«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ՀՅԴ Արցախի «Արթուր Մկրտչյան» կոմիտեության նախկին անդամ, Հիմնադիր խորհրդարանի անդամ, ազատամարտիկ Քերոբ Ղազարյանը:
– Պարոն Ղազարյան, օրերս Հրանտ Մարգարյանը հայտարարեց, որ ՀՅԴ-ն սկզբունքորեն դեմ չէ կոալիցիա կազմելու՝ Սերժ Սարգսյանի առաջարկին: Ինչպե՞ս եք գնահատում ՀՅԴ-ի այս քայլը:
– Առաջին անգամ չէ, որ Դաշնակցությունը գնում է ու գալիս: Հրանտ Մարգարյանի գործողությունները նույնպես նորություն չեն: Դաշնակցությունը միշտ էլ քաղաքական առևտրի մեջ է եղել, և հերթական առևտուրն է: Այսինքն՝ պղտոր ջրում ձուկ որսալու պատմությունն է: Հիմա քաղաքական դաշտում Դաշնակցությունը ձգտում է այս իրավիճակից օգտվել, մանավանդ որ՝ այս սահմանադրական փոփոխություններ կոչված գործընթացում իրենց լուրջ ներդրումն ունեցան ընտրակեղծիքները կոծկելու, դրանց վրա աչք փակելու, այդ հանցագործությանը մասնակցելու, պարզ է, որ իրենք իրենց բաժինն են հիմա ուզում, դրա առևտուրն է գնում, ուրիշ բան չկա
– Այսինքն՝ Դաշնակցությունն իր որդեգրած գաղափարներից, սկզբունքներից հրաժարվում է ու գործարքի մեջ է իշխանությա՞ն հետ:
– Երբ որ ամբողջ հանրապետության, միջազգային կառույցների աչքի առաջ այդպիսի ցցուն կեղծիքներով Սահմանադրություն են անցկացնում, ու Դաշնակցությունը աչք է փակում մի բանի վրա, որը մեր ապագայի հետ կապ ունի, անկախ նրանից, թե Սահմանադրությունն իրենք ուզում են, թե չեն ուզում, դրանից հետո Դաշնակցության մասին խոսելն անիմաստ բան է: Ըստ էության՝ Դաշնակցությունը ՀՀԿ-ի կցորդն է դարձել:
– Ըստ էության՝ քաղաքական ուժեր այդպես էլ Հայաստանում չեն ձևավորվում, որ կարողանան հստակ պայքարի իրենց գիծը մինչև վերջ տանել: Ինչո՞ւ:
– Դրա համար պայմաններ չկան, պետական իշխանություններն իրենք պետք է շահագրգռված լինեն նորմալ քաղաքական դաշտ ստեղծելու համար, բայց այսօրվա իշխանությունները հանցագործ իշխանություններ են, բոլորս գիտենք, որ իշխանությունն ուզուրպացրել են, բռնագրավել են, ալան-թալանով են զբաղված, հանցագործություններ են գործել: Ստեղծված պայմանները թույլ չեն տալիս իշխանափոխություն կամ նորմալ ընտրություններ կազմակերպել: Ցանկացած փոփոխություն չգիտեն ինչով կարող է վերջանալ իրենց համար, դրա համար իրենք փչացնում են իրենց նմաններին, քաղաքական դաշտը, քաղաքական գործիչներին, որպեսզի այս իրավիճակը ինչքան հնարավոր է երկար պահեն: Թե ինչքանով դա իրենց կհաջողվի՝ չգիտեմ, բայց ինչը որ սկիզբ է ունենում, նաև վերջ է ունենում: Այդ վերջը վաղ թե ուշ գալու է: Թե այդ վերջում ովքեր կհայտնվեն գծի թե՛ այս կողմում, թե՛ այն՝ դա իրենց որոշելիք հարցն է: Դաշնակցությունը որոշել է, որ գնա հանցագործներին միանա, դա իր որոշելիքն է: Իհարկե, դա Դաշնակցության վերնախավի գործերն են, Դաշնակցությունում շատ ազնիվ ու նվիրված մարդիկ կան, որոնց ես ճանաչում եմ, մինչև հիմա էլ շփվում եմ, չեմ կարծում, որ նրանք կողմ են դրան, բայց փաստը մնում է փաստ:
– Ըստ Ձեզ՝ Հրանտ Մարգարյանն ուզում է կոալիցիա կազմել մինչև՞ 2017թ., թե՞ 2017թ. հետո, այսինքն՝ Դաշնակցության նպատակը ո՞րն է՝ նախարարական պորտֆելներ ստանա՞լը:
– Նախ՝ նորմալ երկրներում կոալիցիաները կազմում են ընտրություններից հետո, երբ պարզ է լինում ուժերի հարաբերակցությունը, իրար հետ համաձայնության են գալիս ինչ-որ գաղափարների շուրջ: Այդպիսի բան չկա, հիմա չի կարող կոալիցիա լինել, հիմա ուղղակի Դաշնակցությունն ուզում է պորտֆելներ վերցնել, առաջիկա ընտրություններում այդ պորտֆելներով ինչ-որ կերպ ազդեցություն ունենալու, ինչպես նաև կերակրատաշտին մոտիկ լինելու համար:
– Պարոն Ղազարյան, 2009-ին ՀՅԴ-ն կոալիցիայից դուրս եկավ՝ հայ-թուրքական արձանագրությունների հետ կապված: Հիմա իշխանությունը չի պատրաստվում այդ արձանագրությունները հետ կանչել: Ըստ էության՝ ի՞նչ է տեղի ունենում, Դաշնակցությունը հե՞տ է կանգնում իր առաջ քաշած նախապայմաններից:
– Իշխանությունները երբեք դրան չեն գնալու, եթե գնալու լինեին, մինչև հիմա կգնային, առիթներ շատ են եղել: Ինչ վերաբերում է Դաշնակցությանը, Դաշնակցությունն ինքն է իր պայմանները դրել, ինքն էլ իր պայմաններից հրաժարվում է: Իսկ դա Դաշնակցության համար կարևորագույն հարցերից մեկն է՝ Հայ Դատը և Հայաստանի հարաբերությունները Թուրքիայի հետ: Ես էլ եմ մասնակցել երթերին, ջահերթերին, գնացել ենք նախագահի նստավայր՝ բողոքելու, որ դրանք հետ կանչեն: Դուրս է գալիս, որ այդ բոլորը շոու էր, մեզ էլ տարել էին այնտեղ, կրակներ էին վառում, չգիտեմ ում ջրաղացին էինք ջուր լցնում: Դուրս եկավ, որ այդ բոլորն անիմաստ բաներ էին, կարևորը հիմա պորտֆելներն են:
– Դուք նշեցիք, որ ՀՅԴ-ի վերնախավի կարծիքը տարբերվում է շարքային դաշնակցականների կարծիքից: Իսկ Սփյուռքը, ըստ Ձեզ, ինչպե՞ս կարձագանքի կոալիցիա կազմելու համաձայնությանը:
– Մի քանի տարի առաջ Դաշնակցությունում լուրջ խմորումներ կային, անհամաձայնություն կար վարած քաղաքականության վերաբերյալ: Նույնիսկ շարժումներ եղան, որպեսզի անվստահություն հայտնեն տեղի վերևի կառույցների ներկայացուցիչների նկատմամբ, բայց Հրանտ Մարգարյանը նույն կերպ է գործում, ինչպես ՀՀԿ-ն. նույն ՀՀԿ-ն է, միայն անունն է մնացել: Այսինքն՝ տեղերում մարդկանց նշանակում են, կառույցները քանդում են, իրենց ուզած մարդկանց են նշանակում: Հեռացնում են մարդկանց, ովքեր իրենց դուր չեն գալիս կամ համաձայն չեն իրենց հետ, իրենց վարած քաղաքականության հետ: Եվ հիմա այնպիսի իրավիճակ է ստեղծվել, որ չգիտեմ, կարող է առանձին մարդիկ առանձին կարծիքներ հայտնեն, բայց կառույցների կազմով չեմ կարծում, հիմնականում ողջունում են: Դաշնակցությունը տարբերվում է ՀՀԿ-ից՝ իր կառույցով, հարաբերություններով և այլն. արտաքին կողմը, ներքին հարաբերություններում ինչ-որ բան պահպանվում է, բայց հիմնականում մի մարդու կուսակցություն է դարձել, այսինքն՝ Հրանտ Մարգարյանն է հիմնականում ամեն ինչ թելադրում, նրա ուզածով է ամեն ինչ լինում, և որևէ տեղ եթե ինչ-որ բան այնպես չէ, ինքը անպայման այնտեղ է լինում, ինչ-որ պետք է անում է, որպեսզի լինի այնպես, ինչպես ինքն է ուզում:
– Իսկ Սփյուռքը չպե՞տք է արձագանքեր Հրանտ Մարգարյանի կամայական այս որոշումներին:
– Թող արձագանքեն, ոչ ոք իրենց ձեռքը չի բռնում: Սփյուռքը միատարր չէ:
– Դուք անիմա՞ստ եք համարում ընտրությունների միջոցով իշխանափոխության համար պայքարելը:
– Դուք հավատո՞ւմ եք: 25 տարվա փորձն է: Նույնն է, ինչպես գյուղացին այս 25 տարի է՝ բոստանում պղպեղ է աճեցնում ու ամեն տարի բերք չի ստանում, ու 25 տարի անընդհատ նույն բանն անի, այդպիսի բան լինո՞ւմ է: Ինչպե՞ս կարելի է հավատալ: Պիտի կուլտուրան փոխես, չէ՞, մի ուրիշ բան պիտի տնկես, կարող է աճի: Նույնն էլ այստեղ է, ամեն անգամ նույն բանն անել. դուք չե՞ք հոգնել ընտրություններից: Ինչ ուզում եք արեք, մեկ է՝ իրենք կեղծում են, արդեն ժողովուրդն էլ է հոգնել դրանից, զզվել է: Ժողովուրդն ամեն անգամ գալիս է, իր խոսքն ասում է, բայց չի անցնում այդ խոսքը: Էլ իմաստը ո՞րն է, ո՞նց կարելի է հավատալ, եթե իշխանությունը, որի ձեռքին են բոլոր լծակները՝ թե՛ իրավական, թե՛ դատական, թե՛ տնտեսական, թե՛ զոռբայության, քրեական, ինչ լծակ ասես, օգտագործում են ընտրությունների ժամանակ:
– Պարոն Ղազարյան, այդ դեպքում ինչո՞ւ ընդդիմության նկատմամբ նույնպես չկա վստահություն. այն ուժերի նկատմամբ, որոնք այսօր պայքարում են հրապարակում:
– Շատ դժվար է, բայց չպայքարել էլ չի կարելի, ինչպե՞ս կարելի է չպայքարել, բա ի՞նչ անենք, տանը նստենք սպասենք՝ երկնքից մանանա՞ է թափվելու մեր վրա, չի լինի այդպիսի բան: Եվրոպայում մարդիկ քանի՞ հարյուր տարի պայքարեցին, մենք էլ պիտի պայքարենք: Առանց պայքարի ոչ մի բան չի լինելու, մեզ ոչ ոք սկուտեղի վրա ոչ մի բան չի բերելու տա: Սխալվում են նրանք, ովքեր որ գործ են անում: Պայքարում սխալներ էլ կլինեն, անվստահություն էլ կլինի, բայց պետք է պայքարել, առանց պայքարի ոչ մի բան չի լինում: Հանցագործների հետ համագործակցության գնալով՝ երկրում ոչ մի բան չի փոխվելու, դեպի լավը չի գնալու: Գուցե երկար կտևի, գուցե կարճ կտևի, բայց որ Հայաստանում այսօր սոցիալական վիճակը պայթյունավտանգ է, կարծում եմ՝ միանշանակ է, կյանքն այնքան է վատացել, որ ամեն մի կայծից ինչ ասես կարող է բռնկվել: Միայն այն, որ մեր իշխանությունը 18.000 ոստիկանություն է հավաքել, դա ինչ-որ բան նշանակում է: Եթե ոչ մի բանից չէին վախենում, այդքան մարդ չէին հավաքի: Եվ նույնիսկ այս փոքր ցույցերին ցուցարարներից շատ ոստիկաններ են հավաքվում:
