Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ամերիկյան հայտնի ռեժիսոր Օլիվեր Սթոունին տված հարցազրույցում ասել է, որ ժամանակակից Ռուսաստանում օլիգարխների հետ խնդիրներ չի տեսնում: Միևնույն ժամանակ, նա նշել է, որ 20 տարի առաջ իրեն ապշեցրել էր Մոսկվայում «խարդախների թիվը»: Բնականաբար, Պուտինը հիմա օլիգարխների հետ խնդիրներ չի ունենա, որովհետև նա իր իշխանության առաջնահերթություն դարձրեց Ելցինի ժամանակ ձևավորված օլիգարխիայի ոչնչացումը` մի մասին բանտ նստեցնելով, մյուսներին երկրից վռնդելով, նույնիսկ ոմանց նկատմամբ ֆիզիկական հաշվեհարդար տեսնելով: Իհարկե, Պուտինի խնդիրն իրավական երկիր ստեղծելը չէր, նա սեփական ճորտերին էր «նշանակում» օլիգարխ իր անձնական իշխանությունը հաստատելու, ամրապնդելու համար:
Նույն գործընթացն է տեղի ունենում Հայաստանում: Մեր երկրում վայրի օլիգարխացումը սկսվեց 1999թ-ի հոկտեմբերի 27-ից հետո, երբ Վազգեն Սարգսյանի բացակայությունը հասարակության տականքի ձեռքերն ազատեց, ու Հայաստանում վերջնականապես ձևավորվեց համակարգ, որը միայն անվանապես կապ ունի պետության հետ, իրականում` բարգավաճում է պետության և հասարակության հաշվին` խժռելով երկրի ինքնիշխանությունը, քաղաքացիների ազատությունը:
Քոչարյանի իշխանության վերջում սեփական օլիգարխիան ստեղծեց Սերժ Սարգսյանը` դնելով իր ապագա իշխանության ստրուկտուրալ, կադրային, ֆինանսական հիմքերը: Երբ Սարգսյանի իշխանության առաջին տարիներին նրա շրջապատն անընդհատ խոսում էր Քոչարյանի ժառանգությունից ձերբազատվելու անհրաժեշտության մասին, խոսքը չէր վերաբերում օլիգարխիկ համակարգի վերացմանը, այլ օրակարգային էր սեփական օլիգարխիայի ամրապնդումը, մեծ հաշվով` Սերժ Սարգսյանի լիակատար վերահսկողության հաստատումն օլիգարխիկ համակարգի նկատմամբ: Երբ ինչ-որ փուլում համակարգից դուրս դրվեց Գագիկ Ծառուկյանը կամ ավելի ուշ` նվազեցվեց նրա դերակատարությունը, դա չի ենթադրում պայքար օլիգարխիայի դեմ: Ընդամենը տեղի էր ունենում ֆիլտրում` օլիգարխիկ սեգմենտի նկատմամբ Սարգսյանի իշխանությունն ուժեղացնելու նպատակով: Նույն ֆիլտրման արդյունքում «խաղից» դուրս մնացին Միխայիլ Բաղդասարովը, Հարութ Փամբուկյանը, խորհրդարանական վերջին ընտրություններից առաջ և հետո` Գագիկ Խաչատրյանն ու Մհեր Սեդրակյանը: Նույնիսկ այն հանգամանքը, որ պետական համակարգից դուրս են մղվում նշային այնպիսի ֆիգուրներ, ինչպիսիք են` Հովիկ Աբրահամյանը, Գագիկ Բեգլարյանը կամ Սուրիկ Խաչատրյանը, չի նշանակում, որ քրեաօլիգարխիան հեռացվել կամ պարտվել է: Այդպիսի բան չի եղել, քանի որ Սերժ Սարգսյանը` քրեաօլիգարխիայի հիմնական խորհրդանիշը, միանձնյա շարունակում է վերահսկել իշխանությունը: Վերջին մեկ տարվա փոփոխությունները գուցե արմատական էին, որովհետև ուղղված էին քրեաօլիգարխիկ այնպիսի ստատուս-քվոյի հաստատմանը, որը կերաշխավորի Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը, եթե նույնիսկ նա 2018-ի ապրիլին ֆորմալ առումով դադարի ղեկավարել երկիրը: Կարեն Կարապետյանը Սերժ Սարգսյանին այլընտրանք չէ նաև այդ առումով, որովհետև նա ավելի քիչ ազդեցություն ունի, քան նույնիսկ նախագահի շրջապատի շատ օլիգարխներ: Սերժ Սարգսյանի համակարգում նա նույնպիսի ճորտի կարգավիճակ ունի, ինչպես մյուս օլիգարխները:
