Կառլեն Խաչատրյանը ԵՊՀ երիտասարդ գիտնականների միավորման նախագահն է։ Բացի այդ, ՀՀ Ազգային ժողովին կից՝ Երիտասարդական խորհրդարանի գիտության, կրթության, մշակույթի, երիտասարդության և սպորտի հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահն է, ՀՀ վարչապետին կից՝ Ազգային երիտասարդական քաղաքականության խորհրդի անդամ, ՀՀ հանրային խորհրդի երիտասարդության ենթահանձնաժողովի անդամ, նաև՝ ղեկավարում է «Համահայկական երիտասարդական շարժում» հասարակական կազմակերպությունը, հանդիսանում է ՀՀ նախագահի հովանու ներքո գործող «Երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագրի» ղեկավար մարմնի պատասխանատու քարտուղարը։
–Ասույթները հաճախ բավական բնութագրական են։ Ո՞րն է Ձեր ամենասիրածը։
-«Հաջողությունը երբեք պատահական չի լինում»։
–Ներկայացեք, խնդրեմ՝ ե՞րբ եք ծնվել, ի՞նչ ընտանիքում, մանկություն, դպրոց, համալսարան, ասպիրանտուրա, ատենախոսական աշխատանքի վերնագիրը, պաշտպանության տարին և այլն, ինչ նպատակահարմար կգտնեք։
-Ծնվել եմ 1986թ.-ի մայիսի 10-ին, ծառայողի ընտանիքում: Հայրս ֆինանսիստ է, մայրս` կիբերնետիկ: Մանկությունս անցել է անհոգ և ուրախ, բողոքելու տեղ չունեմ 🙂 1992-ին ընդունվել եմ Երևանի Պ. Յավորովի անվան դպրոցը: Սովորել եմ գերազանց, երբևէ քառորդային 4 չեմ ունեցել, 2002-ին ոսկե մեդալով ավարտել եմ դպրոցը:
2002-ին ընդունել եմ ԵՊՀ տնտեսագիտության ֆակուլտետ: 2006-ին գերազանցությամբ ավարտել եմ բակալավրիատը և ընդունվել նույն ֆակուլտետի մագիստրատուրա` «Տնտեսական քաղաքականություն և կառավարում» մասնագիտությամբ: 2008-ին գերազանցությամբ ավարտել եմ մագիստրատուրան: 2005-ին ճանաչվել եմ ԵՊՀ լավագույն ուսանող (ԵՊՀ արծաթե մեդալ), իսկ 2007-ին` ՀՀ լավագույն ուսանող (ոսկե մեդալ)։ 2008-ին ընդունվել եմ ԵՊՀ տնտեսագիտության ֆակուլտետի ասպիրանտուրա, 2011-ին պաշտպանել եմ թեկնածուական ատենախոսություն` «Ձեռնարկատիրության և հարկային քաղաքականության փոխներգործության հիմնահարցերը ՀՀ տնտեսությունում» թեմայով:
–Բավական ընդգրկուն հասարակական գործունեություն եք ծավալում։
-Այո, դեռևս համալսարանում ուսանելու տարիներին ակտիվորեն ներգրավված եմ եղել հասարակական աշխատանքներում։ Եղել եմ ֆակուլտետի ուսանողական խորհրդի անդամ, 2006-2008թթ. ֆակուլտետի ուսանողական խորհրդի նախագահ, ԵՊՀ ՈՒԽ նախագահության անդամ: 2008-11թթ. ղեկավարել եմ ԵՊՀ ուսանողական գիտական ընկերությունը, իսկ 2011-ից հանդիսանում եմ ԵՊՀ երիտասարդ գիտնականների միավորման նախագահը: Բոլոր առումներով ինձ համար մեծ դեր է խաղացել ԵՊՀ տնտեսագիտության ֆակուլտետը, թե՛ աշխարհայացքի ձևավորման, թե՛ որպես մարդ կայանալու, թե՛ ընկերներ ձեռքբերելու, և թե՛ մասնագիտական կարիերայի իմաստով: Շնորհակալ եմ իմ բոլոր ուսուցիչներին և դասախոսներին, քանզի նրանցից յուրաքանչյուրն իր մեծ ներդրումն ունի իմ կայացման գործում և հաջողություններիս մեջ:
– Ի՞նչ գիտական աշխատանքներ ունեք։ Օրվա որքա՞ն ժամանակն եք կարողանում նվիրել գիտական հետազոտություններին։
-Ունեմ տպագրված 9 գիտական աշխատանք, մասնակցել եմ բազմաթիվ գիտաժողովների, համաժողովների, սեմինարների, դասընթացների: Ինքս նախաձեռնել և կազմակերպել եմ բազմաթիվ տարաբնույթ գիտական միջոցառումներ` գիտաժղովներ, սեմինարներ, թրեյնինգներ և այլն:
Ներկայումս ես առավել ակտիվորեն դասախոսական աշխատանքով եմ զբաղված` դասավանդում եմ ԵՊՀ տնտեսագիտության ֆակուլտետւմ: Բայց և այնպես, զուգահեռաբար, գիտական ուսումնասիրություններով էլ եմ զբաղվում… Օրվա ընթացքում ժամանակիս մի մասը հասարակական աշխատանքն է խլում, այնպես որ՝ զուտ գիտական աշխատանքին, ցավոք, այդքան էլ շատ ժամանակ չի մնում:
–Վերջերս Դուք ասել էիք, մեջբերում եմ. «Երիտասարդ գիտնականն այսօր ունի բազում չլուծված սոցիալական խնդիրներ, իսկ «սոված փորով» որևէ արժեքավոր բան անելը, հատկապես, գիտությամբ զբաղվելը՝ անհնար է»:
-Այո, սակայն պետք է նշել, որ վերջին տարիներին որոշակի տեղաշարժեր նկատվում են այս խնդիրների լուծման ուղղությամբ, և երիտասարդ գիտնականների աջակցության ծրագիրը, որն իրականացվում է ՀՀ Նախագահի հովանու ներքո, ասվածի ապացույցն է: Այս ծրագրի շրջանակներում մենք փորձեցինք թեթևացնել եղած խնդիրների մի մասը: Ու օրինաչափ է, որ ՀՀ նախագահի թեկնածու Սերժ Սարգսյանի նախընտրական ծրագրւմ կա առանձնահատուկ շեշտադրում՝ ուղղված երիտասարդ գիտնականներին. «Ընդլայնվելու են երիտասարդ գիտնականներին աջակցության ծրագրի ծավալները»։ Միաժամանակ, պետք է հասկանալ նաև, որ միանգամից ոչինչ չի լինում: Սա երկարատև աշխատանք է պահանջում, ընդ որում, այստեղ անելիքներ ունենք բոլորս` ոչ միայն երկրի ղեկավարությունն ու ոլորտի պատասխանատուները, այլև մենք` երիտասարդ գիտնականներս:
–Ինչպե՞ս եք վերաբերում երիտասարդ գիտնականների կողմից իրենց խնդիրների բարձրաձայնմանը ֆեյսբուքում և այլ վիրտուալ կամ իրական հարթակներում։
-Երիտասարդ գիտնականների կողմից իրենց խնդիրների բարձրաձայնմանը շատ լավ եմ վերաբերվում: Բայց կարծում եմ նաև, որ միայն բողոքելով հարցերին լուծում տալ հնարավոր չէ, շատ ավելի ճիշտ կլինի, որպեսզի մատնանշվեն նաև խնդիրների լուծման ուղիները, իրատեսական ճանապարհները:
–Արդյո՞ք երիտասարդ և ոչ երիտասարդ գիտնականի միակ գործը չպետք է լինի բացառապես գիտությամբ զբաղվելը։ Ու արդյո՞ք իսկական գիտնականը միայն նա չէ, ով զբաղվում է գիտությամբ՝ առանց հողեղեն–նյութական բաներին ուշադրություն դարձնելու, ավելի խիստ՝ արդյոք գիտնականը չի՞ դադարում գիտնական լինել այն պահին, երբ սկսում է մտածել իր գործով վաստակելու մասին։
-Միանշանակ, շատ նորմալ է, որ անհատը ուզում է բարեկեցիկ կյանքով ապրել: Դա վերաբերվում է նաև գիտնականներին, ու այստեղ խոսքը գնում է ոչ թե ցոփ ու շվայտ կյանքով ապրելու, այլ ընդամենը որոշակի կենսամակարդակի ապահովման մասին: Գիտնականը կարող է լուրջ նվաճումներ արձանագրել, եթե այլ խնդիրներվ չի ծանրաբեռնում իրեն: Սոցիալական խնդիրները բնականաբար չեն կարող թույլ տալ, որպեսզի գիտնականը բացառապես կենտրոնանա իր հետազոտությունների վրա…