Այսօր ուժի մեջ է մտնում Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի նախագահի նոր նշանակումը, որը, հիշեցնենք, վերաբերում էր Հայաստանի նախկին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանին: Տիգրան Սարգսյանն այսօր անցնում է, ըստ էության, ԵՏՄ վարչապետի իր պարտականությունների կատարմանը: Նրա նշանակումը տեղի էր ունեցել նախորդ տարի, երբ Հայաստանը 2016 թվականի համար մեկ տարով ստանձնեց ԵՏՄ նախագահությունը: Ու թեև Հայաստանը ստանձնել է մեկ տարով, Տիգրան Սարգսյանը, այնուամենայնիվ, կպաշտոնավարի 4 տարով, ըստ ԵՏՄ-ի կարգի:
Այսպիսով, ի՞նչ է տալու այս պաշտոնավարումը Հայաստանին, որի համար ԵՏՄ-ն ըստ էության վերածվում է տնտեսական դամբարանի: Մեծ հաշվով, Տիգրան Սարգսյանը Հայաստանի համար չի կարող անել ոչինչ, քանի որ նա ըստ էության չունի նման լիազորություններ և լինելու է ընդամենը կատարող: Այստեղ, ըստ էության, չի բացառվում, որ Տիգրան Սարգսյանի միջոցով փորձեն կատարել բաներ, որոնք այսպես ասած «կմնան» հայկական անվան վրա, այսինքն՝ առաջ քաշել կամ առնվազն զոնդաժի ենթարկել ոչ պոպուլյար մտքեր, որոնց համար «պատասխանատվությունը» կթողնեն Հայաստանի և Տիգրան Սարգսյանի վրա:
Սա իսկապես հավանական սցենար է, եթե նկատի առնենք այն, որ ԵՏՄ-ն ըստ էության մեռելածին կառույց ստացվեց և ներկայումս գտնվում է հոգեվարքի մեջ: Իսկ նման կառույցից ռացիոնալ սպասումը, ըստ էության, ջղաձգումներն են: Եվ այս պայմաններում, իհարկե, հայաստանյան նախագահությունը և Հայաստանի ներկայացուցչի ԵՏՄ վարչապետությունը, մեղմ ասած, կարող են լինել ընդամենը «թիրախավորման» առարկա, ոչ ավելի: Այսինքն՝ ԵՏՄ-ի չկայացածության, մեռելածնության նյութական կորուստները կրելուց զատ՝ Հայաստանը, փաստորեն, այսպիսով կարող է իր վրա զգալ նաև այդ ամենի համար բարոյական կորուստները, բարոյական վնասները:
Սա, այսպես ասած, արտաքին քաղաքական կողմն է, որ առկա է Հայաստանի նախագահության և Տիգրան Սարգսյանի վարչապետության պարագայում: Սակայն խնդիրը ակնհայտորեն ունի նաև ներքաղաքական ասպեկտ՝ նկատի ունենալով ոչ միայն այն, որ Տիգրան Սարգսյանը նախկին վարչապետն է, այլ նաև հենց այդ վարչապետության ընթացքը, հարաբերությունները ՀՀԿ-ի տարբեր թևերի հետ, այդ վարչապետությունից Տիգրան Սարգսյանի հեռացման հանգամանքները, ժամանակաշրջանի, դերակատարներին, նրա նշանակումը ԱՄՆ-ում և ահա, ըստ էության, որոշակի վերադարձը:
Այս ամենով հանդերձ՝ ըստ էության, որևէ մեծ ակնկալիք և հեռանկար չունենալով ԵՏՄ-ի արդյունավետությունն իր համար փոխելու առումով, Հայաստանի իշխանությունը պետք է փորձի ԵՏՄ-ում նախագահությունն ու Տիգրան Սարգսյանի գործոնը օգտագործել գոնե ներքաղաքական դիվիդենտների համար: Ակնհայտ է, որ ԵՏՄ-ում Տիգրան Սարգսյանը դառնում է հայաստանյան քաղաքականությանը ավելի մոտ, ըստ էության կանգնելով հայաստանյան տնտեսական անցուդարձի գլխին:
Ինչքան էլ ԵՏՄ-ի վարչապետը այսպես ասած կատարողի, տեխնիկական օղակ է, այնուհանդերձ Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը, օրինակ, դրանից ավելի ինքնուրույն կամ գործնական միջոց չէ: Այս պարագայում, ուշագրավ է նաև այն, որ ԵՏՄ-ի այսպես ասած «հայաստանյան մուտքը» տեղի է ունենում Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ուշագրավ զարգացումների ֆոնին, երբ սկսվել է մեծ դիրքավորում խորհրդարանական ընտրություններից առաջ, և այդ դիրքավորման առանցքային հարթակը դարձել է ՀՀԿ-ական հարթությունը:
