆրանսիան Կովկասում էներգետիկ զգալի պաշարների տեր Ադրբեջանի հետ լավ հարաբերություն հաստատելու համար Հայաստանի շահը զիջում են միայն խոսքով, այսինքն` միայն հայտարարությունների տեսքով, ապա ո՞վ կարող է երաշխավորել, որ վաղն այդ զիջումները չեն հասնի գործնական հարթություն: Ավելին` դրանք փաստացի արդեն իսկ ունեցել են գործնական դրսևորումներ: Բավական է հիշել, թե ԵԽԽՎ-ում կամ ՄԱԿ-ում քանի անգամ են Ռուսաստանն ու Ֆրանսիան կողմ քվեարկել ոչ հայանպաստ, երբեմն էլ ադրբեջանամետ փաստաթղթերին ու նախաձեռնություններին: Խնդիրը միայն այն չէ, կամ առաջին հերթին այն չէ, որ Ռուսաստանի կազմում էլ կան անջատողական վտանգներ:
Մոսկվան այսօր բավական ուժեղ է դրանք կանխելու կամ մարելու համար: Եվ բացի այդ, Կոսովոյի օրինակը ցույց տվեց, որ վերջին հաշվով, «բա դու» կամ «բա մենք» արտահայտությունները միջազգային քաղաքականության պրակտիկայում այդքան էլ արհեստավարժության նշան չեն: Հետևաբար, երբ Մոսկվան և Փարիզն ընդունում են Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, հազիվ թե դա պայմանավորված լինի իրենց ներքին ամբողջականության մտահոգությամբ: Նաև քիչ հավանական է, որ դա մի հայտարարություն է, որ պետությունների ղեկավարները չեն կարող չանել, ինչպես նկատում է Հայաստանի իշխանությունը: Եթե մենք առաջնորդվում ենք «չեն կարող չանել» մոտեցմամբ, ապա դիվանագիտությունը, արտաքին քաղաքականությունը այստեղ դառնում են ավելորդ:
Մյուս կողմից, սակայն, կոնկրետ Ռուսաստանի պարագայում Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը փաստացի վաղուց է դարձել ավելորդ, և թերևս կարելի է հայ-ռուսական հարաբերությունն ընդամենը տեղափոխել էկոնոմիկայի նախարարության տիրույթ, քանի որ բացի այս կամ այն հանքը, ձեռնարկությունը կամ ոլորտը տալ-առնելուց, Հայաստանն ու Ռուսաստանը կարծես թե որևէ այլ հարաբերություն չունեն: