Մարտի 1-ին «Նոր Հայաստան» հանրային փրկության ճակատը և ՀԱԿ-ը Ազատության հրապարակում առանձին-առանձին կամ միասնաբար հանրահավաք կանցկացնեն։ Այդ օրից սկսած Հայաստանի քաղաքական կյանքում հանրահավաքային դադարը հավանաբար կավարտվի: Համենայնդեպս, շատ են գնահատականներն այն մասին, որ փետրվար-մարտյան հանրահավաքներով կսկսվի ակտիվ քաղաքական սեզոնը: Սակայն որևէ պատկերացում չկա, թե ինչ է նշանակում դա, այսինքն` ինչ է իրենից ներկայացնելու այդ ակտիվ սեզոնը:
Մի կողմ թողնելով յուրաքանչյուր քաղաքական ուժի օրակարգային բովանդակությունը` այսօր պետք է արձանագրենք, որ Հայաստանում պասիվ է հասարակությունը: Եվ պասիվ է ոչ միայն քաղաքական ուժերից հիասթափված լինելու պատճառով, այլ որովհետև այն հարցերը, որ այսօր դրվում են Հայաստանի առաջ, չի համարում իրեն անմիջականորեն վերաբերող: Ավելին, օրինակ` ԵՏՄ հարցում Հայաստանի հասարակությունը համարում է, որ այդ միությանը անդամակցելով իր տնտեսական խնդիրներից շատերը կլուծվեն, այսպես ասած՝ լավ կլինի:
Հայաստանում կուսակցությունները, կուսակցական գործիչներն ու քաղաքացիական նախաձեռնությունները ակտիվ են սոցիալական ցանցերում և ասուլիսների սրահներում, մինչդեռ Հայաստանի հիմնական հասարակությունը կտրված է այդ ամենից: Երևի Բագրատաշենի մաքսակետում կամ օդանավակայանում ասված մի փոքր նախադասությունն ավելի մեծ լսարան ու տարածում կունենա, քան ասուլիսի սրահներում կամ Երևանի հրապարակներում: Որովհետև հասարակությունն այնտեղ է, այսինքն` Հայաստանի դռների մոտ ու պատրաստվում է հեռանալուն՝ բառի բուն և պատկերավոր իմաստով:
Ասուլիսների սրահներում ու Երևանի հրապարակներում միևնույն կոնտինգենտն է, նույն կոնտինգենտն է նաև համացանցային հեռարձակումների առաջ, որ արվում են ասուլիսներից ու հրապարակներից: Այսինքն` այդ տեղեկատվությունը պտտվում է նույն շրջանակով և ունենում արդեն գրեթե զրոյական էֆեկտ: Հասարակությունը այդ ամենից դուրս է մնացել, և սա չի նկատվում: Մինչդեռ հանրահավաքներ սկսելու փոխարեն, անհրաժեշտ է գնալ դեպի հասարակությունը, փնտրել հասարակությանը, փնտրել շրջանակը մեծացնելու լայն հնարավորություններ: Անհրաժեշտ է ակտիվանալ մարզերում, նաև բակերում, անհրաժեշտ է անհատականացնել հասարակության անդամների հետ աշխատանքը և բացատրել նրանց, որ մեծ ու փոքր քաղաքական կամ քաղաքացիական հարցեր չկան, և ամեն ինչ շաղկապված է, որ երկրի սուվերենությունը և իր սոցիալական վիճակը ուղղակիորեն կապակցված են, և երկրորդն առանց առաջինի հնարավոր չէ լուծել, հետևաբար սուվերենության համար պայքարն է նաև պայքար սոցիալական բարեկեցության համար:
Այս ամենը ունի հասարակական լայն շրջանակներում բացատրության, հանգամանալից բացատրության կարիք՝ մեխանիզմների ներկայացմամբ, համոզիչ փաստարկներով, որպեսզի մարդկանց մոտ հարցեր չմնան, տարակույսներ չմնան, կեղծ պատկերացումներ չլինեն: Չէ՞ որ այդ ամենը շահարկումների հիմքեր են, որոնց վրա հենվում է իշխանական քարոզչությունը՝ այս դեպքում նաև ռուսական-ԵՏՄ-ական քարոզչությունը:
Մինչդեռ դեպի մարդը գնացող քաղաքական ուժեր չկան: Նրանք շարունակում են մարդկանց կանչել: Իսկ մարդիկ չեն գնում, որովհետև այս տարիների ընթացքում բավականաչափ արժեզրկվել է նրանց աչքում քաղաքականություն եզրույթը, երևույթը, նրանք դադարել են ընկալել դրա ու իրենց անհատական կյանքի միջև կապը: Նրանց մոտ արժեզրկել են քաղաքական բոլոր հասկացությունները, հիասթափեցրել են նրանց քաղաքականությունից, այն ներկայացրել են որպես մի օտար երևույթ, որի հետ կապ ունենալը բերում է միմիայն նորանոր խնդիրներ:
Քաղաքական ուժերը ունեն այս պատը հաղթահարելու խնդիր, ինչը հնարավոր չէ անել հանրահավաքներով ու զանգվածային ակցիաներով: Հարկավոր է ակտիվացնել մարդկանց հետ անմիջական շփումները տեղերում: Ընդ որում` խոսքը կուսակցական տեղական կառույցների մասին չէ, կուսակցական տեղական բջիջների տարածման, տեղական կուսակցական ֆունկցիոներներ պատրաստելու մասին չէ: Խնդիրը հասարակությանը «կյանք» վերադարձնելն է, քաղաքականության հանդեպ հետաքրքրություն առաջացնելը:
Ո՞ր կուսակցությունն է այսօր զբաղվում այդ խնդրով: Ո՞ր կուսակցությունն է այսօր գնում մարզեր և փորձում բացատրել մարդկանց, որ դրված է Հայաստան պետության գոյության հարցը, և եթե այդ հարցը տանուլ տրվեց, ապա հայաստանցին չի կարող նույնիսկ գոյության կռիվ տալու իրավունք ունենալ, ուր մնաց ազատորեն զարգանալու իրավունք: Ո՞ր կուսակցությունն է փորձում տեղերում ձևավորել պետական սուվերենության արժեքի հանրային գիտակցում: Հայաստանում այսօր դա է քաղաքական ակտիվությունը, որը չկա:
Ավանդական աղմուկ-աղաղակը քաղաքական ակտիվության տեղ ներկայացնելը առնվազն կա՛մ քաղաքական անմեղսունակություն, անհամարժեքություն է, կա՛մ անբարոյություն՝ հանրությանը մատուցվող գիտակցված խաբեություն:
